Per ongeluk positief denken

Sinds de uitbarsting (zoals ik helemaal niet ben) probeer ik mijn zen weer terug te vinden en dat lukt aardig. Ik heb natuurlijk geen medicijnen meer behalve ustrogan en restanten ovitrelle die steeds minder worden en ik voel me werkelijk een stuk kalmer en een stuk blijer. 

Maar ik probeer me er ook werkelijk niet te druk maken. Ik weet wel dat stress niet een factor is voor een zwangerschap, maar toch lijkt me kalmte veel beter. Sowieso voor mezelf, maar ergens misschien ook wel voor het embryootje. Ik probeer daarom ook niet teveel ermee bezig te zijn, maar gewoon met normale dingen. 

Maar heel soms sluipen er toch positieve gedachten in. Mijn man attendeerde me dat we dit keer wel naar de negenmaandenbeurs zouden kunnen gaan. En vaker zijn er hele kleine gedachtes. Zo klein dat ik ze niet echt kan onthouden. Ik was daarnet aan het kijken naar een nieuwe winterjas. Ik heb al 2 jaar een tijdelijke jas die ik echt niet mooi vind (en niks doet voor mijn figuur). Ineens zag ik een kopje positiekleding en toen dacht ik: 'misschien moet ik eventjes wachten, want misschien heb ik straks sowieso een nieuwe jas nodig omdat ik een dikke buik heb.' Ik heb dus geen jas uitgekozen en wacht nog even af. 

Ik vind het niet erg om positieve gedachten te hebben. Ze zijn een teken van hoop en kans. Maar ik 'zoek ze ook niet op'. Ik probeer gewoon rustig mijn leven te leiden en rustig af te wachten. Niet bang zijn, niet te hoopvol zijn, maar gewoon als een soort feit zien: straks kan ik zwanger zijn en dan... zouden we naar de negenmaandenbeurs kunnen.... zou ik een grotere jas nodig kunnen hebben.... zou (vul maar in).