Babykamertje is leeg

Vandaag hadden manlief en ik het kamertje voor de baby leeggemaakt. Afgelopen week was ik al begonnen met de conclussie dat ik het niet alleen kon. Ik had hulp nodig om dingen naar de zolder te brengen en ik wilde de logeerbank in de (werk)kamer van manlief hebben. Dus heb ik het uitgesteld tot gisteren... Ja, precies, uiteindelijk kwam het erop neer dat we pas vandaag het gedaan hadden. 

Manlief was een beetje chagrijnig. Hij vond het echt niet nodig om nu al de kamer leeg te maken. Hij wilt pas beginnen met de babykamer als ik 3 maanden zwanger ben. Dat wil ik ook wel, maar het geeft mij een rustig gevoel als het kamertje wel al leeg zou zijn. Het kamertje werd namelijk voornamelijk gebruikt als dumpplek voor zooi en voor de strijk. Ik wilde rust in dat kamertje.

Toen het eindelijk leeg was, heb ik het wiegje neergezet en de bekleding uit de zak gehaald. Ik werd een beetje emotioneel ervan. Ja, het kamertje is er, het kindje kan komen. 

De witte kast moet nog weg. Het is wel al leeg, maar we krijgen het niet voor elkaar om deze zo weg te doen. Daarvoor moet een busje gehuurd worden.

Het wiegje heb ik van mijn moeder gekregen toen ze nog leefde. Daarin hebben mijn broertjes geslapen, maar ik moet heel eerlijk zijn dat ik geen idee heb of ik daadwerkelijk zelf erin heb geslapen. Dat maakt ook niet uit, ik heb het gekregen van mijn moeder en dat is wat telt. Het wiegje moet wel opnieuw geschilderd worden en de stok voor het hemeltje moet nog gerepareerd worden. Ook moet het matrasje vervangen worden. Dat wat je over de rand heen ziet hangen is het hemeltje en dat is gemaakt van mijn moeders trouwjurk. Dat geeft zoveel emoties als ik dat zie. Ik ben zo blij dit nog te hebben van mijn mam. 

Manlief gaf ineens aan dat hij zelf het wiegje wilde opschuren, schilderen en repareren. Hij is eigenlijk helemaal niet handig, maar ik vind het wel echt superfijn dat hij het zelf wilt proberen. Dat gaf toch wel een warm gevoel toen hij zei dat hij het zelf wilde doen voor zijn kindje.