Manueel therapeut

Hoi meiden,

ik moet echt even mijn verhaal kwijt, want ben even helemaal van slag. Ik kom namelijk net terug met mijn meisje van de manueel therapeut. In de vorige blogs had ik al verteld dat Mila een voorkeurshouding naar rechts heeft. Aangezien er niks hielp wat wij deden zijn we doorverwezen naar de kinderfysio. Zij is vorige week donderdag geweest en constateerde dat Mila inderdaad een erge voorkeur naar rechts heeft. Dat heeft te maken doordat ze de draai naar links met haar hoofd niet helemaal kan maken en dus steeds neigt naar rechts. Ze stelde ons een aantal vragen en bij iedere vraag en antwoord viel er een puzzelstukje op zijn plaats. Ik ben de foto's gaan bekijken vanaf haar geboorte en op iedere foto zie je dat ze steeds met  haar hoofdje op de rechterkant ligt. Als ze de andere kant op kijkt hangt haar hoofdje half naar achteren. Zo waren er dus meer dingen. Het was net of onze ogen geopend werden en we dus ineens alles een plekje konden geven. Maar om een lang verhaal kort te maken, werden we dus doorgestuurd naar de manueel therapeut. Ook kregen we tips en oefeningen om thuis met haar te doen, maar als het echt vast zou zitten in haar nekje dan kon de manueel therapeut dat proberen los te maken en waren we 5 stappen verder dan als je alleen oefeningen doet.

Vandaag hadden we dus die afsrpaak om half 2. De kidnerfysio waarschuwde me al dat het geen prettig gezicht is als hij aan haar nekje gaat zitten draaien en dat ze het vast en zeker niet leuk zal vinden. Dus ik was al een beetje voorbereid en gelukkig was mijn moeder meegegaan. Nou meiden, ik heb me zo druk zitten maken om die prikjes maar dit is 100 keer erger en dan is dat nog zacht uitgedrukt. Wat is dat een rotgezicht als hij aan haar nekje zit te draaien en te porren. En ik moest haar heupjes vasthouden dus zat er echt met mijn neus bovenop. Ik heb me zo moeten inhouden om niet te gaan zitten janken en het scheelde niet veel of ik had hem vriendelijk gevraagd om gauw te stoppen waar die mee bezig is. En wat had ik toch een medelijde met mijn kleine lieve meisje. Nu ik dit typ stromen de tranen over m'n wangen. Dit was de eerste keer dat ik haar met tranen zag huilen. Echt vreselijk. De tranen liepen over haar wangen en ik kon helemaal niks doen om haar te troosten op dat moment. Er leek echt geen einde aan het geduw en getrek te komen. Mijn moeder was mee en die zat ook te huilen. Zo erg vond ze het. Het was zo duidelijk dat ze er veel pijn aan had en het ergste is dat ik haar op dat moment niet kon helpen. Gelukkig stopte hij en kon ik haar oppakken om te troosten, want wat was ze overstuur zeg! Pffff, mijn hart brak.

Over 2 weken moeten we weer terug komen en dan gaat hij kijken of het allemaal heeft geholpen. Ik hoop het zo. Ik hoop zo dat dit allemaal niet voor niks was en dat we dit nooit meer mee hoeven te maken.

En dan kom je thuis en het liefst wil je gelijk je verhaal doen, maar er is niemand. Gelukkig is er BB en kan ik toch nog even mijn hart luchten. Moet zeggen dat het wel werkt. Het verlicht alle ellende een beetje.

Liefs, XXX