Terugplaatsing eerste cryo

Vandaag stond een afspraak gepland in het ziekenhuis voor onze allereerste cryo terugplaatsing.
We zouden rond 9 uur 's morgens gebeld worden over het ontdooien van ons eerste embryo, dus al vanaf het moment dat we wakker waren, konden we de spanning voelen. Zou het gelukt zijn? Zou het nog leven? Zelfs al wisten we dat er een grote kans was dat het zou lukken, we zaten er toch erg over in dat ons kostbare cryootje het niet zou overleven. Want dat was de vorige keer ook gebeurd.
Dus toen we om 9.10 uur het verlossende telefoontje kregen en hoorden dat het deze keer goed was gegaan, viel er een last van onze schouders.
Vol goede moed zijn we naar het ziekenhuis gereden, we waren er 1,5 uur te vroeg, maar dat gaf niet. We waren er.
Het terugplaatsen duurde erg lang, want ze kregen de catheter steeds maar niet geplaatst. Uiteindelijk werd een klem geplaatst op de baarmoedermond en werd een andere soort catheter gebruikt en lukte het om erin te komen terwijl een van de medewerkers heel hard op mijn volle blaas drukte. Oef....
Toegegeven, het was pijnlijk en ik bloed nog wat na. Maar het is me alle pijn en moeite meer dan waard om een kansje te hebben op een kindje. Dus toen we op het echoscherm zagen dat de vloeistof met het embryo op de juiste plek terechtkwam, waren we ontzettend opgelucht. Want we zijn wéér een stapje verder.
De komende week ga ik me zwanger voelen door de Pregnyl injectie die ik mezelf morgen mag toedienen. En daarna gaan we heel hard hopen dat de cryo is blijven plakken en we eindelijk opnieuw zwanger mogen zijn.