Gestopt met ustroganbolletjes
Gisteravond hebben manlief en ik samen besloten om toch te gaan stoppen met de ustroganbolletjes. Ik verloor elke dag een beetje meer bloed. Hoewel het dinsdag echt een minidrupje was, was het gisteren bijna echt een ongesteldheid te noemen. Mijn man had wel al een clearblue digitaal gekocht voor het geval dat... Onze beredenering was dat de bolletjes misschien toch de ongesteldheid tegenhield, maar mocht het toch innestelingsbloedingen zijn, dan zou het embryootje heus wel goed vast zitten. Met mijn baarmoederslijmvlies was immers niks mis mee, dus we gaan er vanuit dat dat nu nog steeds niet zo zou zijn. Als ik maandag nog steeds niet echt ongesteld zou zijn geworden, dan zouden we alsnog gaan testen met die clearblue digitaal. Vanmorgen ongesteld geworden.
Ik heb veel gehuild. Vooral donderdag, maar gisteren ook nog wel een beetje. Ik heb het gevoel dat ik in mijn slaap in de nacht van donderdag op vrijdag ook gehuild had, want ik werd wakker met pijnlijke en dikke ogen (ookal heb ik wel echt geslapen). Nu huil ik niet meer. Ik ben nog wel verdrietig, maar ik heb het geaccepteerd. Dat heeft wel even tijd nodig gehad, maar het was al vanaf dinsdag bezig. Je blijft hoop houden, je blijft je eraan vastklampen. Je wilt het gewoon niet horen! Maar het is zoals het is. Deze poging is helaas niet gelukt. Hoe verdrietig ook...
We hebben nog een cryootje. Hoewel het wel een echte kans is, heb ik er wel vrees voor... de kansen liggen namelijk lager als bij een vers embryootje. Mijn hart en mijn hersenen spelen momenteel een spelletje met me. Het een weten, het ander voelen. Maar ik loop op de zaken vooruit... Nu maar eerst de evaluatiegesprek afwachten... Dan horen we meer... Misschien moet ik nog iets meer afvallen... Dat is nog iets wat ik doe. Kijken waar het mis is gegaan, maar die kan ik niet echt vinden. Ik heb zo mijn best gedaan...
reacties (0)