Zo kan het niet langer...

Hoi lieve meiden,

zoals jullie misschien wel weten zijn wij al sinds ons meisje 4 maanden is aan het tobben met het slapen s'nachts (zie mijn blog: het leed dat slapen heet). We zijn nu 8 maanden verder en het wordt van kwaad tot erger. Afgelopen vrijdag zijn we zelfs naar een homeopaat geweest in de hoop dat zij een middeltje voor ons had, maar dat werkte averechts. Van de homeopaat hebben we 2 hele kleine korreltjes stramonium gekregen wat ervoor zou zorgen dat je s'nacht rustiger slaapt, je niet alleen voelt en geen angsten hebt. We moesten het 2 keer verdunnen en haar dan 1 theelepeltje geven. Zo gezegd en zo gedaan. De 2de nacht moest het zeker werken. Zo gezegd, zo gedaan. Maar wat er de avond erop gebeurde hadden wij helemaal niet verwacht en zijn ons rot geschrokken. Ze raakte in een soort van trance en sloeg wild om zich heen met haar armpjes en beentjes. Haar ogen stond wijd open en het was net alsof ze dingen zag die wij niet zien. Een soort hallucinatie. En daarna viel ze als een blok in slaap. We hebben de homeopaat gebeld en zij had dus niet verwacht dat ze zo heftig zou reageren. Wat waren wij bang en machteloos. Ons lieve, kleine meisje was helemaal van de wereld. Net of het een heel ander kind was. Sindsdien is het van kwaad tot erger geworden. De nachten zijn nu erger dan ze waren. Omdat ik het niet uit kan staan en ik zie en voel dat er iets niet klopt ben ik gaan googlen. Zo kwam ik op de term 'nachtangsten'. Alle symptomen die daarbij vermeld staan heeft Mila. Het was alsof alle puzzelstukjes in elkaar vielen. Is natuurlijk geen oplossing voor het probleem, maar doordat ik eigenlijk alles van wat er staat herken, geeft het me wel een rustig gevoel. 

Er zijn nu 8 maanden vol frustaties, zorgen, wanhoop en slapeloosheid voorbij en ik ben op. Het lichtje in mij gaat beetje bij beetje uit en ik trek het dagelijkse leven niet meer. De dag doorkomen is voor mij een hele opgaven en ik ben misselijk van de vermoeidheid. Zowel lichamelijk als geestelijk merk ik aan mezelf dat ik zo niet langer door kan gaan. Al die tijd wilde ik er niet aan toegeven en bleef ik hoop houden dat het wel goed komt, maar voor nu is het klaar. Ik heb geen hoop meer dat het goed komt en alles is me te veel. Het enige waar ik me mee bezig kan houden is Mila en voor de rest is de energie op. Vandaag heb ik met mijn directeur gesproken, die wel op de hoogte was van onze situatie, en heb ik alles eruit gegooid. Gelukkig reageerde hij heel lief en zorgzaam en hij ziet ook in dat het zo niet langer voor kan gaan. Ook hij vindt het nodig om nu even aan mezelf te denken en de rust en de tijd te nemen. Dus vanaf vandaag hoef ik me ook niet nog eens druk te maken om mijn werk. Vanochtend ook de kinderarts gebeld en morgen worden we terug gebeld.

Gelukkig heb ik overdag een heel lief en vrolijk meisje en dat geeft me kracht om door te gaan. Anders had ik allang de dekens over me hoofd getrokken en was ik niet uit bed gekomen. Wat is het verschrikkelijk om je kind s'nachts zo overstuur en bang te zien. Iedere poging doe we doen om haar te troosten maakt het erger, maar haar laten liggen verscheurt mijn hart. Hopelijk kan ik deze dagen meer tot mezelf komen en rust krijgen. En kan het ziekenhuis ons enigzins helpen. Ik wil zo graag weer mezelf zijn. Weer gelukkig en energiek zijn. Tot die tijd leef ik van dag tot dag.