Bedankt voor hart onder de riem

Gisteren knapte er wat in me. Ik ben zo langzamerhand mezelf aan het verliezen en dat vind ik echt zeer onprettig (zwak uitgedrukt).  De schuld aan de medicijnen geven? De schuld aan de spanningen geven? Ik denk een combinatie.

Ik ben erg blij met de reacties die ik op mijn vorige blog (die inmiddels niet meer bestaat) heb gekregen. Zowel in de blog zelf als in privé-berichten. Hoe mensen me steunden, een hart onder de riem staken. Ook reacties van herkenning en mensen die zich precies zo voelden. Ik mag dan te hard uit mijn slof geschoten zijn, maar het is wel heel fijn om erkenning te krijgen. Je voelt je alleen en onbegrepen, dus reacties van lotgenoten zijn echt heel fijn.

Maar ik kreeg ook reacties van vreemde mensen die me een hart onder de riem staken en in zekere zin steunden. Dat deed me net zo veel goed als bij lotgenoten. Dat was ongelooflijk fijn (en op dat moment was ik even verbaasd). Kennelijk kan men toch je begrijpen ook al kennen ze je niet of hebben ze zelf niet in het traject gezeten. Echt, dat is zo ongelooflijk fijn.

Ik wil deze mensen allemaal bedanken. Mensen die op mijn blog hadden gereageerd en mensen die bezorgd mij een berichtje hadden gestuurd. Heel erg bedankt!

Het zal wel goed komen met me. Het is slechts één week waarbij ik echt mijn emoties niet inde hand heb. Ook de vorige keer was dat zo. Zodra ik hoorde wanneer ik de punctie heb, verlies ik alle controle op mijn emoties. Zo hard huilen, zo kwaad kunnen zijn. Ik denk dat het een gevoel van onmacht is op iets wat je echt zo graag zou willen. Volgende week heb ik een terugplaatsing van een embryootje (althans; hoop ik, ga ik vanuit), dan zal alles weer normaal zijn. Althans: mijn gedrag.

Internet heeft veel voordelen, maar ook  een paar nadelen. Mensen die me tevens steunden, attendeerde me ook op het feit dat sommige mensen perse een mening hebben zonder moeite te doen om zich te verdiepen. Het is waar realiseer ik me. Deze mensen zullen het nooit begrijpen en die hou je altijd. Ze kennen je niet en maken zich ook niet druk om je. Internet is een veilige plaats waar je je ongezouten mening kunt uiten zonder verdere consequenties. Dat kan in het echte leven niet omdat je een directe confrontatie krijgt. Op het internet heb je die confrontatie niet. Als een persoon je niet bevalt, dan doe je gewoon de klep van de laptop dicht en je gaat verder met je eigen leven. Daardoor maakt internet het een stuk onpersoonlijker en kan het soms heel hard overkomen. Dat is het risico van in het openbaar schrijven.

Internet heeft ook zijn voordelen. Ik weet nu dat ik niet alleen ben. Ik heb lotgenoten leren kennen die anders voor mij bijna niet bereikbaar waren. Ik weet dat er meer mensen zijn die zich zo voelen zoals ik me voel en dat dat helemaal niet abnormaal is. Ik heb geleerd dat er verschillende stadia van gevoelens en omgang zijn voor dit hele traject en dat iedereen die stadia doorlopen met elk in hun eigen tempo. Ik heb ook geleerd dat er ook mensen zijn die wel je kunnen steunen ook al hebben ze het zelf nooit meegemaakt.

Mensen weten niet dat er  1 op de 6 stellen problemen heeft met het krijgen van kinderen. Ook ik wist dat niet voordat bij ons het probleem aan het licht kwam. Dat is ongelooflijk veel en het is dan ook verbazend dat er zo weinig mensen hier kennis van hebben. Toch begrijp ik het wel. De getroffen mensen willen zichzelf alleen maar beschermen en zitten niet te wachten op ongezouten meningen die noch wal noch kant raken. Maar zou het niet beter zijn dat mensen er meer van leren kennen zodat mensen er meer begrip voor kunnen hebben? Is dat een missie? Of heeft het totaal geen zin omdat voor veel mensen (gelukkig niet alle is al gebleken) het onbegrijpbaar blijft tot het henzelf treft? Vraag je dan niet ongelooflijk veel inlevingsvermogen van deze mensen? Ik weet het niet, het is in iedere geval wel een vraag die me erg bezig houd. Nu wil ik deze vraag nog niet beantwoorden, zover ben ik nog niet. Ik houd deze vraag even open.

Nogmaals heel erg bedankt voor alle mensen die gereageerd hebben! Ik kan helaas niet iedereen meer terug antwoorden omdat mijn blog niet meer bestaat, maar ik ben blij met de reacties.
En voor mezelf: hopelijk gaat deze week snel voorbij en ik hoop heel erg dat deze poging wel gaat lukken. Ik dacht gisteren echt even dat ik nog zo’n poging ik het echt niet zou trekken.

Note voor mensen die geen idee hebben over ons traject, hier een korte samenvatting: Mijn man en ik kunnen niet spontaan kinderen krijgen (dus geen zwangerschap op een natuurlijke manier). Wij zitten in een ICSI-traject. Dat is een soort IVF (volksmond: reageerbuisbaby). Onze eerste poging is mislukt. Er waren 8 embryootjes en 2 terugplaatsingen in mijn baarmoeder. Het doet me nog steeds heel veel pijn dat we die embryootjes te zijn verloren. Toch zijn we een tweede poging ingegaan in de hoop onze grootste wens in vervulling te laten gaan.