Hup met de eskimootjes

Met een beetje geluk gaat het volgende week eindelijk gebeuren: de allereerste terugplaatsing van een ingevroren (en weer ontdooid) embryo. Oftewel: een eskimootje.
Bij onze vorige poging hadden we één cryo embryo dat na de miskraam teruggeplaatst zou worden. Maar het overleefde de ontdooiing niet, helaas.
Een goed half jaar later hebben we in een ander ziekenhuis met andere invriesmethodes drie eskimootjes in de vriezer liggen. Dus de kansen op een succesvolle ontdooiing zijn ruim anderhalf keer zo hoog. En tòch is het weer verschrikkelijk spannend.
Allereerst moet ik een positieve ovulatietest hebben. Dat betekent dat mijn lijf klaar is voor een eisprong en innesteling. Het baarmoederslijmvlies is dan mooi dik en alle hormonen zijn op optimaal niveau om een embryo te ondersteunen.
Omdat onze eskimootjes op de zesde dag zijn ingevroren, zal er op de zesde dag teruggeplaatst gaan worden zodat de kans het grootst is op een succesvolle innesteling. Dus er wordt een afspraak gepland en dan horen we op diezelfde dag of we een goed ontdooid embryo hebben, want anders heeft de terugplaatsing geen zin.
Dat lijkt allemaal heel simpel, maar we hebben al eens meegemaakt dat het misging. Dus we houden ons hart vast.
Wanneer het embryo veilig 'aan boord' is, kunnen we alleen nog maar afwachten of het ook daadwerkelijk innestelt en groeit. De kans daarop is ongeveer 30 procent, dus tweederde van de embryo's gaat verloren in plaats van uit te groeien tot een kindje.
En als het eenmaal lukt om zwanger te worden, komen er nog heel wat hordes aan voordat we een gezond kindje kunnen verwelkomen.
Maar ja. We nemen het allemaal stapje voor stapje. Eerst maar wachten op die positieve ovulatietest.