DE bevalling

Hoi meiden,

de kleine meid ligt boven te slapen, dus eindelijk heb ik even de tijd voor mijn bevallingsverhaal.

Het begon allemaal in de nacht van maandag op dinsdag (21-22 november). Ik werd rond 00.00 uur wakker van pijn in m'n buik. Aangezien het al een tijdje aan het rommelen was ging ik ervan uit dat het niks was en dat het vanzelf weer over zou gaan. Na een uur wakker te hebben gelegen van de pijn ben ik naar beneden gegaan en ben de tijd bij gaan houden. De pijn was erg regelmatig en kwam om de 5-6 minuten. Er zaten hooguit 7 minuten tussen  en dat de hele nacht door. Uiteindelijk ben ik rond 03.00 uur weer naar bed gegaan en ben ik nog even in slaap gevallen. Die ochtend heb ik gelijk de verloskundige gebeld, want ik wist ook niet zo goed wat ik moest voelen. Heb haar het hele verhaal verteld en zij gaf aan dat het niet nodig was om langs te komen aangezien ik het allemaal nog goed volhield. We spraken af dat ik aan het einde van de dag weer zou bellen als er niks veranderd was. Mocht het erger worden dan mocht ik uiteraard altijd bellen. Ook als ik het even niet meer zag zitten. De dag ging voorbij en de pijn bleef aanhouden. Het werd op bepaalde momenten zelfs erger. Op een gegeven moment was ik het helemaal zat. Ik was al vanaf 00.00 uur wakker en zat er aardig doorheen. Ik was al weken aan het tobben met slecht slapen en voorweeen. Rond 16.00 uur besloot ik de vk maar weer te bellen. Ze moest maar komen kijken wat er allemaal aan de hand is en of die pijn ergens goed voor is geweest. Rond 16.30 uur was ze er, samen met een stagiaire. Helemaal niet erg want heb zelf aangegeven dat er een stagiaire bij mocht zijn. Na wat gepraat te hebben zijn ze gaan voelen hoeveel ontsluiting ik had. Dat bleek nog maar een krappe 2 cm te zijn. Eigenlijk wist ik dit wel, want de dag ervoor moest ik naar het ziekenhuis voor een ctg en toen heeft de gynaecoloog ook gevoeld en toen zat ik ook op een kleine 2 cm. Ook zag de gynaecoloog dat ik nog maar heel weinig vruchtwater had dus we besloten voor vrijdag 25 november een afspraak te maken, mocht er nog niks zijn gebeurd natuurlijk.

Nou, nadat ze gevoeld hadden hoeveel cm ik al had zijn we weer naar beneden gegaan om te kijken wat we gaan doen. Ze wilde dat ik toch nog even naar het ziekenhuis ging voor een ctg aangezien de gynaecoloog had gezien dat ik weinig vruchtwater nog had. En mocht ik ineens die nacht bevallen dan wisten we in ieder geval of alles goed was daarbinnen. De vk belde met het ziekenhuis en we konden meteen terecht. Neem wel je ziekenhuistas mee zei ze voor het geval dat je moet blijven. Nou daar zat ik dus helemaal niet op te wachten, want ik wilde graag thuis bevallen. Maar goed, wat moet dat moet. Rond 17.00/17.30 uur waren we in het ziekenhuis en mochten we gelijk doorlopen naar de behandelkamer. Weer een half uur aan de ctg. Ondertussen had ik nog steeds die erge pijn die steeds regelmatiger kwam. Op de ctg kon je ook duidelijk de kracht en de regelmaat van de weeen zien. Het was echt verschrikkelijk om daar een half uur stil te moeten liggen terwijl je zo'n pijn hebt. Op een gegeven moment moest ik me echt concentreren op de pijn en het zlefs wegzuchten. Na een half uur mocht ik eindelijk ontkoppeld worden en moesten we wachten op de gynaecoloog. Ze vertelde er gelijk bij dat het best druk was, dus het kon wel even duren. Fijn zeg! Ik ben maar op een gegeven moment rond gaan lopen en wiegen om de pijn op te vangen. De pijn die je op dat moment voelt is niet te omschrijven. Het is geen pijn die je voelt als je jezelf zeer doet bijvoorbeeld. Het is echt heel anders. Een beetje vergelijkbaar met enorm hevige menstruatiepijn, maar dan 1000 keer erger. Na een tijdje gelopen/gewiegd te hebben voelde ik ineens iets knappen in m'n buik. Het was net of er een waterballon knapte. Ik maakte nog een grapje tegen m'n vriend erover en ineens krijg ik enorme pijn in m'n buik en voel ik iets lopen. M'n vliezen waren gebroken!!!! Op dat moment komt de gynaecoloog binnen en wil ze me een hand geven. Het enige wat ik kon roepen was: Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken!!! Ooh wat goed zegt ze, gefeliciteerd! Om 18.15 uur zijn je vliezen gebroken. Toen moest ik ook nog even meelopen naar de andere kamer. Dat gaat ook zo lekker makkelijk als je vliezen zijn gebroken. Gelukkig zat ik er niet helemaal onder aangezien ik nog maar heel weinig vruchtwater had. M'n vriend is op dat moment snel naar de auto gerend om m'n tas te halen met verschoning, want zo kon ik natuurlijk niet naar huis. Ondertussen is de gynaecoloog alvast gaan voelen hoeveel cm in al had. Dat bleek al 3 cm te zijn. Voor de rest was alles goed. Vruchtwater was mooi helder en de baby lag er goed voor dus ik mocht naar huis. Makkelijk gezegd dan gedaan, want ik kon amper nog lopen van de pijn. Dat zijn dus weeen! Jeetje ik hoefde niet meer te twijfelen of dit weeen waren, want dat was wel duidelijk. Ze kwamen zo snel na elkaar dat ik geen tijd had om op adem te komen. En we moesten nog naar huis. Nou dat was echt een hel. Eerst heel het ziekenhuis door, dan naar de parkeerplaats lopen en dan ook nog eens die rit naar huis. We wonen ongeveer 10 minuten van het ziekenhuis vandaan, maar nu hebben we er 3 kwartier over gedaan. Omdat de weeen zo snel na elkaar kwamen kon ik bijna niet lopen, laat staan op dat moment de weeen opvangen.

Rond 19.00 uur waren we eindelijk thuis. Ik wist echt niet meer waar ik het zoeken moest. Ik had zoveel pijn en op een gegeven moment raakte ik lichtelijk in paniek. Ik had ondertussen alles geprobeerd, maar niks hielp tegen de pijn die met de minuut erger werd. Ik zat in een weeenstorm en ik wist even niet meer hoe ik dit in godsnaam moest doen. Om 19.30 uur kwam de verloskundige en die is gaan voelen op hoeveel cm ik al zat. Ik was zo bang dat we niks waren opgeschoten, maar ik bleek al 6 cm te hebben. In 1 uur tijd van 3 cm naar 6 cm! Zelfs de verloskundige stond helemaal paf en vond het wel erg snel gaan. Dus jullie kunnen je vast wel voorstellen hoe heftig m'n weeen waren. Rond 19.50 uur hield ik het niet meer en kreeg ik enorme persdrang. Ik kon het niet tegenhouden of wegzuchten en het enige wat mijn lijf wilde is persen. Om 20.00 uur is de verloskundige weer gaan voelen en toen bleek ik al op 10 cm te zitten en mocht ik zachtjes meepersen. Vanaf dat moment werd ik wat kalmer en waren de weeen beter op te vangen. Er zaten weer pauzes tussen dus ik kon even op adem komen. Ik vond het persen ook een hele verademing, want ik kon eindelijk doen wat mijn lijf wilde. De vk vertelde dat bij een eerste kindje het persen ongeveer een uur duurde, maar dat zag ik dus echt niet zitten. Ik heb echt alles gegeven en heb als een gek geperst. Op een gegeven moment voelde ik het van onderen enorm branden en zag ik een stukje van het hoofdje. Dat gaf me zo'n goed gevoel dat ik weer heel de wereld aankon. Ineens had ik weer heel veel energie en kracht. en wat was ik opgelucht. Ze was er bijna! Nu zou het niet meer heel erg lang duren. En dat klopte ook. Om 20.31 uur is onze prachtige dochter Mila geboren. Het moment dat ze op mijn buik werd gelegd vergeet ik nooit meer van mijn leven. Wat een storm van emoties gaan er op dat moment door je heen. Niet te beschrijven! Ik heb er gewoon geen woorden voor. De bevalling heeft in totaal 2,5 uur geduurd. Eigenlijk is dat veel te snel en niet zoals het hoort te gaan, maar ik had het zelf niet voor het zeggen.

Ik kreeg wel meteen een prik in m'm been omdat ik best wat bloed had verloren. Ook was ik op 3 plaatsen iets ingescheurd dus dat moest ook gehecht worden. Nou, dat kon me echt allemaal niks meer schelen. De adrenaline gierde door m'n lijf en ik bleef maar kletsen en doen haha. Achteraf kan ik erom lachen hor. Nadat de placenta was geboren, was ik er echt helemaal vanaf. Alles zag er goed uit en ook Mila werd van top tot teen nagekeken en ook dat was allemaal dik in orde. Goh en wat voelt dat dan gek om je kindje in dat kleine wiegje te zien liggen. Hier heb ik zoooo lang naar uitgekeken en nu is er ze er gewoon. Ze is er en ze is gezond. Daar gaat het uiteindelijk allemaal om.

De kraamweek was best heftig door al het bezoek en uiteraard de nodige emoties die erbij horen. Doordat mijn bevalling zo heftig was heb ik nog best lang last gehad van mijn bekken. Ik merk het nu nog steeds dat wanneer ik langer loop ik weer last krijg van m'n bekken. Dit heeft ook nog wel tijd nodig om te herstellen. Emotioneel gezien ben ik ook nog wel wiebelig. Ik vond mijn bevalling erg heftig en zwaar en ik merk dat ik dat alles nog wel een plekje moet geven. Ik denk er bijna nog ieder dag aan en dan word ik weer erg emotioneel. Maar hoe cliche ook, ik ben zo blij en gelukkig met ons meisje dat ik het zo weer over zou doen. Hoe zwaar ik het ook vond.

Nou meiden, dit was ongeveer wel het hele verhaal. Ik ga nu lekker naar m'n kleine meid want die begint ondertussen wakker te worden.

Liefs, XXX