Ik kan hoop nog niet loslaten

Eerst hoe het met me gaat. Gisteren was ik echt heel verdrietig (logisch). Toen ik de laatste blog schreef, barste ik weer in janken uit. Niet zo handig, want een half uur later zou ik corveërs hebben en ik had knalrode ogen. Nu ja, ik heb een bril (ben niet echt brildragend, maar heb er wel een op mijn werk liggen zodat ik tijdens proefjes mijn eigen bril op kan) en heb die maar op gezet als 'maskering', zover dat gaat natuurlijk... Een collega zei dat ze niet verwacht had dat ik zo lang zou blijven. Ze vertelde me ook iets waar ik later in deze blog op terug kom. 
Thuis aangekomen was mijn manlief al thuis. Hij komt meestal 15 min tot 30 min later van werk thuis dan ik, maar hij wilde thuis zijn voor mij om mij op te vangen als dat nodig was. Ik heb geen traan meer gelaten. Ik weet niet precies, het leek wel alsof ik 'droog' was. Ik had wel hele pijnlijke ogen. De rest van de avond heb ik vooral mezelf bezig gehouden met trouwdingen (trouwkaarten regelen en menu's samenstellen enzovoorts). Mijn schoonmoeder had nog eens gebeld en die zei dat ze was wezen fietsen om haar gedachtes te ordenen. Ze zat er ook erg mee. Ik heb haar zelf niet gesproken, ik had er gewoon geen zin in. Ik heb ook niet echt naar 'a baby story' op TLC gekeken. Ik kon er gewoon niet naar kijken terwijl ik normaal al die verschillende verhalen erg interessant vind. Logisch ook, denk ik. 
Uiteindelijk zijn we vroeg naar bed gegaan. Ik was kapot. Ik was zo moe dat toen ik mijn tanden wilde poetsen, ik handzeep op mijn tandenborstel deed ipv tandpasta. Ik kon er wel om lachen. Zo raar! Ik had echt zoiets van: 'wat doe ik nu dan!?' Ach, het geeft wel aan hoe ik me voelde. 
Vanacht wel goed geslapen, maar toen ik wakker werd deden mijn ogen veel pijn. Ik had het gevoel dat ik de hele nacht gehuild had, maar ik heb echt geslapen. Ik kan me ook niet herinneren dat ik gedroomd had. Ik had gewoon geslapen. 
Ik ben nog steeds niet ongesteld. 

Nee, ik ben dus nog steeds niet ongesteld. En het klinkt stom, maar dat geeft nog steeds hoop. Na alle lieve reacties op mijn vorige blog dat het nog kon, dat er nog hoop was, dat ik wel erg vroeg was met testen... Zou de gynaecoloog ongelijk hebben? Dat is natuurlijk ook maar een mens en ze kan het niet zeker weten. Nog niet, althans. En ze zeiden: 'Ze denkt toch wel dat het een beginnende ongesteldheid is'.... Ze DENKT! Ach ja, slaat nergens op, maar alsof mijn radartjes erop gericht zijn.
Ik kreeg allemaal verhalen binnen over vrouwen die een lage hCG hebben. Die ene collega bijvoorbeeld. Ze vroeg welk merk zwangerschapstest ik heb gebruikt. Ik vond dat ze dat niet aanging en ik ken haar karakter. Ze is vrij dominant en haar mening is heel erg aanwezig. Wat maakt het uit? Ik wist dat ze vast ging zeggen dat die van action niet goed zal zijn. Ze bleef aandringen (op een vrij stenge en ongemakkelijke manier en ik had geen zin in gebakkelij) en ik zei dat ik die van kruidvat had gebruikt. Daarvan wist ik dat die goed is en dat het ook eigen merk was. Dan hoeft action niet de 'schult' te krijgen. Ze zei dat die ook niet goed was. Ik dacht 'ja hoor! Ik wist dat dit kwam!' Ja totdat ze begon te vertellen. Bij haar was kruidvattest altijd negatief geweest omdat zij van nature een lage hCG in haar lichaam had. Ze had zwaar overtijd getest, want ze was door de voorbehoedsmiddelen zwanger geworden en had het niet verwacht (dit wist ik). Pas toen haar ongesteldheid maar niet kwam is ze gaan testen. Toen ze met clearblue digitaal testte, gaf die wel positief. Dit verhaal had ik niet verwacht... 
Ook zag ik ineens op babybytes een test voorbij komen. Licht positief na 5 weken zwanger. De reacties eronder zeggen dat het wel vaker voorkwam dat een vrouw niet zoveel hCG aanmaakte. (Volgens mij maakt het embryootje dat aan, maar dat maakt voor dit verhaal niet zoveel uit). 
Ik ben niet de lichtste persoon. Ben vrij 'zwaar'. Ik heb veel lichaam dus... Wat ik nu denk is misschien erg onlogisch, maar... zou het kunnen dat ik een groter lichaam heb en daardoor over mijn hele lichaam een lagere concentratie draag? Dus wel net zoveel deeltjes als iedereen, maar omdat ik grotere lichaam heb dat deze meer verspreid heb en dat er dus daarom minder om uit te plassen is? Ja, ik weet het, ver gezocht, maar dat gaat vanzelf... Ik kan de hoop nog niet loslaten. 
Manlief gaat vanmiddag clearblue digitaal halen. Als ik maandag nog niet ongesteld ben, dan doen we het nog eens. 

Ondertussen voel ik in mijn buik sinds gistermiddag weer van alles. Geen ongesteldheidskrampjes, maar iets anders. Meestal in mijn baarmoeder (of in/rond mijn baarmoeder), maar ook af en toen schuin boven mijn baarmoeder. Net aan de binnenkant van de bovenkant van mijn heupbotten. Eerst links, maar heel toevallig nu ook rechts (dat is nu voor het eerst). Ja, dat heb ik niet tijdens ongesteldheid. Ik heb wel bijna altijd (niet altijd helaas) mijn in mijn borsten tijdens ongesteldheid. Dat heb ik nu ook niet! Wel af en toe een steek (zoals op de fiets vanmorgen), maar dat is echt heel erg zelden.... 

Misschien wil ik gewoon te graag, maar ik kan de hoop, het lichtpuntje nog niet echt loslaten. Ik besef wel dat dit alles allemaal niet supersterk is en dat de kans wel echt miniem is, maar ik wil die hoop nog even vast houden. Ik wil nog niet loslaten. 

Is het normaal als ik steeds het embryootje aanmoedig? Steeds van: 'Kom op kleintje, je kunt het.' En dan heb ik meteen weer een schuldgevoel dat ik nu al een kind aanmoedig iets te doen voor de ouders.... Als het kleintje nu het niet red, dan moet ik hem/haar laten gaan... Maar dan denk ik weer: 'ik beloof je nooit meer zo'n druk op je te leggen'. Dit is natuurlijk allemaal psychisch en alleen voor mezelf, maar ik denk dit supervaak. Ik zit supervaak aan te moedigen. Misschien omdat het het enige is wat ik kan. Ik kan zelf niets doen, dit moet het embryootje helemaal alleen doen. Alleen die bolletjes en de aanmoedigingen kan ik voor hem/haar doen. Meer niet...