Tikkie nerveus

Ik heb het al vaker gezegd, maar nu ik weet dat het ieder moment kan gebeuren, begin ik wat meer te twijfelen aan mezelf.

Ik zie nog steeds niet enorm op tegen de bevalling, integendeel...laat maar komen (zegt ze heel stoer). Maar meer alles, maar dan ook ALLES, rondom die bevalling doet me afvragen of ik het wel goed heb gedaan, of alles wel aanwezig is, of ik het niet anders had moeten doen...enz.

Zo heb ik al 10x alle geboorte-enveloppen en adressen gecheckt of ik niemand vergeet, is de vluchttas al 5x nagekeken op volledige inhoud, hou ik mn huishouden krampachtig bij, zo ook de behaarde gedeelten van mn lijf die ik graag onbehaard zie, en baal ik van de dagelijks terugkerende dingen die dus ook altijd weer opnieuw krampachtig gedaan moeten zijn, zoals het onkruid tussen de tegels (hardnekkige troep!!!), de afwas (we hebben immers geen vaatwasser waar we het in weg kunnen moffelen), de vissenkom die ineens steeds sneller groen lijkt te zijn, de was, stof op mn nachtkastjes enz enz. Want het zou toch zo zijn dat er een klein laagje stof op de meubels ligt als de kleine geboren wordt. Ik ben altijd al zo'n pietje precies, maar kan mezelf nu weleens schieten, bah!

Maar ook of ik er wel goed aan heb gedaan om geen zwangerschapsgym te doen (hoewel ik daar echt het type niet voor ben en in mijn omgeving bijna iedereen het zonder ook heeft gepresteerd een kind op de wereld te zetten) of ik niet te weinig conditie heb straks of ik er wel genoeg op voorbereid ben, heb ik wel genoeg gelezen? Het gekke is eigenlijk dat ik juist (te)veel lees (de complete zwangerschapsbijbel van voor naar achter en internet van A tot Z) en me dat zo aan het twijfelen heeft gezet. Want volgens de boekjes had ik toch ECHT wel iets van gym moeten doen, moet ik ademhalingsoefeningen en andere oefeningen die je zou hebben geleerd juist nu veel oefenen (en ik heb geen idee wat dat inhoudt...oke in dat boek staan ook de nodige dingen, maar toch). Weet ik straks nog wel wanneer ik de VK moet bellen, om de hoeveel tijd kwamen die weeen dan ook alweer, hoe ziet dat vruchtwater er dan uit en wat is toch dat vervelende aanhoudende drukkende gevoel onder in mn buik, is dat wel goed?! ZUCHT..

Gisteren kwam al die "stress" ineens naar buiten. Ik dacht dat ik er niet zo mee zat, maar na de vraag aan mn man of hij aankomend weekend thuis wilde blijven van een auto-meeting (waar hij wel HEEL graag heen wilde), voelde ik me extra rot, al wist ik niet waarom die tranen me zo hoog zaten. Het was maar een vraag of hij zich ook verantwoordelijk op wil stellen aangezien het nu best aan het rommelen is en het in mijn beleving elk moment kan komen. Ik kon het niet plaatsen. Maar eenmaal boven diep onder de dekens (ik voelde me best een beetje zielig, dat begrijp je wel he, haha) kwam alles eruit. Ik voelde me niet alleen rot over die vraag, maar juist over het gevoel de controle een beetje kwijt te raken nu ik eens niet kan plannen wanneer iets gebeurt zoals het mij uitkomt! Dat onzekere gevoel heb ik altijd maar een beetje voor me uitgeschoven...er zijn immers vrouwen die niet eens een boek hebben om te lezen en in de bosjes in hun eentje bevallen! Gelukkig heb ik het nu een klein plekje kunnen geven, die onzekerheid blijft, maar wat is het toch lekker om eens flink die waterlanders te laten komen en te weten wat je echt dwars zit!! Het is ook niet niks om straks een klein wereld-wondertje op de wereld te zetten...dan mag je best een beetje onzeker zijn!