November wordt onze maand(...?)

Nou, november wordt me een maandje. Allemaal goede dingen in het verschiet. Niet alleen onze cryootje, maar nog veel meer. Laat ik even bij het cryootje beginnen, want daar weten jullie het meeste vanaf:

Nou, morgen horen we dus of ons cryootje (ingevroren embryootje) het ontdooiïngsproces overleeft heeft. Zo ja (en daar gaan we dus eventjes vanuit) dan wordt het embryootje donderdag teruggeplaatst. Als alles goed gaat en ik word niet ongesteld, dan mag ik 14 november een zwangerschapstest doen. Om mezelf een beetje moed in te spreken zeg ik al ruim een week tegen mezelf: 'ik ga gewoon even kei hard zwanger worden!' (roots in Nijmegen waar we overal kei op zeggen). Een heel overdreven zinnetje (want hoe kun je nu 'kei hard' zwanger worden?), maar het helpt me wel. Nou, het eerste novemberdingetje. 

Mijn man verveelt zich al tijden op zijn werk. Hij heeft weinig uitdaging en wilt graag wat anders doen. Omdat we in dit traject zitten, is het niet alleen zo dat ik stil sta/stond, maar hij ook. Je wilt toch dat het een stabiele omgeving is en blijft, maar we zitten zo lang in dit traject dat we ook een keertje aan onszelf moeten denken. Hij is echt niet gelukkig met zijn huidige werk. Hij had al met zijn baas gesproken over uitdagender werk, wat de baas wel verzind, maar niet nakomt. Nu heeft mijn man de stappen ondernomen en sollicitaties de deur uit gedaan. Hij heeft nu 2 gesprekken op 2 verschillende bedrijven in november! Ik gun het hem zo hard! 

Ik heb rijlessen en ik heb faalangst. Betekend niet dat ik slecht rij! Mijn instructeur zegt: 'je kunt gewoon goed rijden, ik durf met een gerust hart naast je te gaan zitten als passagier zonder die pedalen'. Waar zit het hem dan wel in? Examens afleggen. Dan sla ik compleet dicht en weet ik letterlijk niet meer waar het gaspedaal zit. Nu zijn we weken lang een generale aan het oefenen (dus letterlijk een examen naspelen) zodat ik kan wennen. Ook krijg (krijgen? Ik moet er flink voor betalen!) ik een faalangstexamen. Niet dat die makkelijker zijn, maar als het even niet gaat, dan kan ik vragen om een time-out. Het examen duurt ook langer dan gewoonlijk. Mijn rijinstructeur is ervan overtuigd dat ik in één keer zal slagen, want ik kan het allemaal wel. Maar goed, dat examen is dus... ook in november! 

Dus gaat november helemaal onze maand worden? 

Ik heb sterk het gevoel van wel. Soms twijfel ik. Aan mijn man twijfel ik niet, dat komt allemaal goed, maar aan mijn eigen wel. Rijexamen is logisch dat ik twijfel gezien mijn geschiedenis, maar ik twijfel soms ook aan onze kansen met het cryootje. Begrijp me niet verkeerd, meestal ben ik overtuigd dat het gaat lukken (met alles), maar soms sluipen er onzekerheden in. Zo zag ik gisteren dat de kansen op geslaagde cryo-terugplaatsing bij ons ziekenhuis gedaald is. Onzin om te denken dat ik daar bij hoor! Ons ziekenhuis neemt namelijk meer mensen aan dan bepaalde ziekenhuizen waar alleen 'de perfecte vrouw' wordt geholpen zodat er meer geslaagde kansen zijn. Maar toch schrok ik er wel van. Dan zeg ik mijn zinnetje nog maar eens een keer:  'ik ga gewoon even kei hard zwanger worden!'