11 eicellen! :D

Vandaag was het punctiedag. Vol spaning gingen we naar het ziekenhuis. Terwijl ik nog even ging plassen (lege blaas is belangrijk) heeft mijn man me aangemeld. Al snel werden we opgehaald. Ik was best gespannen. Niet omdat ik er vrees voor had, maar gewoon omdat ik het spannend vind. De dames (arts en verpleegkundige) waren superaardig en vrolijk en mijn man ging mee met die vrolijkheid. Ikzelf was iets te gespannen, maar dat is wel logisch denk ik. 

Alles ging eigenlijk wel goed, dus infuus, spuiten enzovoorts. De eerste steek (als ze door de wand van de vagina heen gaan) is iedere keer weer schrikken, maar ze telt goed af en ik wist wanneer het aankwam. Het aanprikken van de follikels waren kleinere steekjes als door de wand. Ze vroegen steeds hoe het met me ging, maar ik zei dat het goed ging en dat de pijn wel mee viel (dat was echt zo). Op een gegeven moment merkte de arts dat mijn benen trilden en ze vroeg of ik even wilde ontspannen. Ik had echt niet door dat ik trilde. Nog steeds niet, trouwens. Zelfs toen ze me erop attendeerde had ik het niet door, maar ik probeerde me wel te ontspannen. 

Ze begon eerst aan de makkelijke kant. Daar ging het toch niet zo makkelijk als gedacht. Een follikel kon ze niet echt bij en ze had het nog een keer geprikt. Toch lukte het nog steeds niet en ze ging nu eerst naar de andere eierstok. Daar ging alles eigenlijk heel goed en ze had alles leeggezogen. Ondertussen voelde ik bloedstroompjes lopen, maar het deed me niet superveel. Toen ging ze naar de andere kant, weer naar die ene follikel. Derde keer mij daar geprikt (dus vier keer nu in totaal), maar de follikel wilde niet meewerken. Ze had het wel 'lekgeprikt', maar kreeg het niet leeggezogen. Ze zei dat ze het erbij wilde laten. Nog een keer prikken vond ze te gevaarlijk. Ze zei ook dat het formaat van de follikel niet zei dat dit de gouden eicel zou zijn, dus ze wilde het hierbij laten. Ik vroeg wat ik moest doen of dat het vanzelf wegging. Ze zei dat het vanzelf wegging. 

Toen was het voorbij. Ze haalde het bloed weg (wat ik had gevoeld) en ik moest eventjes blijven liggen. Mijn man vroeg hoeveel follikels er uiteindelijk aangeprikt waren, maar de arts zei dat ze zo geconcentreerd was door die ene follikel dat ze vergeten was om de rest te tellen, maar ze zei dat het een heel wat was. Na een tijdje mocht ik me aankleden. Ik was minder draaierig en instabiel als de eerste keer, dus het ging goed. Toen ik aangekleed was zei de verpleegkundige dat ik weer wat kleur in mijn gezicht had. Ik zei dat het gewoon spanningen waren geweest en dat het wel goed ging met me. 

Toen werd ik met de rolstoel naar de rustkamer gebracht. Ik was de enige die dag, dus ik was de hele dag alleen in die kamer. Maakte mij niet zoveel uit, want ik vind dat ergens wel fijn dat je niet verplicht sociaal hoeft te doen (dus babbelen met vreemde mensen over koetjes en kalfjes). Zeker in het begin niet als ik me nog een beetje moe en suffig voel. Manlief was even meegegaan met me, maar hij wilde niet blijven voor een kop koffie toen de verpleegkundigen dat vroegen. (Dat snap ik wel)

Toen mijn man weg was met mijn eicellen naar Nijmegen (een uur verderop dan waar ik was) werd mijn bloeddruk gemeten en kreeg ik wat te drinken. Ik mocht van alles, maar ik wilde alleen water. Ik kreeg ook enorme dorst! Dat was normaal. Het spuitje voor het roesje (die het roesje moet activeren) veroorzaakt ook erge dorst, dus ik wist dat. Ik was erg moe en heb vooral geluierd. Af en toe oogjes dicht, maar niet geslapen. 

Eindelijk kreeg ik een berichtje van mijn man dat hij in Nijmegen was. Ik vond dat fijn dat hij me op de hoogte houd ondanks dat het berichtje nog niet veel zegt. Voor mij zegt het heel veel. Na 20 minuten kreeg ik te horen dat er eicellen zijn gevonden en dat hij nu zijn best mocht gaan doen. Weer wat later kreeg ik te horen dat hij nu 20 minuten moest wachten. Ondertussen was ik opgestaan om extra water te pakken (ik had nog steeds enorme dorst) en toen merkte ik dat ik nog niet zo heel stabiel op mijn benen stond. Ik voelde me een beetje zweverig en wankel. Ik besloot om meteen te gaan plassen omdat ik dan niet nog een keer hoefde op te staan. Daar merkte ik dat ik nog wel wat bloedde, maar niet veel meer. Als het ongesteldheid-veel zou zijn, moest ik het melden (dat zou niet goed zijn), dus dat was goed. Ook moest ik plassen voor ik weg mocht, dus dat was ook goed. 

Toen kreeg ik dit berichtje: 11 eicellen gevonden en voldoende zaadcellen

Wow! 11 eicellen! Hoe veel! Dat is echt heel veel! Ik ben echt er heel blij en opgelucht over. Mijn man ook. Die was er echt blij om. En toen zei hij ineens dat hij honger had gekregen en dat hij eerst wat ging eten voor hij naar mij kwam. Ik moest stiekem wel lachen. Toen hij mij een foto zond van zijn lunch met de mededeling: 'even aansterken' moest ik nog harder lachen. Na de lunch kwam hij mij halen. 

Toen hij er was kwam er nog een verpleegkundige langs om te kijken hoe het ging en of ik naar huis toe mocht (niet teveel bloeden en geplast hebben). Ik zei dat ik wel pijn in mijn buik had gekregen, maar dat dat het de vorige keer ook zo was. Ik mocht naar huis. Ze vroeg of ik een rolstoel nodig had, maar ik had de eerste keer ook gelopen, dus ik wilde nu ook lopen. In de grote hal (bij de ingang) heb je bovenaan een soort loopbruggen lopen. Daarboven liep de arts die de punctie had uitgevoerd. Ze zwaaide vrolijk. Natuurlijk kon ze niet schreeuwen, maar ze stak 10 vingers in de lucht en daarna een vinger en toen knikte ze heel vrolijk. Ik moest lachen en knikte vrolijk terug. Niemand wist waarover we het hadden, maar zo kon ze toch laten weten zij erover dacht. Ze was heel blij met dit resultaat en wij ook. 

Thuis aangekomen ben ik in de luie stoel gekropen. Die kan naar achteren en met de voetjes omhoog is dat een fijne houding. Ik krijg nu wel echt heel veel pijn in mijn buik (aan de zijkanten onderaan). Ik ga na het eten denk ik even op bed liggen. Mijn man gaat vanavond koken. De liefste man ter wereld. 

Vrijdag horen we hoeveel bevruchting. 
Als dat goed gaat, dan krijgen we zaterdag de terugplaatsing. 
Daarna mogen we 14 september testen. Hopelijk gaat alles goed en is dit de jackpot!