Afscheid van een misgelopen zwangerschap

Afgelopen woensdag hadden we de derde echo van ons kindje. Het had nu 9 weken onderweg moeten zijn, maar er was opnieuw geen kloppend hartje te bespeuren en hoewel de vruchtzakje en de dooierzakje duidelijk zichtbaar waren, was het oh zo gewenste kindje nu niet meer goed zichtbaar. Er waren enkel wat vlekjes. We hadden eigenlijk geen uitleg meer nodig van de gynaecoloog, want het was duidelijk: ons kindje leeft niet meer. In de afgelopen weken hebben we al kunnen wennen aan het idee dat het niet goed was, dus geschokt waren we niet. Wel verdrietig. Want ondanks de eerdere echo's hadden we toch nog een piepklein sprankje hoop.
Wat voor ons het meest moeilijk te dragen was in de afgelopen weken, was de knagende onzekerheid. En die is nu eindelijk voorbij. Met de duidelijkheid komt er dus ook wat berusting omdat we afscheid kunnen gaan nemen. De gynaecoloog heeft ons de echofotootjes gegeven van de afgelopen weken en ik merk dat het me erg raakt. Het is eigenlijk het enige tastbare bewijs dat we hebben dat ons kindje heeft bestaan. Ook heeft ze ons medicatie gegeven om de zwangerschap te beëindigen en er werd een belafspraak gemaakt voor donderdagmiddag.

Op woensdagochtend heb ik de eerste pil genomen, de progesteronblokker. Zo'n 12 uur later verloor ik het slijmprop je dat de baarmoedermond beschermde tegen infecties en het viel me op dat dit een miniversie was van de slijmprop die ik verloor na de zwangerschap van mijn oudste kind. Vanaf het moment dat de slijmprop weg was, begonnen de krampen en het rozeverlies. In de loop van de nacht kwam het eerste bloed en slijmverlies op gang en nu is het verder afwachten. Eerlijk gezegd ben ik trots op mijn lijf dat heeft gevochten om het kindje te behouden en dat nu zo goed lijkt te weten wat er moet gebeuren. Ik hoop dan ook heel hard dat dit verder op de natuurlijke manier afloopt. Vanmiddag heb ik telefonisch overleg gehad met de gynaecoloog en ze is het met me eens: pas als mijn lijf onvoldoende vaart zet achter de afdrijving van het vruchtje, kan ik de resterende medicatie nemen om de krampen te versterken. Tot nu toe lijkt het vooral op een erg langdurige en heftige menstruatie en dus ga ik gewoon door met mijn dagelijks leven. Want van op de bank zitten balen, ga ik me toch niet beter voelen.
Wanneer het over een dag of wat voorbij is, gaan we afscheid nemen van ons kindje. We geven het de naam van een ster en we mogen het inschrijven in de gemeente. Een mooi gebaar voor ons sterrenkindje, vinden we. En daarna wordt het afwachten hoe lang het duurt tot de cyclus zich herstelt en we opnieuw kunnen proberen om zwanger te worden. Voor ons is één ding zeker: we geven het nog niet op!