De draad weer oppakken

Drie dagen geleden hebben we vaarwel gezegd tegen ons verloren kindje. 's Morgens mochten we het in laten schrijven bij de gemeente. Omdat ik me hetzelfde voelde als tijdens de zwangerschap van mijn dochter, hebben we besloten dat dit waarschijnlijk ook een meisje was. We hebben haar Nova Electra (een van de sterren in het sterrenbeeld Stier die toen aan de hemel stond) genoemd en ze heeft de achternaam van mijn man gekregen. Omdat er niets over is gebleven om te begraven, hebben we na de lunch een kleine afscheidsceremonie gehouden op het strand.
In het natte zand van de branding hebben we de naam van ons kindje geschreven en laten uitwissen door de zee. Daarna hebben we allemaal een bloem in zee gegooid die we hadden uitgezocht bij de bloemist. Het was een simpele plechtigheid maar voor ons was het goed zo. Het is netjes afgerond. Ik heb de nodige tranen gelaten en mijn verdriet goed kunnen bespreken met de mensen om ons heen. Het valt ons op dat er veel meer mensen om ons heen zijn die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt dan we wisten! Wat een verdriet...
Voortaan straalt er voor ons een klein sterretje dat we nooit zullen vergeten. En we hopen dat we ook ooit een gezond kindje in onze armen mogen sluiten...

Nu begint voor ons het hele circus weer opnieuw. Eerst afwachten wanneer mijn lichaam weer ongesteld wordt en dan mogen we ons gaan voorbereiden op een terugplaatsing van ons enige cryo-embryootje.
Er komen dus weer spannende tijden aan.