De kinderwens die er niet mag zijn

Waarschijnlijk heb je je verbaasd over de titel van dit stukje. Dacht je: hoezo, kinderwens die er niet mag zijn? Wie mag er nou geen kinderen wensen? Iemand die niet voor haar kinderen mag zorgen? Of vanwege haar gezondheid niet meer zwanger mag worden?
Het onderwerp dat ik hier wil bespreken is wat ze noemen secundaire onvruchtbaarheid. Dat is wanneer iemand al een of meer kinderen heeft en graag nòg een kindje wil, maar het niet lukt. Het zal je verbazen hoe vaak dit voorkomt. Maar nog verbazender is hoe erop wordt gereageerd door andere mensen die het niet zelf hebben ervaren. Veel mensen vinden het namelijk een taboe en vinden het ondankbaar om een extra kind te willen als je al gezegend bent met een gezin. Je bent tenslotte al voorzien. In ons puriteinse doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-genoeg-landje word je geacht bescheiden te zijn en de god danwel goden niet te verzoeken. Dus hoezó kinderwens? Hou toch op, je wens was al vervuld!
Daarmee wordt voorbij gegaan aan de pijn van een onvervulde wens. Want helemaal als je vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaat, ben je erg kwetsbaar en gevoelig en kun je de steun van de mensen om je heen heel hard gebruiken. Maar in plaats daarvan stuit je vaak op onbegrip. En soms zelfs ronduit hatelijke reacties. De boodschap is dan dat je geen medelijden hoeft te verwachten, want je hebt al een of meer kinderen. En dat klopt, je hebt het geluk gehad dat je een baby hebt mogen dragen, baren en een stukje zien opgroeien. Dat klopt! Maar zeg nou eens eerlijk. Als jij iets prachtigs hebt meegemaakt dat je helemaal vervuld heeft van liefde en geluk en je wil dat heel graag nog een keer meemaken, maar het wil maar niet lukken, ben je dan ondankbaar omdat je gewoon tevreden moet zijn met wat je al hebt? Is het oneerlijk jegens de mensen die nog bezig zijn met hun eerste poging, of kun je elkaar juist steunen omdat het verdriet (enigzins) vergelijkbaar is? Misschien is het verdriet bij een volgende juist wel op een andere manier intens omdat je weet wat je mist. En misschien is het juist wel goed dat je je frustraties en verdriet uit omdat je daarmee aan anderen laat weten dat ze niet de enigen zijn. Wordt immers niet gezegd: gedeelde smart is halve smart?
Daarom wil ik vragen om elkaar een beetje steun en liefde te geven en respect te hebben voor elkaar, zelfs al verschillen onze situaties. Natuurlijk mogen we allemaal voelen wat we voelen en vinden wat we vinden. Maar wat we daar vervolgens mee doen, bepaalt pas echt wat voor soort mens we zijn. Empatisch zijn en doordacht reageren misstaat niemand en kan de basis zijn voor een prachtige vriendschap. En een voorbeeld voor eventuele kinderen, hoeveel dat er ook zijn.
Dus de volgende keer dat je vindt dat iemand geen recht heeft om te zeuren over zijn of haar situatie, haal dan eerst eens een keer diep adem en stel je voor hoe het is om in zijn of haar schoenen te staan. Als je daarna toch de behoefte voelt om te reageren, doe dat dan met respect en wat mildheid alsjeblieft. Want ook al is iedereen anders, een opbouwende of opbeurende opmerking waardeert iedereen. En misschien krijg je dan ook een fijne reactie terug. 😉