Vallen en weer opstaan

Het is weer zover. Al dagen voordat de verwachte datum aanbreekt waarop je ongesteld moet worden, begint het lijf met de eerste aanwijzingen dat het mis is. Een heel klein beetje bloed bij het afvegen, humeurschommelingen, pukkeltjes, enzovoort enzovoort. Hardnekkig probeer je jezelf nog een beetje moed in te spreken: het is nog geen ècht rood bloed. Misschien is het toch een innesteling? En die emotionele buien kunnen best een zwangerschapssymptoom zijn. Toch? Maar altijd, onvermijdelijk, ben je dan een paar dagen later toch echt ongesteld. Met alle ellende die erbij hoort. En een spierwitte en kneitertje negatieve zwangerschapstest omdat je toch echt niet meer wachten kon. Het lijkt wel alsof je lijf wacht op die witte test, want vlak daarna beginnen de krampen en de hele ellende. En dan komt het verdriet. Intens, diep en wanhopig verdriet om het kindje dat ook deze keer niet komt. Een kindje waarvoor je stiekem al had opgezocht wat de uitgerekende datum zou zijn, waarvan jullie al aan het dromen waren om de zwangerschap aan te kondigen en waarop jullie zo intens gehoopt hadden. Maar het mocht weer niet zo zijn. Iedere maand is een klein rouwproces waar jullie samen doorheen moeten. En daarna komt de angst. De angst dat je stiekem onvruchtbaar bent, dat er iets ernstigs mis is met je lijf waardoor jullie tegen beter weten in toch voor Jan met de korte achternaam zoveel moeite doen. De angst dat jullie armen leeg zullen blijven en dat jullie je relatie en geluk voor niets zo op de proef stellen. Die angst is genoeg om je even helemaal in paniek te krijgen en om je van je broodnodige slaapuurtjes te beroven 's avonds. Want.... wat als??? Ook komt er boosheid. Uit onmacht en frustratie. Boosheid omdat je lichaam alweer heeft gefaald. Omdat je overal om je heen vrouwen schijnbaar moeiteloos zwanger ziet worden. Zó onrechtvaardig! Omdat er voortdurend reclames op televisie zijn die het er nog eens lekker in wrijven. 'Op een dag besluit je moeder te worden' PARDON???!!??? Moet je net doen bij een vrouw die van een hormonale achtbaan in een diepe put is gedonderd en in staat is om op dat moment de deur op te vreten om bij de chocolade te komen. Maar goed. Uiteindelijk volgt de berusting. Het heeft weer niet zo mogen zijn. En niemand kan je verzekeren dat het nog gebeurt. Familie en vrienden proberen je op te beuren met goedbedoelde opmerkingen, maar eigenlijk kan niemand je echt helpen. Want hoewel de natuur een handje kan worden geholpen, is het niet mogelijk om haar te dwingen. Hoe graag je dat ook zou willen.

En daar zit je dan. Diep adem te halen en moed te verzamelen voor de volgende ronde. Eigenlijk mag je best trots zijn op jezelf. Alle deuren in huis zijn nog heel, de buren kijken je nog niet heel raar aan en je partner vindt je nog steeds lief. Je hebt je er weer een ronde doorheen gevochten. En hoewel je als een huizenhoge muur opziet tegen de komende ronde, weet je dat er niets anders opzit dan doorgaan. De achtbaan staat weer klaar....