1000 dagen geleden....

1000 dagen geleden schreef ik mijn eerste blog op BB. Mijn grootste droom was mama worden van een lief, mooi, klein mensje. En er was niet liever wat ik wilde, maar kon er voor mijn gevoel met niemand over praten. Met vriendinnen heb ik het er af en toe over gehad, maar dat was allemaal tussen neus en lippen door en daarna ging het al gauw ergens anders over. Ik had er zo'n behoefte aan om mijn hart te luchten, want niemand begreep hoe groot en diep mijn wens was. Na de eerste blog te hebben geschreven kreeg ik zulke leuke en lieve reacties en mijn vriendenlijst bleef groeien met hele leuke en lieve meiden die mij WEL begrepen. Wat heerlijk was dat zeg! Alsof er een wereld voor je open gaat. Ineens ben je niet meer de enige die zicht zo voelt.

Na heel wat blogs te hebben geschreven met leuke en soms minder leuke dingen, merkte ik dat mijn grootste wens steeds meer en meer mij bezig hield. Ik wist van mijn vriend dat hij liever nog even wilde wachten en daar had ik me bij neergelegd. Ik wilde tenslotte dat hij er ook 100% klaar voor was en zelf die keuze zou maken. Avonden lang hebben we het erover gehad en ik merkte dat bij hem die wens ook steeds meer en meer begon te groeien. Vooral nadat we ons eerste huisje hadden gekocht en helemaal gesetteld waren, was het enige wat nog ontbrak een lief, klein kindje van ons samen.

In november 2010 stopte ik met de pil met de reden dat ik te veel last had van de bijwerkingen, maar ondertussen zouden we het ook helemaal niet erg vinden als ik zwanger zou zijn. We durfden op de een of andere manier het niet hardop te zeggen. Na maandenlang aangesukkeld te hebben hadden we in februari 2011 beide het gevoel van: we zien het wel. Mocht ik zwanger raken dan zou het helemaal geweldig zijn, mocht het niet zo zijn dan was het ook goed. Maar zo werkt het dus niet. Mijn kinderwens was al zo groot en het liefst was ik meteen zwanger. Er volgde een drukke periode, dus veel tijd had ik niet om erover na te denken, maar het zat wel steeds in mijn hoofd. De weken erna voelde ik me heel raar en 'anders'. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Woensdag 16 maart zou mijn NOD zijn dus ik besloot om die zaterdag ervoor een vroege zwangerschapstest te doen. Na de test te hebben gedaan was het al snel duidelijk: niet zwanger! Dat sloeg erin als een bom. Ik voel me al weken raar en anders. Er was iets aan de hand en die negatieve uitslag ging helemaal tegen mijn gevoel in. Het klopt niet, het klopt gewoon niet. Ik bleef het maar tegen mezelf zeggen. Maar de test liegt niet, dus misschien waren dat wel de voortekenen van een menstruatie ofzo. Het moest toch iets zijn. Die dag heb ik me ook enorm ellendig gevoeld. Alsof mijn wereld instortte. Dagen gingen voorbij en het werd al snel woensdag 16 maart. Mijn NOD! In de ochtend gewoon naar mijn werk gegaan en s'middags was ik vroeg thuis, maar nog steeds niet ongesteld. Terwijl ik toch een hele regelmatige cyclus had. Die middag was ik alleen thuis en besloot toch maar nog een test te doen. Ik had er 2 van de kruidvat en zo wist ik waar ik aan toe was. De test gedaan en toen was het wachten. Nadat er na 2 minuten weer geen 2de streepje verscheen was het weer heel erg duidelijk: niet zwanger! Nou, tranen met tuiten heb ik gehuild en ik snapte het niet. Hield mijn lichaam me nou zo voor de gek of was ik mezelf voor de gek aan het houden. Wilde ik dit zo graag dat ik dingen zag/voelde die er misschien helemaal niet waren. Vanaf dat moment besloot ik dus ook te stoppen met BB en alles wat met baby's te maken had. Ik was er te veel mee bezig en ik maakte mezelf helemaal gek. Ik deed mezelf zo veel te veel verdriet. En zo schreef ik dus een blog dat ik ermee ging stoppen. Tijdens het schrijven van die blog liepen de tranen over mijn wangen en ik vond het verschrikkelijk. Weer iets wat gebeurt wat zo tegen mijn gevoel ingaat. De volgende ochtend was ik om 04.30 uur wakker. Ik was klaar wakker en kon geen oog meer dicht doen. Het rare gevoel was er nog steeds en liet me niet met rust. Er was iets. Met de laatste zwangeschapstest die ik had liep ik naar het toilet en deed de test. Met het idee van: dan weet ik het zeker dat het niet zo is. Eenmaal terug in bed legde ik de test op mijn nachtkastje en ging weer slapen. Een uur later werd ik weer wakker en dacht laat ik eens kijken. Tot mijn grootste verbazing zag ik toch echt een 2de streepje. Heel licht, maar je zag het wel. Stomverbaasd dat ik was. Mijn hart maakte een sprongetje en ik kreeg eindelijk die bevesteging dat er echt iets was. Er was duidelijk iets! Ik ben namelijk ZWANGER! De volgende dagen volgden natuurlijk nog 20 testen en begonnen wij het dan echt te geloven. Eindelijk, eindelijk, eindelijk! Mijn wens wordt vervuld. Ik word MAMA!

Zo volgde het eerste keer vertellen aan de oma's, aan vriendinnen, aan collega's. De eerste echo en noem maar op. Allemaal dingen waar ik ontzettend van heb genoten en die ik nooit meer van mijn leven ga vergeten. Ik was enorm trots en kon de hele wereld aan. Al gauw was er ook een buikje zichtbaar waar ik geen genoeg van kon krijgen. Ik kon er hele dagen mee lopen showen. Heerlijk! In juni kregen we te horen dat er een klein meisje in mijn buik groeit aan de hand van een hele mooie pretecho waarbij de oma's en opa aanwezig waren. Toen kon het shoppen beginnen en ben er nog steeds niet mee gestopt. Wat was dat leuk en genieten om me bezig te houden met alles wat te maken had met de komst van de kleine meid. Kon wel uren in die babywinkels doorbrengen. De buik bleef maar groeien en ook de kleine meid liet veel meer van zich voelen. Helemaal geweldig!

Na 9 geweldige maanden werd dan ons grootste geluk geboren. Dinsdag 22 november 2011 om 20.31 uur. De tijd leek stil te staan en ik voelde me de meeste gelukkige persoon op aarde. Na een hele snelle en heftige bevalling van 2,5 uur was ze daar eindelijk. Het was echt afzien en ook eventjes paniek, maar daar was ze dan eindelijk en alle pijn en wanhoop waren we in 1 seconde vergeten. Die dag heeft de rest van mijn leven veranderd. Die dag ben ik mama geworden van het mooiste, liefste en leukste meisje. Zij is mijn alles en vanaf dat moment draait ook alles om haar en ik vind het heerlijk. Dagen, weken en maanden gingen voorbij en ons meisje begon van een klein hulpeloos mensje, een grote meid te worden met een eigen karaktertje en willetje. Met alle ontwikkelingen die zij maakte, maakte wij die ook als ouders. Want dat het soms zo zwaar en moeilijk zou zijn kan niemand je van tevoren vertellen. Waar doe je wel/niet goed aan? Hoe moet je op bepaalde buien reageren? Heeft ze honger/dorst/koud/warm? En ga zo maar door. Je wilt alleen maar het beste en dat maakt je als ouder soms zo onzeker, want je moet het maar zelf zien uit te vinden. Ze kunnen het ons tenslotte niet vertellen. Maar alles wat we doen voor haar, doen we met volle overtuiging uit liefde.

Nu zijn we 1000 dagen verder en wat is er veel gebeurd. Wat zijn wij als personen veranderd en wat is er veel om ons heen veranderd. Nooit van tevoren had ik kunnen bedenken dat ik mijn leven zou geven voor dit kleine meisje. Nooit van tevoren had ik kunnen bedenken dat ik me soms zo hulpeloos en radeloos kon voelen. En nooit van tevoren had ik kunnen bedenken hoe gelukkig en trots ik zou zijn.

 Over 3 weken vieren we haar eerste verjaardag en zijn we al een jaar de meeste gelukkie en trotse ouders op aarde. 1000 dagen geleden had ik nooit durven dromen dat mijn droom misschien ooit werkelijkheid zou worden en dat dit mooie meisje mij mama zou maken. Maar het is echt zo. Ik hoef het niet meer te dromen, ik leef nu mijn droom.

 Hopelijk hebben de aankomende 1000 dagen me net zoveel moois te bieden als de afgelopen. En als dat zo is, dan kijk ik er nu al enorm naar uit!