10 weken zwanger

Alweer 10 weken vandaag. Gaat het nog goed daarbinnen? Ik denk het wel, ik hoop het wel, het voelt nog goed! Sinds 7 weken kreeg ik serieus last van misselijkheid en niet alleen 'sochtends maar gewoon de hele dag. Ik merk sinds gister dat het wat beter gaat, ook wel prettig! En de vermoeidheid, ik werk en ik slaap, dat doe ik zo ongeveer. Soms kom ik thuis van het werken en dan ben ik zo moe dat ik voor het eten in slaap val, en vlak daarna weer tot de volgende ochtend. Aan dit soort dingen merk ik dat mijn lijf hard aan het werk is.
Mijn smaak is behoorlijk veranderd, ik lust heel veel niet meer! Geen koffie, thee gaat nog wel , vlees & vis ga ik acuut over mijn nek net als soep en koek en chips en zoetigheden ben ik ook geen fan van. Sinds tijden heb ik niet zo gezond gegeten als de laatste weken wat dat betreft! Owww en obstipatie, ik drink me een ongans aan water en sapjes om dat maar een beetje op gang te houden want als ik te weinig drink dan doet het toch een partij zeer. Mijn bekken begint te kwarren (is een zwak punt in mn lijf) dat is wel jammer dat het al zo snel opspeelt. Wat dat betreft zijn dit kwaaltjes volgens het boekje dus je hoort me ook niet klagen :-)

Het is nog zo bizar bijzonder, en nu al 10 weken wauw... Ik voel me erg blij, ben vrolijk en kijk erg uit naar de echo over precies 3 weken. Zien we dan een bewegend mini mensje? Ik hoop het zo!!

Ik voel me sinds de zwangerschap ook zo rustig en kalm van binnen, dat begon al voor mijn nod en dat voelt heel fijn, ik heb mezelf weer teruggevonden. Het besef dat ik al 6 weken geen hormonen gebruik sinds de positieve test, geen injecties, geen utrogestan, dat voelt bevrijdend. De 5e iui had ik daar moeite mee iedere ochtend die injectie en dat ik dat nu niet hoef te doen voelt als een kadootje. Wat eigenlijk weer aangeeft dat de hele iui molen heel belastend is (zo heb ik het ervaren) met alle emoties en hormonen en het 'sterk blijven voor dat ene doel'. Nu hoeven mijn schouders er niet meer onder, het is niet meer nodig.

Wat dat betreft wil ik een hart onder de riem steken aan alle meiden die nog in de medische molen zitten, welke behandeling je ook aan het ondergaan bent, respect!! Je moet zo sterk zijn om dit  traject te doorstaan en natuurlijk doe je dat voor die ene kleine grote wens, maar het doet wel degelijk wat met je. Meiden ga ervoor, ik blijf duimen voor jullie en doe nog steeds mee aan Moeders voor Moeders, je kan het!!