Door de pil heen...

Gisteren lagen mijn man en ik al in bed en was het na tienen toen de telefoon ging. Huh? Wie kan dat zijn. Op het scherm verscheen de naam van de vriendin van mijn jongste broertje. Mijn jongste broertje is 10 jaar jonger dan ik ben. Toen ik opnam had ik mijn broertje aan de telefoon met de vraag of we al op bed lagen. Ja. Hij wilde toen weer ophangen met de mededeling dat hij morgen wel weer terug zou bellen, maar ik hoorde zijn stem die heel emotioneel was. Wat was er gebeurd? 
'Nee, vertel maar!' zei ik en hij begon te vertellen. Hij was emotioneel van vreugde, want zijn vriendin was zwanger. Hij was helemaal gelukkig. Ze weten alleen niet hoe lang al, maar morgen (vandaag dus) zouden ze naar de huisarts gaan. Hij zei dat hij er helemaal voor ging en dat hij van alles wilde leren. Hij vertelde dat ze dwars door de pil zwanger was geworden, dus ik vroeg of ze ziek geweest was. Nee, zei hij, zij hoorden bij een van de mensen die bij die lage percentage toch dwars door de pil zwanger zijn geworden. 
Hij verzocht me om het nog niet tegen iemand te vertellen, want dat wilden ze zelf graag doen. Dat begreep ik wel. Hij zei dat hij de middelste broer al verteld had en onze vader. Mijn vader vertelde hem: 'Eindelijk maak je me blij! Ik vraag het al zo lang aan mijn oudste zoon, en jij, de jongste maakt je vader blij!'
Hij vertelde me dat hij onze oudste broer morgen (vandaag dus) ging vertellen, maar dat hij het persoonlijk wilde doen, dus even langs ging. Wij wonen in een andere stad en dat is dan wat lastiger. 
Ik heb ze gefeliciteerd en ik heb gezegd dat ik erg blij voor ze ben. Ik wilde enthousiast en blij klinken, maar ik moest enorm mijn best doen om mijn stem beheersbaar te houden. Soms hoorde ik mezelf als een krasende stem en dan deed ik mijn best om dat te herstellen. Mijn broertje weet namelijk van onze situatie niet. Toen ik de telefoon ophing heb ik aan een stuk door gehuild. Echt hard gehuild als een klein kind. Een uur lang tot ik bijna moest braken van misselijkheid. 
Het is zo oneerlijk! Onze gyneacoloog zei dat de mens zo ontzettend onvruchtbaar is. Niet alleen in een IVF-traject, maar in het algemeen. Ook 'gewone' mensen hebben iedere maand maar 20% kans op een zwangerschap. En zij? Zij worden gewoon dwars door de pil zwanger! 
Het is absoluut niet zo dat ik het ze niet gun. Absoluut wel... maar voor mezelf was dit zo'n harde klap... Ik wilde zelf zo graag. We proberen het al zo lang en bij ons gaat het niet zo makkelijk. Ik heb toen we terug gingen naar bed nog een halve nacht liggen tranen. 
Er gingen ook wat dingen door mijn hoofd. Kunnen jullie de lege babykamer met het wiegje nog herinneren? Die grote kast zou naar mijn jongste broertje gaan (heeft hij trouwens nog steeds niet opgehaald). Daar stond het wiegje al die ik van mijn moeder gekregen had met de bekleding die gemaakt is van mijn moeders trouwjurk. Mijn jongste broertje heeft ook in dat wiegje gelegen. Officieel heb ik het van mijn moeder gekregen, maar ik kan me heel goed voorstellen dat mijn broertje het wiegje ook wil gebruiken. Ik wil het wiegje niet afstaan. De kamer mag niet leeg.... Maar ik kan het hem ook niet weigeren als hij het graag wilt...
Ik heb met Kerst, toen we de eerste spuit decapeptyl zette zo gedroomd van een zwangere buikje op ons huwelijksdag. Nu is het mijn broer en zijn vriendin terwijl de kans groot is dat ik geen kindje mag dragen. En de kans was groot dat rond dezelfde tijd als dat wij onze terugplaatsing kregen van ons embryootje, dat zij ook net zwanger werden. 
Ik denk erover om het toch te vertellen aan ze, maar niet om in details te treden. Ik ben nog steeds bang dat ze mijn man als onman zullen beschouwen omdat zijn zaadcellen nauwelijks bewegen en laag in aantal zijn. Ze hoeven niet te weten aan wie het ligt. Maar aan de andere kant... ik wil de aandacht niet naar mij trekken... Het is momenteel hun feestje.