Zal ik ooit een derde wondertje krijgen?

Dat is de vraag die ik steeds aan mezelf stel de laatste dagen. Ik heb de foto’s van mijn zoontjes bekeken toen ze geboren waren en de kraamboekjes doorgenomen die ik toevallig tegenkwam. Wat waren dat bijzondere periodes, vooral je eerste zwangerschap.. Dan ben je zo naïef en denk je dat alles wel goed zal komen. En het ging allemaal gelukkig goed tot aan mijn derde zwangerschap.. Geen hartje te zien op de echo bij 8 weken. Wat was ik verdrietig en eenzaam. Dit had ik niet zien aankomen. Domme pech zei de verloskunde. Ja daar ging ik maar ook in geloven. Toen ik weer zwanger bleek te zijn kon ik opeens niet meer genieten. Bang en onzeker dat dit ook mis zou gaan. Daarom ook vroege echo aangevraagd en gekregen. Alles leek goed te zijn en tot week 10,3 heb ik 3 goede echo’s gehad. Nou dan ga je er wel in geloven hoor. En zelfs op de dag van de miskraam dacht ik dat er niks meer zou kunnen gebeuren. Mijn kindje was goed gegroeid en bewoog lekker. Die avond van de echo de miskraam gehad. Ik kon mijn kindje niet eens pakken, ik kon er niet eens naar kijken. Trillend heb ik mijn kindje toch gepakt en op een tissue gelegd. Hij had oogjes, handjes met vingertjes en voetjes met teentjes. Zelfs het hartje door het huidje kon je zien. Zoiets had ik nog nooit gezien, maar ik werd er wel bang voor en ook heel erg emotioneel van. Achteraf denk ik waarom ik niet nog een keer heb gekeken. Hoe kan je nou bang van je kindje zijn? Mijn man heeft het kindje begraven in ons achtertuin, ik heb niet eens gekeken hoe. Ik kon er niet tegen, ik was kapot. Toch een fijn idee dat hij zo dichtbij ons is. Eerst leek het mij een raar idee, maar ja ik kijk er af en toe naar op het plekje waar hij is begraven en heb er dan vrede mee.

Als ik de badkamer binnenkom dan komt alles voor me ogen, ik wil er niet aan denken maar dit is zo moeilijk. Ik had toch gewild dat ik het op de echo zag en dat ik erop voorbereid was, maar dit was zo onverwachts en verschrikkelijk (willen is een gek woord, maar als het mis zou gaan dan had ik het maar zo gewild bedoel ik). Het leek net een horror film. Soms pik ik een traantje weg als ik er aan denk. Wanneer ik dit zal vergeten, weet ik niet. En dit keer zei de verloskunde weer dat het domme pech was. Moest ik er in geloven? Twee keer achter elkaar dat het mis is gegaan? Maar ook de eerste twee keer dat het wel goed is gegaan? Ik weet het niet meer. Toch ben ik bang dat dit weer zal gebeuren en dat ik heel angstig zal worden bij een volgende zwangerschap. Hoe overleef ik de eerste weken, nou ja ik denk de hele zwangerschap?

Ik wil weer zwanger worden, maar ik zal er niet meer echt bezig mee zijn. Ik heb het idee dat als je iets heel erg graag wilt, dat het juist mis gaat. Het lijkt alsof ik al een jaar lang bezig ben met het zwanger worden en dat dit mijn enige doel is geworden. Gek toch? En als ik terug denk ben ik al bijna een jaar lang verdrietig, angstig en onzeker.. En toch denk ik dat als ik een gezond kindje in mijn arm zal krijgen dat het alles waard is geweest. Toch denk ik dat ik ervoor moet gaan en mijn moed niet moet verliezen. Ik zal weer in een weg vol met angst en onzekerheid belanden met een onbekende bestemming, maar dit moet mij niet weerhouden van mijn grote kinderwens denk ik dan maar..