Mis mijn kleine baby`tje

Hoi lieve meiden,

al een paar weken loop ik ermee rond en ik heb het eingelijk tegen niemand gezegd, omdat ik het aan de ene kant een beetje aanstellerij vind, maar wat mis ik mijn meisje als klein baby'tje. Begrijp me niet verkeerd, want ik ben ontwijs trots en gelukkig met mijn meisje. Zou haar voor geen goud in de wereld willen missen. En ik geniet ook onwijs van alle ontwikkeling die ze doormaakt. Je kan nou goed aan haar merken dat ze een klein dreumesje word. Tuurlijk is het nog steeds een baby, maar ze is zo snel in haar ontwikkeling dat ik op moet passen dat ik niet te veel van haar verwacht. Maar het is een onwijs schatje en ik ben dolgelukkig.

Toch knaagt sinds een paar weken dat gevoel. Ik kan het niet zo goed uitleggen. Het is echt een soort gemis, zeg maar. Ik mis de kraamperiode, ik mis dat kleine hummeltje waarmee ik de hele dag in bed lag te kroelen. Waarschijnlijk zullen wel meer meiden zich hierin herkennen, maar ik denk dat het bij mezelf komt doordat ik alles in een soort roes heb meegemaakt. Zoals sommige van jullie weten heb ik best een snelle, zware en heftige bevalling gehad. Sinds die tijd gaat alles me in een flits voorbij, voor mijn gevoel dan he. Ik heb het natuurlijk allemaal wel meegemaakt, maar ook weer niet zeg maar. Ik had het graag op een andere manier allemaal willen doen, maar heb me toch weer laten leiden door iedereen om me heen. Zo kregen we de ene visite na de andere terwijl ik daar zowel psychisch als lichamelijk helemaal niet aan toe was en totaal niet mee bezig. Ik wilde natuurlijk mijn meisje aan de hele wereld showen, maar niet meteen. Ik wilde nog zo graag in alle rust haar leren kennen en samen met mijn vriend van haar genieten en dan was de rest van de wereld aan de beurt. Maar zo is het niet gegaan en daar baal ik enorm van. De familie van mijn vriend is best opdringerig en die vinden dan zij mogen komen wanneer hen dat uitkomt. En wij zijn geen mensen die ze bij de deur terug sturen. Als jullie snappen wat ik bedoel. Dus iedere keer was het van laat maar. Maar achteraf heb ik daar spijt van. Ik weet dat ik er niks meer aan kan veranderen, maar het is een gevoel die enorm overheerst. Zou het zo graag opnieuw willen doen, maar dat gaat nou eenmaal niet. Daarnaast heb ik me veel te veel zorgen gemaakt in plaats van te genieten. Ik had ook enorme last van m'n hormonen en heb de eerste weken best wel wat van de bekende kraamtranen gelaten. Ik twijfelde aan mezelf of ik het allemaal wel aankon en moest heel erg wennen aan ons nieuwe leventje. Ik was nog erg vermoeid, maar kon de rust niet vinden om rustig aan te doen. Daarnaast had ik 3 hechtingen waar ik best last van heb gehad. Ik heb veel te veel van mezelf gevraagd en kon het niet uitstaan als het niet lukte. Allemaal frustaties waarvan ik achteraf denk: waar was je mee bezig. Het is logisch dat als je net bevallen bent je niet meteen alles weer kan doen zoals voorheen. Maar ik ben enorm eigenwijs en kon dat niet laten. Ook hadden we de eerste dagen geen leuke en goede kraamverzorgster. Na een paar dagen werd zij overgeplaatst en kregen we gelukkig en hele leuke voor terug. Wat een geweldig mens was dat. Echt iemand die met haar hele hart voor het vak gaat. Dat heeft een hoop goed gemaakt, maar merk nu dus dat het me wel weer boos maakt.

Ook had ik heel lang heel veel moeite om mijn meisje uit handen te geven. Ik wilde alles zelf doen, want dan wist ik zeker dat het goed kwam. Daardoor raakte ik nog meer vermoeid en dat maakte het er thuis niet gezelliger op. Wat voelde ik me vaak machteloos en eenzaam. Ik had het gevoel alsof ik de enige was die zich zorgen maakte en wist wat ze wilde/nodig had. Mijn vriend helpt enorm, maar ik merk dat hij heel veel dingen niet ziet. Het is niet bewust, maar hij heeft het gewoon niet door. En dat frustreerde mij weer enorm. En nog steeds, alleen kan ik er nu beter mee omgaan.

Nu zijn we alweer 9 maanden verder en ik merk wel aan mezelf dat alles een beetje bij beetje een plekje krijgt. De bevalling, de kraamperiode, de hormonen. Ik heb enorme last gehad van de hormonen en heb die 9 maanden ook echt nodig gehad om te ontzwangeren. Ik moet zeggen dat het nog steeds met ups en downs gaat, maar het gaat de betere kant op en ik begin steeds meer mijn oude ik te worden. Het is net of ik de afgelopen 9 maanden niet mezelf was, maar alleen in de wereld van mijn meisje leefde. Daar omheen was er niks. Nu begin ik ook steeds meer zin te krijgen om dingen voor mezelf te doen, ook al heb ik er nog steeds moeite mee om haar achter te laten. Wel veel minder, maar het is er nog wel.

Nog een kleine 3 maanden en we gaan de eerste verjaardag van ons prinsesje vieren. Hoe dichterbij dat komt hoe emotioneler ik word. We zijn alweer bijna een jaar verder. En wat was het een mooi, heftig en emotioneel jaar. Met enorm veel ups, maar zeker ook veel downs. Dat hoort er allemaal bij hoor je iedereen zeggen. En dat is zeker zo. Ik heb heel veel mensen in mijn leven waar ik enorm veel van hou, maar de liefde voor mijn kleine meid is nergens mee te vergelijken en is oneindig.

Wat is het toch geweldig om mama te zijn!

 (    Met alles wat erbij hoort ;)  )

Heel veel liefs,

XXX