De eerste 3 weken, wat een rollercoaster!

Wat vliegt de tijd, morgen is ons meisje alweer 3 weken oud!
Ten eerste bedankt iedereen voor alle geweldige reacties op mijn vorige blog, vind ik onzettend leuk om te lezen!

De eerste 3 weken als mama.. de meest bijzondere weken in mijn leven tot nu toe!
Week 1 was genieten van de kraamzorg en mij vooral laten vertroetelen. De eerste dagen lag ik in bed of zat ik in de schommelstoel in de babykamer als ons meisje werd verzorgd door manlief of de kraamzorg, om na een dag of 4 weer wat actiever te worden (lees: eten in de woonkamer ipv op bed) en zelf luiers te verschonen en kindlief te badderen.
Ook een week van verbazing over mijn eigen lijf;
(de gedachte) ik moet plassen, ga zo naar de wc. Huh ik plas. Huh ik plas al?
'ships ik plas in mijn broek!' Ik loop zo snel als kan naar boven naar de badkamer en kan mijn lachen niet inhouden. Lang leve incontinentie na de bevalling, kijk dat wist
ik dus niet dat dat kon gebeuren maar dat schijnt dus heel normaal te zijn. Ondertussen train ik dagelijks mijn bekkenbodemspieren en kan ik het alweer ophouden, voel me helemaal trots haha!

Week 2 afscheid nemen van de kraamzorg, dat viel even zwaar tussen de kraamtranen door. Die kwamen vanaf dag 6 (overal gelezen dat het dag 3 zou losbarsten, dacht bijna dat ik ze zou overslaan) en toen een dag of 4 kon ik om alles brullen, dat ik dacht  Gaat dit ooooit nog over?? jahoor nog niet bevallende medebloggers, dat gaat over, echt waar na een paar dagen kan je gewoon weer een normaal gesprek voeren zonder in tranen uit te barsten bij het minste of geringste :D
Een week met z'n drietjes als gezin met veel wandelingen, het vinden van een ritme (wie doet de late voeding en wie de vroege) en genieten van elkaar, ondanks dat de wallen op onze knieeën staan. We zijn dolverliefd op ons meisje!

Week 3 nog even genieten met z'n drietjes dat manlief nog thuis is. Vandaag is hij weer aan het werk gegaan nadat hij 2.5 week vrij is geweest.  Ook al zag ik er niet tegenop en had/heb ik vertrouwen in mezelf dat ik het allemaal wel zou kunnen, toch vond ik het spannend gisteravond en kreeg ik de kriebels. Niet terug kunnen vallen op elkaar maar alleen mezelf terwijl ik nog helemaal niet herstelt ben en erg moe, en dan nog voor mezelf zorgen (op tijd eten, dat vergeet ik gewoon, heb weinig eetlust) want ik moet natuurlijk wel genoeg energie hebben om voor ons meisje te zorgen dus ik moet eten. Het is allemaal heerlijk en ik geniet ontzettend van deze tijd, maar het is ook behoorlijk aanpoten omdat het allemaal zo nieuw is.
Weer een nieuwe fase, iedere week is tot nu toe een fase waarin wat veranderd en dat is wennen. Maar ook fijn dat de 'rust' weer wat terugkomt na afgelopen weken, er komt weer wat regelmaat in ons leven en daar vaar ik altijd goed op.
Regelmaat.. dachten we die gevonden te hebben, kwam ze vanochtendvroeg ineens een uur vroeger voor haar voeding. Meisjelief eerst pruttelen.. okay schone luier gegeven * check* , krampjes? Nee * check* , aandacht van papa/mama nodig deels *check* maar ze bleef pruttelen en ging huilen, bleek dus dat ze al honger had. Manlief's wekker zou toch bijna gaan dus hij was maar gelijk wakker nadat ze tevreden met volle buik verder ging slapen :D

En zo blijven we haar observeren en naar haar kijken, we reageren op haar en wat ze nodig heeft. Een hele omslag met ons leven ruim 3 weken geleden, maar ik zou haar echt niet meer kunnen missen, hou nu al zoveel van haar!