8 bevrucht, 1 teruggeplaatst, 1 ingevroren

Eergisteren (vrijdag) werden we gebeld door het ziekenhuis over het aantal bevruchtigen. We hadden dus 11 eicellen en daarvan waren er 8 bevrucht. Precies hetzelfde aantal als vorige keer. We zouden pas de volgende dag (zaterdag) te horen krijgen hoeveel er ingevroren zouden worden. Dat wist ik al, dus dat was geen verassing. 

Gisteren (zaterdag) gingen we met z'n tweeën (man en ik) naar het ziekenhuis. Het was een flink eind rijden en we besloten extra vroeg te gaan zodat we nog een kopje koffie konden drinken. Helaas, deze was gesloten in de ochtend! Dus zaten we maar een beetje te zitten en rond te kijken. Toch ging de tijd erg snel en werd het al snel tijd om naar de afdeling te gaan. 

Ik moest al ruim een half uur van te voren plassen, maar dat kon niet. Ik moest immers met een volle blaas komen (dan gaat de terugplaatsing beter). Op de afdeling was het rustig. We waren op dat moment de enige. Precies op tijd werden we gehaald. Het was dezelfde vrouw als vorige keer, maar wel een andere verpleegkundige. Ze vroeg of ik hersteld was van de punctie. Ik zei dat ik flinke buikpijn had gehad, maar toen ze me bezorgt aankeek en vroeg of ik dat nu nog had, zei ik dat ik nu nergens meer last van had en dat het vooral de eerste dagen was. Nog even tekenen (allebei) over het aantal ingevroren embryootjes en we kregen wederom een prachtige foto van ons kleintje. Ons embryootje is van A-kwaliteit en 8 cellig. 

In de stoel viel het reuze mee. De vrouw wist nog van dat mijn baarmoedermond een knik maakte (of zoiets) en er een hulpstuk bij moest komen (dus niet de eendenbek, dat had ik al). De vorige keren was dat echt heel erg onprettig, maar de laatste keer was er een meer ervaren arts bijgehaald en die had het toen gedaan. Zij heeft er kennelijk van geleerd, want het ging nu echt veel beter. Niet pijnlijk en toch heel snel. Ze hadden het ook in het dossier opgeschreven. Pas toen alles klaar was, werd ons embryootje gehaald. 

Oja, ik had dus een mega-volle blaas en toen ze met de echo op mijn buik duwde dacht ik echt: ik moet echt heel nodig!!! Hahaha! 

Maar goed, alles is dus heel goed gegaan. We kregen nog een foto mee van de baarmoeder met wit stipje (waar het embryootje terecht was gekomen, innestelen duurt nog een halve week). We gingen rustig en tevreden terug. Manlief wees nog waar 'de rukbunker' was, want daar was ik nog nooit geweest (omdat mijn behandeling in een andere stad plaatsvind en de daadwerkelijke bevruchting en terugplaatsing in die stad). Eigenlijk waren we allebei heel rustig. Heel anders dan andere keren. We hadden allebei een goed gevoel. 

Ik had nog mijn vader (die niet in Nederland woont) een appje gestuurd met de foto's en verteld dat er 8 bevruchtingen waren, 1 terugplaatsing en 1 ingevroren was. Ik zei dat dat precies hetzelfde was als de vorige keer. Mijn vader zei: 'nee, niet precies hetzelfde, dit keer komt het goed.' Ik vond dat zo lief! Ik smolt gewoon.