Ik meen wat ik schreef in mijn vorige blog, maar ik denk dat ik het woordje 'besef' en 'acceptatie' een beetje met elkaar verward heb. Ik besef dat dit nu echt voorbij is, maar ik ben nog te verdrietig om te accepteten dat het voor deze ronde voorbij is. Ja, ik weet wel dat het even de tijd nodig heeft, maar zoals ik in mijn vorige blog schreef (me 'oké' voelen), zo voel ik me eigenlijk niet. Voel me eigenlijk nog steeds verdrietig. Paar keer een traantje moeten laten vandaag. En alles wat ik zie en aan moet denken doet pijn. Nu nog wel, althans. Op homepage staat een link naar geboortekaartjes: dat doet pijn. Het besef dat binnenkort de 9 maandenbeurs begint en ik niet zwanger ben: dat doet pijn. De foto's van andere leden op het forum: doet pijn. Het besef waar we de box gaan neerzetten of het kinderstoeltje: dat doet pijn. En het allerergste van alles... als ik lees dat het bij andere het wel gelukt is... dat doet zo'n pijn! Ik schaam me ervoor. Ik gun het iedereen, echt waar, en zeker mensen die net zoals wij er moeite mee hebben... Maar het doet zo'n pijn! Waarom zij wel!? Begrijp me heel goed, ik misgun het niemand, echt niet... ik wil graag iedereen zijn/haar grootste wens geven... maar ik had er zo graag bij willen zijn... Zo graag...
Ik heb vandaag nog wel een paar keer gehuild en dat zal nog wel een paar keer gebeuren. Maar ik heb ook dingen gedaan om voor mezelf te zorgen. Zo heb ik (samen met manlief) op de markt 5 bossen tulpen gekocht voor in mijn allerbreedste vaas die ik heb (tulpen zijn mijn lievelingsbloemen). Vanmiddag ben ik begonnen met draadjesvlees. Ontspannend koken. Vanavond heb ik nog een gezichtsmaskertje en ik heb ook wat druiven gekocht op de markt.
reacties (0)