Vervolg: Ruim over de 40...en dan...op het moment dat je het niet verwacht…

13 juni 2020
Zaterdagochtend.

We hebben de wekker gezet omdat onze afspraak bij de verloskundige al om 8:30 uur is. Dat was maar goed ook want deze keer waren we niet voor de wekker wakker. We hebben ons niet hoeven haasten om toch ruim op tijd klaar te zijn voor vertrek.

Om 8:15 uur staan we dan ook voor een dichte deur van de verloskundigenpraktijk. Gelukkig schijnt het zonnetje...dat maakt het wachten wat aangenamer. Om 8:24 uur komt de lieve verloskundige van van de week eraan fietsen. We mogen direct meelopen naar binnen. We wassen onze handen zodra dat mogelijk is en wachten rustig af tot zij klaar is om ons verder te helpen. Niet veel later kunnen we doorlopen naar haar spreekkamer. Ze vraagt hoe het de afgelopen dagen is verlopen en ik geef aan hoe dat is gegaan en dat het bloeden minder aan het worden is. Daarna mag ik weer plaatsnemen op de “behandeltafel” voor een inwendige echo (deze keer niet eerst van buiten proberen). Ze zoekt rustig naar de baarmoeder en laat deze in zijn geheel zien. Ze verteld dat het klopte wat ik gemerkt dacht te hebben: een miskraam heeft zich afgespeeld de afgelopen dagen. Ze geeft aan dat ze het heel vervelend voor ons vind (precieze woorden weet ik niet meer). Ook zegt ze dat de baarmoeder zich alweer aan het voorbereiden is op een nieuwe cyclus. Ik reageer in eerste instantie stoer...en op haar volgende opmerking hou ik het toch niet droog...Ja het is toch wel heel jammer dat het niet door heeft gezet. Toch blijft voor mij bovenaan staan hoe wonderlijk ik deze zwangerschap heb ervaren. Dat benadrukt zij even later ook nog tijdens het korte gesprek nadat ik mij weer heb aangekleed. Verder geeft ze aan dat ik waarschijnlijk nog wel een week wat bloed zal blijven verliezen. Het lijkt erop dat mijn lichaam het zelfstandig aan kan om alles op te ruimen wat betekend dat ik geen curettage hoef te ondergaan. Gelukkig maar.

In de auto geeft mijn partner aan dat hij van plan is om niet te gaan werken. Hij gaat wel naar het werk om onze situatie uit te leggen en komt dan zo snel mogelijk weer terug. Ik zeg eerst dat dat niet nodig is… Maar al snel besef ik dat ik het eigenlijk toch wel heel erg fijn zal vinden...dus laat ik hem dat ook direct weten. Niet dat hij anders alsnog was gaan werken...maar toch...

Om 8:53 uur zit ik dus thuis op de bank...alleen… Ik weet dat mijn ouders rustig op mijn nieuws wachten. Dus hen bel ik direct… Ik krijg mijn vader aan de telefoon en vertel hem dat ik helaas toch niet meer zwanger ben. Hij reageert liefdevol… Mijn moeder was net een boodschapje aan het doen (dat is iets dat wel vaker het geval is wanneer ik bel en wat zij altijd jammer vind). Ik spreek met mijn vader af dat ik straks nog even terug bel. Om 9:00 uur word ik zelf al gebeld… Mijn moeder… Ook haar vertel ik het “slechte” nieuws... Ook zij reageert liefdevol…

Niet veel later komt mijn partner terug van zijn werk… Hij is niet bij zijn ouders langs gegaan dus neem ik ook met hun contact op… Ook mijn schoonmoeder reageert heel liefdevol…

Mijn partner en ik spreken over hoe we het vonden gaan...en dan vraag ik hem of zijn haar even zal knippen… Iets dat ik wel vaker doe… Hij neemt mijn aanbod graag aan… Wanneer we daarmee klaar zijn besluit ik mijn vriendin te gaan bellen… Ook zij reageert heel liefdevol...en vind het bijzonder hoe ik reageer op het nieuws…

Mijn gedachten tot nu toe zijn over het algemeen heel liefdevol naar mezelf toe: Okay… Ik ben nog steeds dezelfde (sterke) vrouw. Ik ben geen mislukkeling omdat de zwangerschap niet is afgebroken… Ik ben nog steeds heel dankbaar voor het wondertje dat in mij groeide en die mij het moedergevoel heeft gegeven… En wat besef ik me opeens hoe belangrijk het is om dankbaar te zijn (en te blijven) ook in moeilijke situaties… Dankbaar voor de mensen om mij heen die mij willen steunen wat er ook gebeurt! Dankbaar voor mijn geloof in God omdat ik weet dat Hij erbij is...dat Hij mijn verdriet heeft gedragen ook al neemt dat niet weg dat mijn verdriet er ook is.

Ik vraag mijn partner of hij in de aankomende periode af en toe “gewoon” naar mij wilt luisteren of een arm om me heen wilt slaan wanneer ik huil of me verdrietig voel… Ik merk dat onze relatie juist door deze situatie weer sterker wordt… Hoe bijzonder is dat allemaal wel niet…

Zaterdagmiddag.
We hebben besloten om er even op uit te trekken omdat het mooi weer is… Ik verzorg mijzelf even extra omdat mijn tranen toch ook wat met me doen en ik er niet als “sloeber” bij wil lopen… Daarna stappen we op de fiets en gaan naar het centrum van ons dorp (of was het nou toch een stadje?!)… Dit is een goed besluit geweest… Even tijd samen op een ontspannen manier doorbrengen… We hebben wat gewinkeld en ik wil eigenlijk wel een terrasje pakken (nu dat weer kan)... Schijnbaar moet je daarvoor eerst aanmelden bij de bediening… Die lopen ons echter steeds voorbij zonder ons überhaupt wat aandacht te schenken… Waarop wij toch maar besluiten om dan lekker van ons eigen terrasje thuis te gaan genieten… Zo gezegd, zo gedaan… Thuis aangekomen hebben we allebei veel dorst… Daar kan een ijskoude Radler 0% wel wat verlichting in brengen… Terwijl we die beiden op hebben kijken we elkaar aan en zien dat de emoties ons veel energie hebben gekost...we besluiten dan ook om even te gaan liggen… Mijn emoties komen door de rust juist weer omhoog… maar dat mag...

Mijn collega’s heb ik via WhatsApp op de hoogte gebracht en ik krijg ook van hen steun en sterkte wensen… Net als via de zwangerschapsapp… Wat kunnen mensen toch goed voor elkaar zijn hé! Ongeacht of ze elkaar in het echt wel of niet hebben ontmoet...medeleven en compassie… Bijzonder om te mogen merken!

Zaterdagavond.
Wanneer we wakker worden is het bijna avond… We drinken rustig wat en gaan dan een boodschapje voor het weekend doen… Bij thuiskomst besluit ik om dan maar van het feit te genieten dat ik weer een wijntje kan drinken bij de pizza (soms moet je het jezelf ook niet te moeilijk maken hé)... We proosten samen op onze toekomst: Hoe die ook gaat worden...de wens uitsprekend dat we graag samen oud willen worden… Tijdens het eten krijgen we van mijn schoonzus een heel lief appje... En daar zijn de tranen weer even...

Na het eten...Een muziekje op de achtergrond van mijn laptop, mijn partner naast mij op ons terrasje en nog een wijntje terwijl ik dit schrijf… Het neemt allemaal het verdriet niet weg… maar het is wel een mooie dag ondanks het “slechte” nieuws waar de dag mee begon…

Voor iedereen die dit leest: Van het diepst van mijn hart bedankt voor jullie medeleven!

Voor iedereen die zwanger is: geniet ervan en ik wens jullie als gezinnetje veel plezier toe… En veel zegen...ook wanneer het soms moeilijk is...of misschien beter gezegd: juist dan!

Voor iedereen die de wens heeft om nog eens zwanger te mogen worden: Heel veel sterkte en geduld toegewenst tot dat moment dat het “eindelijk” zover is… Want wat kan het soms toch lang duren voordat je dat eindelijk mee mag maken…

Voor iedereen die uiteindelijk toch geen “babygeluk” kent of zal gaan kennen: Het leven bestaat uit meer dan de vervulling van het diepe verlangen naar het moederschap… Ik hoop en bid dat jij / jullie dat ook mogen gaan ervaren…

Voor nu wens ik iedereen een heel goed weekend toe!