Morgen is vandaag gisteren

En vandaag vind ik het ineens weer heel moeilijk. Reclames zien van gelukkig gezinnen, babyshirtjes: 50% papa, 50% mama, 100% ik, mamma’s met dikke buiken, nieuws horen dat iemand zwanger is, dat lieve rompertje: made with love… Ja, ons kindje zal ook echt met liefde gemaakt worden, alleen vind ik het zo lang duren. Ik wil in die lieve babyoogjes blikken en ons samen erin herkennen.


Misschien ben ik ondankbaar. Ik ben gezond van lijf en leden, ik heb een snelle geest, we hebben geen financiële zorgen, onze ouders leven alle vier nog…  Helaas merk ik wel dat dat het lange wachten wel z’n sporen gaat nalaten. En hoe gelukkig ik ook met manlief ben, soms is het verlangen zo groot en ben ik bang dat wij nooit een kindje zullen krijgen. Een kindje van ons samen…


En dan hoor ik weer zo’n verhaal van een stel dat na één keer proberen al bingo had, en dan ben ik gewoon stinkend jaloers. Is het erg onmenselijk van me dat ik geen spoortje van medelijden voel, als ik hoor dat iemand wegens hevige misselijkheid opgenomen is in het ziekenhuis? Of iemand vertelt dat ze zwanger is van haar vierde, omdat ze bang was dat de derde anders altijd alleen zou moeten spelen. En dan vraag ik me af hoe het moet zijn om zulke afwegingen te kunnen maken. Zou zij wel beseffen hoe ontzettend onzinnig haar verhaal in mijn oren klinkt? Zou zij zich wel realiseren hoe gezegend ze is? Zou ik misschien met dezelfde vanzelfsprekendheid over kinderen denken als ik in haar positie zou zitten?


Ik weet dat ieder huisje z’n eigen kruisje heeft. Dit is de mijne. Ik weet dat je geacht wordt de ander alles te gunnen wat je zelf niet hebt. Maar soms voelt het niet zo. Dan zou ik zo graag willen dat het allemaal anders was. Dat ik zou weten hoe het voelt om een positieve zwangerschapstest in handen te hebben. De eerste schopjes voelen, mijn buik die groeit. Hoe manlief tegen ons kleintje praat.


Soms kan ik leven met de realiteit dat wij in de medische molen zijn terecht gekomen. Soms, maar vandaag vind ik het ineens weer heel moeilijk.


Gelukkig gaat zo’n dag altijd weer voorbij...

126 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • Sweetdreams2004

    Het is zo logisch wat je allemaal ervaart en voelt. De wens is zo groot en de angst zit erin. Dat kun je niet zomaar even uitschakelen. En dat maakt je echt geen slecht mens. Jij hebt ook gevoelens net als een ander. En anderen beseffen vaak niet, omdat ze het geluk zelf wel mogen ervaren, wat dat met een mens kan doen. En je hebt goede en slechte dagen. Hopelijk voel je je inmiddels al weer beter. Hoop in ieder geval dat er snel verandering in mag komen. En je ook snel het geluk mag beleven.

  • Pluisje19

    Wat je schrijft is ontzettend herkenbaar! En zulke gevoelens mogen er zijn, zulke gevoelens moeten er zijn! Ze horen erbij, juist wanneer die wens zo groot is! Natuurlijk misgun jij anderen het geluk niet! En het is zeker niet onmenselijk om je soms gewoon zo te voelen. Jaloezie is niet per definitie afgunst. Laat zulke gevoelens ook toe en inderdaad, zo'n dag gaat ook weer voorbij. Dikke knuffel en veel sterkte meis!

  • elija

    het is zeker niet leuk je zo te voelen,ik kan me niet voorstellen hoe moelijk het is om niet zwanger te worden,maar als mama kan ik wel begrijpen wat die babywens is, mama worden is fantastisch en ik hoop dat je binnenkort de kans krijgt om dit mee te maken

  • Vogelmeisje

    ik vind je niet ondankbaar. Je bent mens, met gevoelens. En een hele diepe wens om mama te worden. Dat brengt een hoop emoties mee en misschien niet die je het mooist van jezelf vindt zoals je hierboven schrijft maar je bent echt niet ondankbaar!! Ik gun het je zo ontzettend een mooie positieve test, een kindje in je armen. Ik kon er op sommige momenten ook heel slecht tegen en vooral rond feestdagen bah.. waarom moet het zo.. waarom jullie in de molen en anderen niet.. iets wat ik mezelf ook afvroeg.. nooit een antwoord gevonden.. met dit soort dagen vooral niet je gevoelens wegwuiven.. dat je zo graag mama wilt worden dat blijkt wel met dit soort dagen.. en je zal een hele lieve mama zijn, dat weet ik zeker! Flink huilen en snotteren dat lucht de boel op.. want het is gewoon zwaar..

  • rossi86

    Dit gevoel is zo ontzettend herkenbaar... En juist op de momenten dat je het het slechtst kunt hebben, zie je die bolle buiken en kinderwagens overal voorbijkomen. Hou jezelf voor dat jouw tijd ook wel komt, uiteindelijk zal het wachten worden beloond.

  • missa

    Ik heb ooit geleerd, of moeten leren ... elk gevoel is goed. Dus ontzettend herkenbaar wat je schrijft, en voel t ook vooral zo, want het IS zo. En dat mag je voelen ... want het is gewoon ook hartstikke zwaar allemaal!!
    Kroel ... geef niet op!!

  • keesjes76

    Dit mag je gewoon allemaal denken en voelen, wat mij betreft. Je weet ook dat elke situatie zijn eigen verhaal heeft, maar soms zit je er gewoon even helemaal doorheen. En dan zijn wij er om je even een dikke knuffel te sturen! Dus bij deze: een heeeeeeeeele dikke

  • danika

    Ik herken het maar al te goed hoor...het verdriet, de onzekerheid, de jaloezie...dat maakt je geen slecht mens, dat maakt je menselijk...mensen voor wie het vanzelf is gegaan kunnen zich daar niets bij voorstellen, al zouden ze het nog zo hard proberen, dat konden wij ooit ook niet...nu helaas wel...
    En ookal heb je verder alles, toch is dit zo essentieel, daar kun je blij mee zijn maar toch een gemis hebben...
    Maar ook jullie worden wel mama en papa meid, alleen kan niemand jullie vertellen welke weg daarnaartoe gaat leiden...