Cryootje en bijwerkingen

Gisteren zijn we naar het ziekenhuis geweest zoals gepland, maar van het weekend is bij mij iets gaan dagen... Ik heb last van bijwerkingen! Ik lag in bed samen met mijn man en ik dacht aan het traject vóór de punctie. Ik dacht eraan hoe emotioneel ik soms ben geweest zonder dat ik het door had en hoe opgelucht ik voelde toen ik geen hormonen meer had. Toen dacht ik aan hoe ik me nu voelde. Ik had nu geen bijwerkingen... of toch wel! Alsof er ineens een heel zwaar kwartje hard viel. Ineens vielen zoveel dingen op z'n plaats. Maar ik wist het niet zeker, ik lees nooit bijsluiters. Ik vroeg mijn man of hij het doosje even beneden wilde halen. Ik wilde het ook nog niet aan mijn man vertellen omdat ik nog niet zeker was. Misschien stelde ik me gewoon aan. En ja hoor... daar stond het onder 'soms'. 1 tot 10 op de 1000 mensen hebben hier last van... depressieve gevoelens... 

Voordat ik starte met deze cryo-poging was ik zo positief. Ik was er klaar voor en het verbaasde me hoe snel ik weer klaar was voor de volgende poging. Maar toen ik eenmaal in de cryo-poging zat, had ik er he-le-maal geen zin meer in. Ik zat er enorm tegenop. Volgens mij heb ik er ook twee blogs over geschreven. Ik dacht dat dat door de spanningen kwam en schonk er voor de rest niet veel aandacht aan, behalve dat ik het constateerde en mijn gevoelens 'toeliet'. 
Er was echter nog veel meer aan de hand in zowel privé-sfeer als op mijn werk. Ik wilde zelfs deels ontslag gaan nemen en van 34 uur naar 20 uur gaan werken. Ik heb mijn werk nooit echt spannend gevonden, maar ik voelde me nu extra ongelukkig en het was alsof ik altijd al ongelukkig was geweest (behalve in mijn eerste jaar, maar dat voelde zo ver weg). 
Toen ik het mijn collega vertelde, zei ze dat ze dat al dacht. Ze zei dat ik sinds twee weken zo anders was. Ik had namelijk niet verteld wanneer ik begonnen was met slikken van pillen omdat ik het dit keer in het geheim wilde doen. Ze zei dat ik van de ene dag op de andere dag veranderd was en dat ze het daardoor wist. Dit gesprek vond zicht trouwens plaats nadat ik de arts hierover gesproken had. 

Gisteren moest mijn baarmoederslijmvlies toch opgemeten worden, dus had ik het meteen verteld. Ze zei dat dat kon en ze vroeg of ik het nog uithield of dat ik liever wilde stoppen. Als ik zou stoppen, zou onze cryo-poging ook stoppen, dus dat wilde ik niet. Ze hielp me herinneren dat ik het nog 12 weken moest doorslikken als ik zwanger blijk te zijn wat we allemaal willen. Ik zei dat ik nu ik het weet er rekening mee kon houden. Ik geen grote beslissingen neem en dat ik gewoon steeds in mijn achterhoofd moet houden dat ik me zo voel door de medicijnen en niet omdat ik werkelijk zo ben. Goed, we zouden doorgaan, maar ze zei dat ze het wel ging bespreken met haar collega-artsen voor een alternatief mocht ik ooit weer in dit traject terecht komen. Dat vond ik wel fijn, niet hopende dat ik dat ooit weer kom. 

Goed, mijn slijmvlies werd opgemeten. Als het niet dik genoeg was, zouden we volgende week terug moeten komen. Maar het was dik genoeg! Ergens ging er een ster branden in mij van geluk. Tot nu toe gaat alles gewoon goed. Nu nog een zwangerschap. Het cryootje zou nu ontdooit worden en woensdag (morgen dus) krijgen we te horen of ons cryootje het overleeft heeft. Ik hoop het, ik hoop het heel erg. Ik vind het wel spannend. Als alles goed gaat, dan krijgen we donderdag de terugplaatsing van ons embryootje. 

Spannende week.