Blinde paniek....
Gisteravond was het een latertje en vandaag zou ik net lekker een middagdutje doen. Vrijdag een goede medische echo gehad en vandaag precies 13 weken. Ik draaide me
Op mijn zij en ineens voelde ik een plop en voelde ik vocht lopen. Instinctief voelde ik direct met mijn vingers en toen ik keek zag ik
Bloed. Nee!!! Ik ging staan en het stroomde er echt uit, bloed en vocht. Ik zat er helemaal onder,
De vloer en de Overloop... het leek wel een bloedbad... ik riep... nee, nee, dat kan niet, dat mag niet. Nee, nee, nee,
Stop.... de tranen liepen al over mijn wangen. Ik belde mijn man (die was aan de andere kant van het huis en onze dochter sliep net in ons bed.
Ik zei dat hij gelijk moest komen, toen hij boven kwam en alle plassen bloed zag, moest hij ook gelijk huilen en zei, nee
Toch, dat kan toch niet... mijn schoonouders waren en ook, en toen die het zagen waren ze ook gelijk in tranen. Manlief gelijk het ziekenhuis gebeld en we mochten komen.
Eerst naar de Dokterswacht en we werden doorgestuurd naar de afdeling verloskunde. Het duurde even voordat ze er was, maar na even kort gehoord te hebben, eerst maar d
Echo gedaan. Eerst zag het er allemaal heel stil
Uit en na een tijdje zei ze: hier zie ik het hartje kloppen... weer tranen, van voorlopige opluchting... en daarna werd
Hij wakker en was nog lekker aan het spartelen. Dit was natuurlijk het eerste goede bericht. Maar we waren er nog niet. Het zou nog kunnen dat 'de bevalling' wel
Begonnen was en de baarmoedermond verweekt zou zijn. Na inwendig onderzoek en kuchen en op mijn hand blazen, bleek dat allemaal niet het geval. Ze
Kon niet verklaren waar het bloedverlies vandaan kwam. Mijn urine is onderzocht en er was geen blaasontsteking. Ze weten niet waar het vandaan komt, de
Hoop is dat het stopt en als dat niet zo is,
Gaan ze verder onderzoek doen.
De schrik zit er nog goed in, ik lig nu plat op bed en blijf eerst nog even thuis van mijn werk, zolang ik bloedverlies heb. De tranen komen af en aan. Aan de ene kant de geruststelling dat hij nog leeft, aan de andere kant het moment verwerken dat ik dacht dit was het dan en nu no de onzekerheid dat we niet weten waar dit eindigt..
Ik had me voorgenomen om me niet meer zo door mijn angsten te laten leiden om te kunnen genieten van deze zwangerschap, maar de paniek-knop staat weer op aan... ik hoop zo dat dit kleintje bij ons mag blijven...
reacties (0)