Daar zijn we weer!

Zo meiden, het heeft even geduurd, maar ik heb weer tijd voor een blogje.

Mijn vorige blog schreef ik begin juli en nu is het alweer bijna september. Ik blijf het zeggen, maar wat gaat de tijd toch snel. Niet normaal! Ik geniet echt bewust van ieder moment, maar merk toch dat ik achteraf denk: hier heb ik te weinig tijd voor genomen, of ik heb bij een bepaalde gebeurtenis te kort stil gestaan. Maar goed, volgens mij hebben meerdere van ons hier last van ;)

Even een kleine updat over ons.

Mila is ondertussen ruim 9 maanden en ontwikkelt zich als een razende. Niet normaal hoe snel ze is met alles. Ze wil alleen maar staan, trekt zich op aan alles wat binnen haar bereik is, kletst de oren van je hoofd (ze kan al mama en papa zeggen :) ) en laat heel goed haar eigen willetje zien. Wat een karaktertje zit er in dat kleine mensje. Ik weet het, ze heeft het niet van vreemden, maar pfff wat is ze soms pittig. Ze heeft momenten dat ze enorm kan drammen en aandacht vragen en het andere moment is ze poeslief en alleen maar aan het lachen. Het is wat dat betreft echt een vrolijkerd. Ze lacht naar iedereen en probeert van iedereen de aandacht te krijgen. Zelfs van vreemden en ze krijgt het voor elkaar ook haha. Eten gaat ook heel goed. Er zijn maar weinig dingen die ze niet lust. Ze is gek op brood. En dan vooral op bruine bolletjes. Daar eet ze gerust 1 van op. Ze zit met haar lengte en gwicht aan de bovenkant van de groeicurve en groeit dus hartstikke goed.

Haar eerste tandje is doorgekomen met ongeveer 6 maanden en nu zitten we alweer op 8 tanden! Ja, het is echt niet te geloven hoe snel dat bij haar gaat. Ze schieten als paddestoelen uit de grond. Maar wat heeft ze daar last van zeg. Zo zielig. En er kwamen er steeds 2 tegelijk door. Dus jullie kunnen je wel voorstellen hoeveel last ze daarvan heeft gehad en we hebben het idee dat er nog meer aan zitten te komen. Het is heel sneu, maar dan zijn we er maar gelijk in 1 keer van af.

Afgelopen zondagnacht zijn we met haar naar de huisartsenpost geweest. Ze was het hele weekend niet lekker en enorm hangerig. Alleen maar mama mama mama mama. Ze was duidelijk uit haar hum. Toen ik haar zondagavond anar bed bracht had ze al 38.3. Voor haar doen is dat heel hoog want vanaf haar geboorte heeft zo nooit een hoge lichaamstemperatuur gehad. Ik ook niet dus dat heeft ze weer van mij. Ik had al zo'n vermoeden dat het erger zou worden dus toen ze rond 00.00 uur schreeuwend wakker werd wist ik het al. Ze was bloedwarm en de thermometer gaf meteen 39.5 aan. Mijn vriend gelijk de huisartsenpost gebeld en we mochten meteen langskomen. Zo ziek heb ik haar nog nooit gezien. Echt, mijn hart brak en het liefst nam ik alles van d'r over. De arts heeft haar oortjes en longen nagekeken en daar was niks mee dus mochten we weer naar huis. Het enige wat we konden doen was zetpillen geven en lekker veel kroelen. Dat hebben we ook gedaan en ze begint nu een beetje bij beetje op te krabbelen. Ze is nog wel verkouden, maar de koorts is gelukkig gezakt en we hebben onze vrolijke meid weer terug. Ik weet het, het hoort erbij, maar ik vind het verschrikkelijk als ze zo ziek is en ik kan niks doen.

Sinds kort lopen we ook weer bij de kinderarts. Ze is vanaf het moment dat ze 4 maanden werd enorm slecht gaan slapen. Echt krijsend wakker worden en we moesten soms wel 30 keer heen en weer lopen voor haar speentje. Soms hielp dat ook niet en moesten we haar bij ons nemen en zelfs dat hielp op een gegeven moment niet mee. En iedere keer denk je dat het vanzelf wel over gaat en dat het misschien de tandjes zijn die doorkomen en noem maar op. Maar op een gegeven moment loop je zelf ook op je tandvlees. Onze nachten waren erg kort en vooral voor mijn vriend was het zwaar want die werkt gewoon de hele week. En mijn gevoel zegt al de hele tijd dat er wat aan de hand is. Ik ken mijn kind en ik weet hoe ze is. Ze huilt alleen maar als er wat aan de hand is en anders hoor je haar niet. Op een gegeven moment is haar ontlasting ook moeizamer geworden. Ze moest zoveel moeite doen en als je dan in haar luier keek lag er 1 klein keuteltje. Nou, van alles geprobeerd. En dan bedoel ik ook echt van alles. Ik denk dat er geen middeltjes bestaan die wij niet hebben geprobeerd. Maar niets hielp. Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik zelf een afspraak bij de kinderarts heb gemaakt. Ook heeft ze uitslag op haar lijfje en rondom haar mond. Afgelopen dinsdag zijn we geweest. Het hele verhaal verteld en uiteindelijk niets wijzer geworden, want in het ziekenhuis weten ze het in principe ook niet. Ze heeft wel zakjes Forlax gekregen om er in ieder geval voor te zorgen dat haar ontlasting zachter wordt. En ik moet eerlijk zeggen dat het echt wonderspul is. Ze heeft nu gewone poepluiers en hoeft er bijna geen moeite voor te doen. Vanacht heeft ze voor het eerst rustig geslapen. Of het daardoor komt weet ik niet, maar we merken aan haar dat het haar wel oplucht. Ook hebben ze bloed bij haar afgenomen. De uitslag daarvan krijgen we volgende week vrijdag. Ben benieuwd wat er uitkomt. We zullen het zien.

Nu ligt ze heerlijk te slapen en heeft mama ook even de tijd voor zichzelf en om een blogje te typen. Als ik dit zo typ besef ik pas hoeveel er is gebeurd in een korte tijd. Ongelooflijk, soms lijkt het net of ik op een automatische piloot zit.

Nou meiden, het was de bedoeling een kort blogje te schrijven, maar dat is dus niet gelukt ;) Ik ga even verder genieten van m'n 'vrije tijd' ;) Heb zo het idee dat m'n kleine diva zo wakker wordt.

Fijne dag!

Liefs, XXX