IUI Ronde 1: Blijf Zen!

Het waren een paar spannende weken.
Ronde 20 begon stipt op 1 december, dus ik moest het ziekenhuis een mailtje sturen dat ronde 19 op niets was uitgelopen. Het voelde wel een beetje treurig, alsof we hadden gefaald. Maar gelukkig wordt er door de medewerkers van het ziekenhuis heel begripvol en vriendelijk gereageerd. Op 3 december werd de uitgangsecho ingepland. Dat is een echo waarop gekeken wordt of je lijf zich netjes aan het opmaken is voor een nieuwe ronde. En dat was zo. Er waren aan beide kanten (beide eierstokken dus) alweer follikels aan het groeien. Dat zijn de eiblaasjes waarin de eicellen rijpen. Ik kreeg meteen ook prikles van de verpleegkundige en een voorraad medicijnen. Er is een protocol opgesteld waarin gestart wordt met een standaard hoeveelheid hormonen, waar de meeste vrouwen goed op reageren. In mijn geval 75 eenheden Gonal F. Het was best spannend om mezelf te prikken, maar gelukkig minder pijnlijk dan ik had verwacht. Door de prikpen op de juiste manier vast te houden, met mijn duim op de knop, en met een beetje vaart te prikken, zat de naald er zó in. Daarna een paar seconden op het knopje drukken tot de teller op 0 staat en dan is het klaar. Het is eigenlijk ook maar een heel dun naaldje. Vanaf dag 3 moest ik mezelf dagelijks 75 eenheden toedienen en dan op dag 8 terugkomen om te kijken of mijn lijf goed zou reageren op de hormonen.

De volgende afspraak, op de achtste dag, was op een zaterdag. Omdat ik de kinderen die ik al heb, niet alleen thuis kon laten, moesten ze mee. En dat vonden ze maar wat interessant. Eerst met het OV naar het ziekenhuis en dan in de wachtkamer zitten tot mijn afspraak klaar was. Eerlijk gezegd voelde ik me een beetje opgelaten om in de wachtkamer te zitten met twee kinderen, voor een vruchtbaarheidsbehandeling. Maar ze gedroegen zich prima en de andere wensouders stoorden zich niet aan ze. Er werd zelfs een beetje om ze gegrinnikt omdat ze leuk samen kletsten en grapjes maakten. Toen ik in de behandelkamer was, kon ik ze zelfs op de gang horen schateren, tot groot vermaak van de verpleegkundige. 'Zijn dat uw kinderen?' vroeg ze geamuseerd. 'Ja', zei ik trots, 'En we willen er graag nog zo een'. Mijn lijf bleek iets te enthousiast te reageren op de hormoonstimulatie, dus de hoeveelheid moest teruggeschroefd worden naar 62.5 per prik. Er waren namelijk 3 grote follikels aan het groeien plus een aantal kleinere. Als er meer dan 3 zouden rijpen, ging de IUI niet door en was alle moeite deze maand voor niets...
Op dag elf was de derde afspraak, opnieuw een echo. Deze keer was ik weer alleen in het ziekenhuis. Ik zag de twijfel op het gezicht van de echoscopiste verschijnen. Rechts waren 2 grote en een aantal kleinere follikels zichtbaar, maar ook links een grote en één die op het randje van groot zat. Plus nog wat kleintjes. Oei. Zou de IUI wel door mogen gaan? Mijn hart bonsde in mijn keel. Er vond een indringend gesprek plaats over de kans op meerlingen. Hoe we daar tegenover stonden? Gelukkig hadden we dit al lang besproken. Een tweeling is in ons geval meer dan welkom en zelfs een drieling zou ik aandurven. We hebben de ruimte thuis en voldoende hulp om het te kunnen bolwerken als dat nodig is. 'Tsja, u bent al 40', werd gezegd. 'Als u tien jaar jonger was geweest, hadden we het niet aangedurfd met zoveel follikels, maar de kans op een meerling is zó klein..'. Er werd nog aan toegevoegd dat ze in 30 jaar tijd nog niet hadden meegemaakt dat uit deze behandeling een drieling of grotere meerling was geboren. Dus..... groen licht! Hoera! Ik mocht op dinsdagavond de Ovitrelle injectie zetten die ik had meegekregen op dag 3. En dan zou op donderdag de IUI plaatsvinden.

In de dagen vóór de IUI heb ik geprobeerd om uit te vinden wat we konden doen om de kansen op een succes te vergroten. En ik kwam me toch in een oerwoud van al-dan-niet quasi-wetenschappelijke goed bedoelde adviezen terecht! Het begon met 10 minuten blijven liggen na de IUI, gebaseerd op een redelijk recent onderzoek van een universitair medisch centrum. En een onderzoek van een ander medisch centrum dat stelt dat heel vezelrijk eten met veel groenten en fruit en noten zou helpen. En van daaruit kom je al heel snel terecht bij allerlei fora terecht waar van alles en nog wat wordt geroepen. Hou je vast: chronische stress vermijden (het kan aan mij liggen, maar volgens mij is dat sowieso een gezond leefstijladvies), walnoten eten, granaatappelsap of grapefruitsap drinken en kinderaspirine, extra vitamine D, zink en selenium en tarwekiemoliepillen slikken voor een goede doorbloeding van de baarmoeder. Oh en niet vergeten om te zorgen dat je warme voeten houdt. Tot slot las ik nog de tip om eens lekker te vrijen in de uren na de IUI omdat a. klaarkomen goed zou zijn voor het transport van zaad en eicel, b. de baarmoeder dan beter doorbloed is en c. er dan nog een extra kansje is om zaadjes bij de eicellen te krijgen. Nou ben ik best bereid om een advies ter harte te nemen, maar al die adviezen tegelijk? Ik geloof dat ik het op even blijven liggen, dikke sokken en gezond eten hou. Dat lijkt me wel voldoende.
Donderdag was een spannende dag. Eerst moesten de kinderen naar school en kon ik mijn thuiswerkdag beginnen. Daarna moest manlief aan de slag om zijn aandeel te leveren en dat moest rond 11 uur langsgebracht worden bij het IVF laboratorium. We vonden het nog best spannend, want het potje met inhoud moest op lichaamstemperatuur blijven terwijl het kneitertjekoud was buiten. Daarna was het tijd om te lunchen met de kinderen, die daarna weer naar school gingen. En om 14.00 uur was het mijn beurt om me te melden in het ziekenhuis. Weer in dezelfde kamer in de beugels. De IUI zelf viel me best mee. Hoewel ik had begrepen dat het pijnlijk kon zijn, was het hooguit wat gevoelig. De verpleegkundige legde goed en rustig uit wat ze deed en toen ze een klein beetje bloed opmerkte omdat ze per ongeluk langs de baarmoedermond had geschampt, zei ze dat direct. Na het inspuiten mocht ik nog 10 minuten blijven liggen, dus dat heb ik braaf gedaan. Door de hormonen heb ik het snel koud, dus even relaxen onder een dekentje sprak me best aan...

Eenmaal thuis aangekomen was het hele dagelijkse circus weer volop in bedrijf. Dus het is nu vooral een kwestie van lekker doorgaan met leuke dingen doen en niet teveel denken aan wat er misschien wel of misschien ook weer niet in mijn lijf gebeurt. De tijd zal het leren. En Zen blijven is nu eenmaal niet mijn grootste talent, maar misschien kan ik dat nog een beetje compenseren met gevoel voor humor. 😉

691 x gelezen, 2

reacties (0)


  • Happylife87

    Fijn om te lezen. wij gaan binnenkort ook starten

  • Zeldawarrior

    Dankjewel en jullie ook heel veel succes!!! ☘☘☘