Gisteren sprak ik met mijn schoonzusje over onze situatie. Ze had gehoord van een (Marrokkaanse) collega dat bij haar in de familie ook een stel was met vruchtbaarheidsproblemen. Zonder over mij te vertellen, waren ze gaan praten. Dat stel dronk de vrouw waanzinnig veel lavendelthee. Ze wilde deze tip met mij delen. Ik vond het natuurlijk heel erg lief, maar geloof er niet zo in. Ik heb wel gezegd dat ik nu zoveel mogelijk volkorenproducten eet, want daar geloof ik wel in. Ze zei dat ze gewoon graag wilde helpen en dat waardeer ik echt enorm.
We waren zo aan het praten en ik vertelde dat ik me de laatste tijd best wel depressief voelde. Ik was zo hoopvol voor we startte. Ik had eindelijk het gevoel een echte kans te krijgen. Dat vertaalde ik onbewust in mijn hoofd naar: ik ga zwanger worden. Maar na de eerste mislukte poging realiseerde ik me ineens dat het nog steeds heel moeilijk kan gaan. Ik had zo mijn hoop op al die positieve verhalen van mensen die de eerste keer meteen zwanger werden. Ik had geen enkele reden om dat niet ook in de eerste poging zwanger te worden.
Mijn schoonzusje zei toen iets waar ze misschien wel gelijk in heeft: ik had teveel gehoopt om voor de bruiloft zwanger te zijn en daardoor te hoge verwachtingen gehad.
reacties (0)