Ons eskimootje in mijn warme buik

Gisteren kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis. Ons kleine embryootje heeft het ontdooiingsproces overleeft. Die woorden waren best wel een opluchting voor mij. Ik vond het zo spannend, want het is niet zo vanzelfsprekend dat het ook gebeurd. Maar ons embryootje heeft het gered. Voor mij betekend het dat het een vechtertje is. Ik heb er een goed gevoel over.

Vandaag na werk helemaal afgereisd naar Nijmegen waar ons embryootje was. We waren een uur te vroeg, maar dat gaf ons juist een goed gevoel. Omdat we de eerste keer op zondag waren gekomen, konden we de eerste keer niet melden. Dus hebben we dat eerst gedaan. Ik zag de dames zitten en ik had meteen een 'Astrix en Obelix' gevoel. Een van de stripboeken gaat over mensen achter loketjes en op een of andere manier hadden ze precies die uitstraling. Ik moest lachen, fluisterde mijn gedachten naar mijn man (die het ook meteen zag) en ging braaf een nummertje trekken. Het duurde niet zo lang voordat ik aan de beurt was en ja, ook het mens leek op zo'n figuur van dat stipboek. Maar goed, desondanks is alles wel goed gegaan. Even lunchen (ze hebben heerlijke aardbeiensmooties!) en toen de lange gangen door naar de afdeling. Wij gaan altijd via de kelder, dus geen zwangere vrouwen in zicht. 

Toen we daar aankwamen waren we 20 minuten te vroeg. Maar ja, beter te vroeg als te laat. We mochten even wachten in de wachtkamer. Toen we precies om 14:00 werden gehaald, toen vroeg ze of ik een volle blaas had. Ja, ik durfde al vanaf 11:00 niet meer te plassen, dus ik had een behoorlijke volle blaas. We kregen meteen de foto van ons embryootje te zien. Wat een schatje, hè? Ik ben nu al dol op m'n kind. Hihi. 

Helaas liep de rest niet zo goed. Net zoals de vorige keer konden ze mijn baarmoedermond niet vinden. Met de echo ging het wel goed, ik zag mooi mijn baarmoeder. Ze probeerde en probeerde, maar ze kon mijn baarmoedermond echt niet vinden. Gelukkig bleef ons embryootje lekker warm in de stoof, want dat was de vorige keer niet. Toen werd het veel te vroeg opgehaald en toen weer teruggebracht. Maar nu niet, nu bleeft ons embryootje veilig en warm in de stoof tot ze met mij klaar zouden zijn. Maar dat ging dus niet zo soepel. Ze probeerde op een gegeven moment een andere eendenbek en toen begon het pijn te doen. Ik wilde niet aan te stellen, dus ik zei niks, maar het deed echt pijn. Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde me te concentreren. Helaas lukte dit ook niet en toen hebben ze iemand anders gebeld (een ervarener persoon). Zij is van vooraf aan begonnen en... het lukte! Niet meteen, maar toch vrij vlot! Toen werd de laborant erbij geroepen die ons embryootje meebracht. Ze stonden dus op een gegeven moment met z'n vijven om me heen! Dat was wel druk en voelt ook een beetje apart om zoveel kijkers naar je prive delen te zien turen. Ik keek maar op het schermpje. Ik kon meekijken op de echo en ik zag ons embryootje in mijn baarmoeder komen! (Zie witte stip bij pijl) We hebben een mooie echo-foto gekregen. Het is heel fijn om zo'n foto te hebben en ik koester de foto's echt. 

Aan het einde moest ik heel even wachten totdat de laborant het gecontroleerd had en toen mocht ik (eindelijk) naar de wc. Nog in het ziekenhuis hebben we mijn mans ouders en mijn vader op de hoogte gebracht. We zeiden beiden tegen elkaar dat wij nu een veel beter gevoel hadden als de vorige keer. 

Nu groei kleintje, groei! Blijf 'plakken', klein lief eskimootje van me. 

PS: ik moest vandaag wel 3X hard niezen. Ookal kun je er niets aan doen, dan nog voelt het naar aan....