Missed Abortion
Daar zitten we dan. Vanmiddag is onze hoop bruut de bodem in geslagen tijdens de echo. Wat een vrolijk moment had moeten zijn, de eerste kennismaking met ons kindje, is uitgelopen in een middag vol ongeloof en verdriet.
De gynaecoloog had haast en was vrij kortaf. Maar de boodschap was volkomen duidelijk. Hoog bovenin de baarmoeder zit een vruchtje ingenesteld zonder hartslag. Het is kleiner dan het met 7 weken had moeten zijn en in plaats van een flikkerend stipje, was er geen enkele beweging zichtbaar. Ze heeft vanuit verschillende hoeken geprobeerd om zicht te krijgen op het hartje, maar het lukte niet.
Daarom is er nog even haastig (en pijnlijk) rondgekeken of het tweede vruchtje zich niet stiekem buiten de baarmoeder had genesteld, maar het was verdwenen. De eierstokken zijn nog pijnlijk en opgezet van de punctie, maar verder is alles in orde. Nou ja, in orde...
Volgende week moeten we terugkomen voor een tweede echo om te controleren of het hartje echt niet op gang gekomen is. En dan gaan we bespreken wat er verder gaat gebeuren. Ik voel me nog ontzettend zwanger en er is (nog) niets dat erop wijst dat het misgaat. Maar oh, wat zijn we uit het veld geslagen en verdrietig. We hebben in een waas van verdriet boodschappen gedaan en iets te eten gemaakt. Maar we hebben geen trek. En we weten even niet meer wat we moeten doen. Dus we proberen gewoon door te gaan met ons leven, zelfs al voelt het alsof de hele wereld instort.
Nu zitten we verslagen op de bank. Ik heb gehuild, ben boos geworden op de hele wereld en heb nog een keer gehuild. Maar voorlopig kunnen we alleen maar wachten. Tot de volgende echo. En daar zie ik ongelooflijk tegen op omdat ik het ontzettend mistroostig vind om te kijken naar een levenloos kindje. En omdat ik het gevoel heb dat ik heb gefaald. We waren zó dichtbij. En nu is het ineens weer zó ver weg.
reacties (0)