Weer aan het werk.

Hoi lieve meiden,

de kleine meid ligt alweer op bed en ik heb eindelijk even de tijd om weer een blogje te typen. Het is alweer een tijdje geleden zag ik.

Zoals de titel van mijn blog al zegt ben ik alweer aan het werk. Maandag was mijn eerste werkdag na bijna 4 maanden thuis te zijn geweest. Het was erg leuk om al mijn collega's weer te zien en ik ben letterlijk met open armen ontvangen. Echt super leuk! Maar wat viel het met zwaar om mijn kleine meisje achter te moeten laten. Ik vond het echt lood en lood zwaar. Zat al een paar dagen met enorme dubbele gevoelens. Aan de ene kant weer lekker om aan het werk te gaan, maar aan de andere kant wil ik mijn meisje niet uit handen geven. Toen was het zover en ik was enorm zenuwachtig. Ik heb me de hele ochtend groot gehouden tot het moment dat ik echt weg moest. Heb echt zitten janken als een klein kind. Wat voelde ik me machteloos op dat moment. Na 9 maanden haar alleen voor mezelf te hebben gehad en 3 maanden geen seconde van haar te hebben gemist, moest ik haar nu letterlijk uit handen geven en maar hopen dat het allemaal goed zou gaan. Ik heb de hele dag nergens anders aan kunnen denken en ik kon niet wachten tot ik weer naar huis kon. Eenmaal thuis heb ik d'r helemaal platgeknuffeld en gekust. Wat had ik haar gemist zeg! Pffff kon ik maar tot haar 18de ofzo thuis blijven ;) Op maandag en dinsdag komt mijn moeder bij ons thuis en is ze in ieder geval in haar eigen vertrouwde omgeving en kan ze lekker in haar eigen bedje slapen. Maar woensdag moest ik haar naar mijn schoonmoeder brengen en toen voelde het echt als haar achterlaten. Gelukkig ben ik op woensdagen om 15.00 uur klaar en kan ik haar gelijk gaan halen. Maar wat ga je nu met een ander gevoel weg en wat ga je met een ander gevoel weer naar huis. Er komen zoveel emoties op je af dat ik voor mijn gevoel weer op 0 zit. Ik heb al die tijd enorm met de hele bevalling in mijn hoofd gezeten en beetje bij beetje kreeg alles zijn plekje en nu is er weer iets wat ik een plekje moet geven. Uiteindelijk zal het allemaal wel wennen, maar het blijft een feit dat ik het liefst dag en nacht bij mijn meisje ben. Jullie kunnen je misschien dan ook voorstellen dat de afgelopen 3 dagen een achtbaan van emoties waren. Ik was enorm verdrietig omdat ik haar zo miste en achter moest laten, maar ik was ook enorm trots op mijn kleine meisje dat ze het zo goed deed en nog steeds doet. En aan de andere kant weer blij om mijn collega's en de kinderen weer te zien. Het liefst had ik mezelf in 2en gesplits zodat ik overal tegelijk kon zijn.

Vandaag ook een erg drukke dag gehad. Eerst hadden we om 09.30 uur de 2de afspraak bij de manueel therapeut staan. Uiteindelijk niet veel wijzer geworden. 15 maart moeten we er weer naartoe. Om 12.45 uur kwam de kinderfysio nog en hebben we andere oefeningen gekregen om ermee aan de slag te gaan. Toen zij eenmaal weg was snel naar de stad om wat kleine boodschapjes en een frisse neus te halen. Weer terug naar huis want het was ondertussen ook alweer tijd voor Mila's flesje. Daarna opruimen etc. en toen was het alweer tijd voor het avondeten.

Maar naast alle drukte en emoties van de afgelopen week heb ik des te meer van mijn mooie meisje genoten. De vrije dagen waardeer ik nu meer en meer en probeer ik zoveel mogelijk te benutten. Want wat ben ik blij, trots en gelukkig met mijn meisje. Mijn hart stroomt over van mijn liefde voor haar en met de dag wordt dat steeds meer en meer.

Fijne avond nog meiden!

Liefs,XXX