Na een tijdje een beetje afwezig van deze site te zijn geweest, schrijf ik nu weer een blogje. Morgen evaluatiegesprek.
Ik voel me heel erg onzeker. Ik ben zo bang afgepoederd te worden, maar niet alleen dat. Ik ben ook niet meer zo heel zeker van mijn zaak. Ik bedoel... Ik wil echt heel graag verder onderzoek, ik denk echt dat er iets mis is (en dat er te weinig onderzoek ernaar geweest is), ik wil echt voor de derde en laatste poging naar het buitenland (we hebben trouwens nog een cryootje)....
Maar op welke basis zeg ik dat? Hoe kan ik aantonen wat ik vind, wat ik voel? En boven alles: ik ben wel heel tevreden over het ziekenhuis en de artsen. Ze zijn erg meelevend enzo (is 'meelevend' wel voldoende?)
Maar toch, er is iets niet goed en er is te weinig onderzoek naar gedaan. In het buitenland onderzoeken ze je veel meer en wordt alles uitgesloten.
Maar als het nu echt dobbelen is? Als het nu echt gewoon geluk is? Is die onderzoek dan wel nodig?
Ja, maar je kunt het maar beter uitsluiten, toch? Dit traject is echt zwaar (hoe je het ook wend of keert, het is geen kattenpis) en zomaar dobbelen op goed geluk voelt niet goed. Kan de eerste keer zijn, kan de tweede keer zijn, maar we gaan zo langzamerhand naar de derde keer... zal ik de dobbelstenen alvast schudden? Waar praten we over?! Het is (voor ons) een serieus gebeuren.
Ik heb nu 3 terugplaatsingen gehad waarvan 2X ik op een vroeger moment ongesteld werd dan gedacht, ondanks ustrogestan. De enige keer in mijn leven dat ik dacht dat ik eindelijk zwanger was, was ik drie dagen te vroeg ongesteld geworden. En dat voor iemand die normaal 1 dag te laat is (standaard). Daarom wil ik een onderzoek en daarom wil ik naar het buitenland. Ik wil mijn kansen vergroten tot zo groot mogelijk. Alles wat ik tot nu toe zelf kon doen heb ik gedaan, maar niets wat ik zelf kan doen heeft mogen baten. Of wij ooit een kindje mogen krijgen ligt in de handen van de artsen... Daarom dat ik wel onze kansen zo groot mogelijk wil maken.
reacties (0)