De plottwist van ons leven

Eind 2018 schreef ik mijn laatste blog, dat is ruim 4,5 jaar geleden! En hoe kan je leven veranderen in korte tijd.

Begin 2019 startte ik met mijn nieuwe baan en dat is de beste keus ever geweest, ik heb sindsdien een baan waar ik nog steeds heel erg blij van wordt.
Eind 2019 kreeg ik een dubbele longontsteking en heb ik een week in het ziekenhuis gelegen, wat een heftige periode was dat.
Tijdens mijn herstel ging mijn relatie niet meer lekker en hebben we in mei 2020, net in het begin van de Corona periode, een einde gemaakt aan onze relatie na 13,5 jaar.
Super verdrietig natuurlijk en dat heeft echt wel tijd nodig gehad om te helen. Na de breuk hebben we nog een jaar moeten samenwonen en hoe goed en kwaad als dat ging... We nailed that.
In die tijd is onze meid ook met school begonnen en is het gaan kabbelen in een rustig vaarwater. In april 2021 is mijn ex verhuisd en vanaf dat moment is ook ons contact weer beter geworden.
Het label relatie was eraf en er was ademruimte. Niet meer wonen in dezelfde woning was kiezen om elkaar te zien. Onze dochter heeft er geen enkel moment last van gehad en is echt fantastisch.
Eind 2021 hebben we zelfs de feestdagen samen doorgebracht alsof het heel normaal was. Rond die tijd kreeg mijn ex ook een vriendin, iets wat we beiden niet zagen aankomen. In alle oprechtheid gun ik hem alle liefde en geluk van de wereld,ook in deze situatie.
Ze zijn nu nog steeds blij met elkaar en ook hierin heeft onze meid alleen maar winst. Nóg iemand die haar zo fantastisch vind en blij van haar word. Ik vind het een win win situatie.

In de afgelopen jaren heb ik wel wat gedate, maar het is uiteindelijk niet tot een vaste relatie gekomen. Ik ben daar ook per definitie niet naar op zoek nu, ik geniet van mijn meisje en alles eromheen.
Single zijn heeft zo zijn voor en nadelen. Zo geniet ik oprecht van mijn alleen alleen tijd als de meid bij papa is.
Even niks moeten en echt genieten in stilte.

Daar gaat vanaf februari verandering in komen, ik ben zwanger!
Op de natuurlijke manier.
Ongepland, nooit gedacht, niet eens durven hopen, ik wist niet dat dit kon en mijn hart na de geboorte van de meid op slot gedaan....

5 jaar.

5 jaar, 6 mislukte iui pogingen, 2 gecancelde iui pogingen, een kijkoperatie en een ellenlange ivf poging waarin alles mis ging wat wat mis kon gaan..
We hadden 1 bevruchting.
1 kans.
Onze dochter.

Ik heb altijd gezegd...

My one and only, my only one.

En toen was daar ineens de positieve test, zomaar. Uit het niks. Zonder klachten, gewoon een paar dagen later..

Ik ben inmiddels bekomen van de shock en intens blij dat er een broertje of zusje aan gaat komen. Vanaf volgend jaar met ons drietjes. Ik ben en blijf single en whatever happens, happens. Time will tell. :)
Ook ben ik nu niet ziek, zoals ik dat de vorige keer wel was. Als ik de echo's niet had gezien, zou ik het niet geloven.
Naja, op af en toe een keer goed over mijn nek gaan... Paar keer in de zoveel tijd. Als dat alles is... :)

Vorige week heb ik een fantastische termijnecho gehad en het nieuws gaat de wijde wereld in en tot nog toe alleen maar leuke en positieve reacties.

Maar dit kindje... Oh, dit kindje. Kwam ineens bonkend aan de deur met de sleutel.. Op weg naar zijn of haar mama.

*Lieve jij, je grote zus is nu al zo trots op jou. Haar reactie toen ik het vertelde heb ik gefilmd en is 1 van mijn favoriete momenten uit mijn leven.
Ik dacht dat ik mijn hart op slot had gedaan, maar jij denkt daar anders over. Je danst en springt nu al rond in mijn buik alsof het niks is. Groei maar door. Je komt goed terecht.
Je hebt de liefste grote zus uitgezocht en een mama die niet kan geloven dat ze mama mag gaan zijn van twee kindjes. 2 wonders, op jullie eigen manier. Dikke kus, mama.*