We zijn met z`n drieën

Vandaag 5 ballonnetjes, maar ze zijn alle 5 voor ons kleintje.

Vandaag zijn we naar Nijmegen gegaan waar ons embryootje was. Echt, twee keer in de file gestaan! Gelukkig hadden we een marge, maar dan nog kwamen we letterlijk nèt op tijd! Ik heb in de auto veel om me heen gekeken. Onthouden wat voor weer het was en hoe de natuur was. Het was licht heiig en de bomen kleuren al flink. Een enkele boom is al kaal, er zijn bomen die nog groen zijn, maar overwegend is het toch een herfstpalet. Ik wil het onthouden om het straks ons kindje te vertellen als het groter is en ernaar vraagt. Heel stom misschien, maar ik wilde alles goed in me opnemen.  

In het ziekenhuis aangekomen moesten we (gelukkig?) nog even 10 minuutjes wachten. Ze waren wat uitgelopen. Superveel sorry gekregen, maar ach, ik vond het niet erg. Die 10 minuutjes vallen ook wel weer mee. Handjes schudden en toen vroeg ze of wij willen weten wat voor’n kwaliteit het embryootje was.
 Ik zei: “ik denk een B”. Toen glimlachte ze en keek mijn man aan.
“En u meneer?” vroeg ze. Mijn man dacht ook dat het een B was.
“Nou,” zei ze, “het is een A-kwaliteit embryootje.” Ik was helemaal verbaasd. Ik dacht dat ze altijd na het ontdooien iets van kwaliteit verloren. Ze bevestigde dat het vaak zo was, maar dit keer niet gebeurd was. Nou, is dit nog een puzzelstukje van een goede maand? (Zie: November wordt onze maand(...?) )

Ik mocht me uitkleden (veel te kort shirt aan, voelde me erg opgelaten ook al is het hun werk) en hup in de stoel. Ze vroegen steeds hoe het met me ging of ik het nog kon volhouden, maar het ging best. Geen pijn of zo, wel  gespannen, maar dat is logisch. Het meisje (ze waren met z’n tweeën) die erbij stond om te assisteren (echo hanteren enzo) was volgens mij heel nieuw, want ze kreeg nog een beetje instructie hoe ze de echo moest houden om een goed beeld te krijgen. Maar ze was echt superlief! Heel aardig meisje.

Helaas, het lukte niet. Steeds maar gefriemel daaronder. Ik heb al een extra hulpstuk (mijn baarmoedermond zit ietswat schuin als ik het goed heb) omdat het voorgaande keren ook niet zo lekker ging. Althans, de vorige keer wel, toen zat hij er zo in, maar de andere keren niet.

Ineens werd er op de deur geklopt. Ja, dit is niet leuk wat ik nu ga vertellen. Eerst zei dat jonge meisje: “nee!” (Op de toon van: niet binnenkomen!). Toen ging de deur op een kiertje. Toen zei die andere dame die onder bij mijn giechel bezig was nog eens “nee!”. De stem aan de andere kant vroeg om een infuus. Omdat de dame nog aan het friemelen was (en de echo niet nodig was), ging het meisje snel een infuus pakken. Kennelijk kon ze dat niet vinden (nieuw?) en dat ging ze gauw vertellen. Dat andere meisje (kennelijk een verpleegkundige) die achter de deur stond kwam toen binnen om het zelf te gaan pakken. Het meisje opgelaten, de dame een beetje geïrriteerd. Zeg nu zelf, dit is niet heel erg professioneel van dat andere meisje! Ik voelde me ook niet heel erg happy met deze situatie. Ik zat daar maar met mijn giechel op de uitkijk. Maar goed, ik had de indruk dat het meisje en de dame er ook niet blij mee waren, dus ik neem het hun niet kwalijk. De dame mopperde nog binnensmonds: “kan me niet voorstellen dat er elders geen infuus te vinden is.” Waar het meisje bevestigend op reageerde en snel de deur op slot deed.

Maar goed, het ging dus niet. Na een tijdje friemelen had ze besloten om een ervaren persoon bij te halen. Deze dame stelde zich voor en ging ervoor zitten. Ondertussen ging ik wel wat trillen met mijn benen. Heel kort maar, maar toch eventjes een soort van verkrampte gevoel. Het is toch een soort onnatuurlijke houding waarin je ligt. Maar gelukkig, daar kwam het al. Met een bochtje. Toen werd de embryoloog erbij geroepen. Nog een meisje. Dit meisje had ik nog niet eerder gezien. Aardig meisje, maar ze was kennelijk vergeten iets eraf te halen. Het hulpstuk wat bij mij gebruikt wordt, is dusdanig dat er een stukje van het buisje eraf gehaald moet worden. Ik heb geen idee wat voor’n stukje, dat kon ik niet zien in de houding zoals ik zat/lag.

Toen werd het embryootje bij mij in de baarmoeder gebracht. O, wat was dat mooi om te zien! Je zag het precies zo komen en in mijn baarmoeder komen. Dit keer was het echt supergoed in beeld.

Ik werd bevrijd van alle hulpstukken en ik moet eerlijk bekennen: dat voelt wel even prettig aan. Toen mocht ik me aankleden. Teruggekomen zag ik de foto van ons kleintje. Ik ben wederom verliefd. Dit kleintje blijft zitten voor 9 maanden lang! Het is een vechtertje, een sterke en een prachtig embryootje.