Hoe het nu gaat

Hoi meiden,

in mijn vorige blog schreef ik dat ik even was gestopt met werken, omdat ik zo overvemoeid was. En toch bleef ik doorgaan in de hoop dat het vanzelf over zou gaan en ik me beter zou gaan voelen. Maar dat gebeurde niet. Het werd alleen maar erger en ik ging me steeds ellendiger voelen en zag niets meer positief in.

En nu? Nu zijn we bijna een maandje verder en ik ben alweer 2 weken aan het werk. Ik moet eerlijk zeggen dat ik die rust echt even nodig had. Ik heb een hele drukke baan, met veel kinderen die de nederlandse taal niet beheersen en dus veel zorg nodig hebben. En het feit dat je dan bijna geen nachtrust hebt, hakt er behoorlijk in. Daarnaast is het ook een drukke periode met sint en kerst dus jullie kunnen je misschien wel voorstellen hoe druk en gespannen die kinderen nu zijn. Maar die rust heeft me dus best goed gedaan. Ik vond het heerlijk om me even alleen met Mila en mezelf bezig te houden. Dat gaf een hoop rust in m'n hoofd, maar ook in m'n lijf. Veel collega's kenden onze situatie en hadden niet verwacht dat ik zo snel weer terug zou zijn, maar ik wilde het zelf. Op een gegeven moment begon ik het thuis zitten ook zat te worden en ik wilde er ook niet al te lang uit zijn. Achteraf gezien had ik misschien beter nog een weekje m'n rust moeten pakken, maar ach, het gaat nu wel en het moet er toch weer een keer van komen. Die 2 weken dat ik thuis heb gezeten, heb ik voor mezelf ook een hoop dingen op een rijtje kunnen zetten. Sommige van jullie weten het misschien nog wel uit mijn vorige blog, maar ik heb heel veel moeite gehad met hoe de bevalling en de kraamtijd is verlopen. Dit heeft mij al die tijd enorm dwars gezeten, maar steeds schoof ik het weg met de gedachte dat het met de tijd wel zou slijten. Maar integendeel, het werd voor mijn gevoel alleen maar erger. Ik vond het erg moeilijk te accepteren dat niets is gegaan zoals ik het graag had gewild. Ik had namelijk een heel bevallingsplan geschreven en bij de VK is dat ook allemaal doorgenomen, maar tijdens de bevalling is daar helemaal geen rekening mee gehouden. Daarnaast hadden we niet zo'n fijne kraamhulp en die moest halverwegen ook nog eens naar een ander gezin. Gelukkig kregen we er een engel voor terug, maar dat was maar voor 2 dagen. Al met al heb ik er gewoon geen fijn gevoel over en het feit dat Mila ons eerste kindje is en we dit misschien nog 1 keer in ons leven mee mogen maken, maakte het alleen maar erger. M'n vriend wist dit niet en aangezien het mij zo hoog zat, kwam alles er in 1 keer uit. Ik was zo verdrietig en teleurgesteld. Ik had zulke andere verwachtingen en ik had het me zo anders voorgesteld. Gelukkig begreep m'n vriend me en het luchtte mij ook wel op om het te vertellen. Hij begreep juist niet waarom ik er zo lang mee gelopen heb. Ik vind het nog steeds erg jammer hoe het is gelopen, maar ik begrijp nu wel dat ik er niets aan kan verandere. Hopelijk is het in de toekomst voor ons weg gelegd om het nog een keer mee te mogen maken. Niet om goed te maken wat bij de bevalling van Mila niet goed is gegaan, maar hopelijk mogen we in de toekomst nog zo'n mooi wondertje krijgen. En dan zullen we wel weer zien hoe het loopt. Vooralsnog genieten wij ontzettend van Mila en vind ik het met de dag leuker en leuker worden.

Met Mila gaat het steeds beter (afkloppen). De nachten zijn een stukje rustiger, al varieert het wel van nacht tot nacht. De ene nacht slaapt ze goed en de andere nacht is ze weer erg onrustig. Nou is het haar ook niet kwalijk te nemen, want ze heeft ontzettend last van haar doorkomende tanden/kiezen. Die lieve schat krijgt ze weer allemaal tegelijk wat als gevolg heeft dat ze enorm onrustig is. Ze is soms echt niet te genieten en wij kunnen niets goed doen. Alles frustreert haar en uit het niets begint ze te huilen. Het is op dit moment echt Jantje lacht, Jantje huilt. En s'nachts is dat dus ook zo. Ze is het afgelopen weekend ook goed ziek geweest met 39 graden koorts en nog steeds is ze niet helemaal lekker. Ze loopt continu te niezen en te snotteren, maar volgens mij heeft 3/4 van Nederland hier nu last van. Heb het zelf ook, dus ja. Ze loopt ook de hele dag met haar kroel rond terwijl ze die eigenlijk alleen maar in bed heeft. Maar aangezien ze niet lekker is ga ik ook niet moeilijk doen en mag ze hem gewoon hor. Het enige wat ik nu kan is haar troosten en er voor haar zijn. Hopelijk is het tandjesleed snel voorbij. Vooral voor haar, want wij 'overleven' het wel.

2 weken geleden hebben we ook alweer haar eerste verjaardag gevierd. Wat had ik hier naar uitgekeken zeg! Wat voorheen altijd gewoon een datum was, zal 22 november voor altijd een bijzondere dag zijn. Een jaar geleden liep ik te ijsberen en nog geen 3 uur later was ons meisje er. En nu ben je alweer een jaar verder! Ik was die dag ook erg zenuwachtig en moest continu denken aan vorig jaar. Alsof ik opnieuw moest bevallen zeg maar haha. Je zit dan steeds op de klok te kijken van toen dit en toen dat. Heel bijzonder! Zaterdag 24 november hebben we haar verjaardag gevierd en het was naar mijn idee goed geslaagd. Ik had cupcakes en een meptaartje laten maken in de Pip stijl. En het zag er werkelijk prachtig uit. Precies zoals ik het in m'n hoofd had. We hebben het van 14.00 - 16.00 uur gevierd en dat vond ik echt lang zat. Het is tenslotte een kinderfeestje en voor Mila was het druk en indrukwekkend zat. Ze is in ieder geval enorm verwend, vooral door mijn moeder. Die kan niet stoppen met haar verwennen. Ze vindt altijd wel een reden voor een kado. Mijn moeder is echt een schat, een rots in de branding!

En nu zijn we alweer 2 weken verder en heeft onze kleine meid besloten dat het tijd wordt om zelf te gaan lopen. Bijna een week na haar eerste verjaardag liep ze voor het eerst zelf los. Ze 'liep' al een tijdje langs te tafel en de kast en op een gegeven moment ook langs de muur, maar ze durfde niet los te laten. Toen ik haar op een woensdag na m'n werk bij m'n schoonmoeder ging halen wist ik niet wat ik zag. Mijn kleine, en toch weer grote meid. Wat is dat bijzonder zeg! Het afgelopen jaar zijn veel bijzondere en mooie dingen in haar ontwikkeling gebeurd, maar dit is toch weer een mijlpaal. Aan de ene kant is het even slikken, want het gaat allemaal zo snel en voordat ik het weet is ze groot, maar aan de andere kant ben ik onwijs trots en wordt het alleen maar leuker nu ze dingen ook echt gaat begrijpen. Het is ook zo'n wijsneus. Dan pakt ze m'n telefeoon en houdt ze hem tegen haar ook en roept nana, nana, nana (nana is mijn moeder). Of ze houdt de afstandsbediening bij de televisie alsof ze wil gaan zappen. Ook als ze iets pakt wat niet mag roept ze heel hard neej,neej,neej, maar ondertussen toch doen. Ieder zuchtje, kuchje of woordje probeert ze na te doen/zeggen. En zo kan ik wel doorgaan met alles wat ze kan/doet. Het is gewoon geweldig en wij mogen ons enorm gelukkig prijzen met een lief en gezond kindje.

Nou meiden, wilde eigenlijk een kort blogje maken, maar merk dat ik daar toch wel erg slecht in ben ;) De kleine meid ligt nog lekker in bed. Hier sneeuwt het nog flink dus misschien dat we vanmiddag even naar buiten gaan met de slee. Ben benieuwd hoe ze het vindt :)

Fijne dag!

Liefs, XxX