Fuck it, ik ga gewoon genieten!

Zojuist heb ik een besluit genomen.
Ik ga gewoon heel erg genieten van deze zwangerschap. Als alles goed mag gaan, verwachten we in april volgend jaar ons vierde kindje. Dan zal het ook echt mijn laatste zwangerschap zijn.
9 jaar geleden begon ons avontuur van zwanger zijn. Ik was zwanger van onze eerste, met 6 weken hadden we de familie al ingelicht en met 8 weken hadden we de babykamer al helemaal klaar. Nog uitgaande van een maakbare wereld en altijd ervan uitgaande dat alles wel goed zou gaan. Bij een pretecho kwamen de eerste veronrustende signaaltjes die ik totaal
Bagatelliseerde. Ook toen de gynaecoloog de bevindingen bevestigde en ik een risico had op vroeggeboorte. Ik dacht bij alles, het zal wel meevallen en bij mij gebeurt dat niet. Totdat plot met 32 weken mijn vliezen braken. Ik lag nog een poos met gebroken vliezen in het ziekenhuis voordat mijn moppie geboren werd. In het ziekenhuis had ik volledige bedrust en ik las me
Rustig in over prematuurtjes. Bij alle dingen die ik las dacht ik, dat gebeurt bij anderen, bij ons valt het wel mee... na 11 dagen werd onze klein meid geboren en we zijn daarna in een hel van 7 maanden IC terecht gekomen, waarin mijn meisje elke dag voor haar leven heeft gevochten. Het is een wonder dat ze nog leeft en vijf keer was het zo kritiek dat we echt afscheid hebben genomen. In die 7 maanden ziekenhuis heb ik meer dan 60 baby's op zaal zien / horen overlijden. Bij de 60 zijn we gestopt met tellen. Wat een doodsangsten hebben we daar uitgestaan en wat een horror hebben we bij anderen gezien.
Naderhand hebben we nog twee miskramen gehad, waarvan 1 een bbz, waar het kantje boord was met mij. Ik was echt net op tijd. Daarna heb ik twee gezonde kinderen mogen krijgen. Door alle ellende ben ik gedurende mijn zwangerschappen daarna elke keer zo angstig geweest of alles goed gaat met die kleintjes in mijn buik. Zolang ze in mijn buik zitten, geeft het me zo'n machteloos gevoel, omdat als er iets niet goed gaat ik er helemaal niets aan kan doen. Toen mijn zoontje werd geboren heb ik zo hard gehuild en geroepen, : 'hij leeft, kijk dan, hij leeft'... ervan uitgaande dat alle baby's alleen maar doodgaan, zoals ik zoveel had gezien op de IC. Onze derde had ik gelukkig al iets meer vertrouwen dat het ook goed kon gaan, die ervaring had ik dankzij mijn zoon. De weken van deze zesde zwangerschap heb ik wederom weer zo veel angsten, onzekerheid en spanning gevoeld. Zo sterk dat er geen ruimte was voor genieten en blijdschap. Na de echo van vandaag, heb ik een besluit genomen. Vanaf nu ga ik van deze laatste zwangerschap genieten. Ik had al een zwangerschapsgarderobe besteld, maar alle kaartjes er nog aan gelaten, voor het geval het niet goed zou gaan, ik ze terug zou kunnen sturen. Morgen ben ik 10 weken, en ik heb net alle kaartjes er gewoon lekker vanaf geknipt en ga straks even lekker alles uitwassen. Ik geniet me de pletter als ik naar het filmpje kijk wat mijn man vanochtend tijdens de echo heeft gemaakt. Dan raak ik ontroerd, voel ik me verliefd en zo geraakt door die kleine spartelende armpjes en voetjes van een halve centimeter. Wauw, dat is gewoon ons kindje! Ik ga echt proberen me minder te laten leiden door mijn angsten, steek mijn kop niet meer in het zand voor deze zwangerschap en ga me nu gewoon lekker zwanger gedragen en voelen. Ik probeer mijn reserves van 'als het misgaat' overboord te gooien. Ik kan altijd nog verdrietig gaan zitten zijn, ik ben sterk genoeg en flexibel genoeg om mijn draai weer te vinden.
Ik hoop dat ik weer een klein beetje van dat onbezonnen van mijn eerste zwangerschap terug kan krijgen. Ook al zit hem dat in kaartjes van kleren knippen en mijn garderobe zwangerschapsproof te maken met 10 weken...
Fuck it... ik ga gewoon genieten... niet omdat het moet...maar omdat het kan... bang en verdrietig zijn kan ik altijd nog...