Wachten op een miskraam?

Na de rampzalige echo van vorige week, is er afgelopen woensdag opnieuw gekeken. We zouden nu 8 weken zwanger moeten zijn, maar we verwachtten hetzelfde te zien als de vorige week: een vruchtzakje met een nauwelijks ontwikkeld vruchtje. Dat liep toch net even anders. Vruchtzakje, dooierzakje en vruchtje waren namelijk gegroeid in plaats van verschrompeld. En hoewel er nog steeds geen duidelijke hartslag in beeld kwam, leek er iets te pulseren. Opnieuw gaf de gynaecoloog aan dat ze het allemaal niet goed in beeld kreeg. Het zit zó diep bovenin genesteld dat ze er steeds geen stabiel beeld van krijgt.
'Ik kan niet met zekerheid zeggen dat er geen hartslag is, maar het ziet er niet goed uit', zei ze. En dat begrijpen we. Maar er werd ook uitgelegd dat het slecht in beeld te krijgen is en dat het nog erg vroeg is. Dus nog steeds is het enige dat gedaan kan worden afwachten. We hebben al besproken dat als zeker is dat het kindje niet (meer) leeft, ik medicatie meekrijg om een miskraam op te wekken. Maar zolang we het niet zeker weten, moeten we afwachten. Mijn lichaam werkt keihard om ons kindje alle mogelijke kansen te geven, want de baarmoeder is prachtig doorbloed en de hormonen gieren door mijn lijf. Niets wijst erop dat er iets geks aan de hand is met ons kindje.
En toch.... de gynaecoloog gaf aan dat ze tot nu toe nog nooit heeft meegemaakt dat dit nog goedkomt. Dus we weten dat er zo goed als geen hoop is. Zodra het kindje stopt met groeien, zal de hormoonspiegel zakken. Maar voorlopig gebeurt er nog helemaal niets.

We proberen onszelf maar wat af te leiden tot we de volgende echo hebben. Wat voelt dit ongelooflijk onwerkelijk!