De volgende dag....

Hoi lieve meiden,

zoals beloofd even een vervolgblogje over hoe het vannacht is gegaan.

Ik had de vorige blog afgesloten met dat we de 5 minuten regel gingen proberen. Dus als ze begint te huilen iedere 5 minuten ernaar toe, even troosten en weer weg. Nou om 19.00 uur lag ons meisje heerlijk te slapen en wij zaten eigenlijk een beetje te wachten totdat ze weer zou beginnen. Moet je natuurlijk nooit doen, maar als je hier al zo lang mee bezig bent gaat dat helemaal vanzelf en kan je eigenlijk bijna niet anders. Nou, om 21.15 uur begon ze. Ik ernaar toe, kusje gegeven, aai over haar bol en weer weg gegaan. Nou daar was ze het dus duidelijk niet mee eens en zetten het op een krijsen. Jullie kunnen je het waarschijnlijk wel voorstellen, maar wat zijn 5 minuten dan lang zeg. Vreselijk! Het gehuil van je eigen kind gaat echt door merg en been. Ik vond het vreselijk en had er echt heel veel moeite mee. Je staat dan echt op het punt alle principes overboord te gooien en om lekker naar haar toe te gaan om haar te troosten. Ik had zelf ook echt het idee dat ze nooit zou opgeven. Ze was ook zo overstuur en echt aan het krijsen. Haar gezichtje was helemaal nat van de tranen. Jullie mogen het best weten, maar heb zelf ook een potje zitten huilen. Wat vond ik het zielig en ik vond het verschrikkelijk dat ik haar dit aan moest doen. Maar het is een eigenwijze tante, want iedere keer als ze bijna in slaap viel verzette ze zich ertegen en begon nog harder te krijsen. En toen, na ongeveer een half uurtje was het ineens stil. Het was 21.55 uur. Ik kon het niet geloven en zat er steeds op te wachten wanneer ze weer zou beginnen. Maar dat gebeurde niet. Na heel lang wakker gelegen te hebben ben ik zelf uiteindelijk ook in slaap gevallen en vanmorgen om 05.00 uur werd ik wakker van haar gerommel. Ze was niet wakker maar lag een beetje te rommelen in haar slaap. Uiteindelijk werd ze wel wakker en heb ik haar eruit gehaald. Ze had een hele volle luier en dan laat ik haar niet liggen. Ze heeft even bij ons in bed gezeten en daarna heb ik haar een flesje gegeven en is ze weer gaan slapen. Tot 08.30 uur!

Ik wil absoluut nog niet te vroeg juichen, maar dit voelt toch wel als een enorme overwinning. En wat ben ik trots op ons meisje. Ik heb het altijd geweten dat ze het wel kan. Natuurlijk hoop ik dat het vanavond en vannacht weer goed zal gaan, maar ik ga nog nergens van uit. We zijn hier al zo lang mee aan het sukkelen dat ik echt niet verwacht dat het in 1 nacht over is.

Maar hoe dan ook. IK BEN ONWIJS TROTS! op ons meisje, maar ook een beetje op mezelf en mijn vriend dat we het hebben doorgezet en hebben volgehouden. Maar nogmaals meiden, het was vreselijk en wat kan je je dan rot voelen zeg. Pffff!!!

Nou ik ga nog even lekker wat voor mezelf doen, want de kleine meid ligt weer heerlijk te slapen en ik heb het idee dat het niet meer zo heel lang zal duren voordat ze wakker wordt.

Lieve meiden, bedankt voor jullie enorm lieve en behulpzame reacties. Ik heb echt heel veel aan jullie adviezen en tips gehad en soms is het ook even fijn om te weten dat je niet de enige bent.

Hele dikke kus voor jullie!