Wachten op een defentieve nee.

Korte samenvatting wat vooraf ging: Dinsdag had ik bloedverlies. Dit was echter heel weinig. Toch schrik je er van, maar je hoopt op innestelingsbloeding. Het bleef maar doorgaan, maar altijd heel weinig en met uren dat ik niet vloeide. Ik werd er gek van. Officieel mag ik van het ziekenhuis pas maandag testen, maar vandaag zou het precies 14 dagen geleden zijn dat ik de punctie heb gehad.

We hebben vanmorgen de zwangerschapstest gedaan. Deze was negatief. Ik werd er gek van. Om 9:00 heb ik maar de fertiliteitskliniek gebeld. Hoewel ik ervoor niet zo emotioneel was, ging ik spontaan snikken toen ik de verpleegkundige aan de telefoon kreeg. Ze ging overleggen met de 'dienstdoende' gynaecoloog en ze zou me terugbellen. Ik had verteld over de test, over de bloedingen, hoe het eruit zag en dat het heel weinig is met veel uren niets. Ik vertelde ook dat ik geen pijn had... ik voelde zelfs helemaal niks... Toen ze me terugbelde zei ze dat ze toch wel dachten dat het een beginnende ongesteldheid was. Er is meteen een afspraak gemaakt voor een evaluatiegesprek over 2,5 weken. Ik zou nog een bevestigingsbrief krijgen. 

Daarna ben ik gaan janken met dikke tranen. Het klinkt heel raar, maar ik had dit niet verwacht. Ja, je wéét wel dat het kan gebeuren, de pecentages zeggen voldoende, maar je denkt gewoon dat het gaat lukken. Ik had zoveel hoop. Ik omklemde elke positieve bericht als 'het lukt gewoon'! Mijn leeftijd heb ik mee, het was een A-embryootje en alle positieve verhalen hier op babybytes. Het moest gewoon lukken! Ik had bijna alles mee. 

Inmiddels ben ik nog steeds niet ongesteld. Ik ben wel doorgegaan met de bolletjes inbrengen. Stel dat ik toch nog zwanger zou zijn, ik zou het niet op mijn geweten willen hebben vroegtijdig met de bolletjes te stoppen als dat zo zou zijn. Ik stop zodra de ongesteldheid echt door breekt. Ik heb wel alle illusies verloren van een zwangerschap. Ik denk niet dat het nu nog mag gebeuren, niet deze ronde. Maar ik wil gewoon nog een piepklein lichtpuntje behouden. Als maandag nog steeds de ongesteldheid niet is doorgebroken, dan ga ik alsnog die test nog een keer doen. En daarna is het klaar, denk ik. 

Ik heb hele lieve reacties van iedereen gekregen. Familie, vrienden en babybyters. Dank jullie wel, meiden. Dikke knuffel.

We hebben nog een cryootje. Hoewel ik eerder er gewoon niet aan wilde denken, ik wilde dit embryootje nog alle kans geven, is het nu wel een soort boei geworden. Zelfs mijn man zegt dat hij zich daar nu aan vastklampt. Ik voel me schuldig, want ik doe hetzelfde terwijl ik nog niet eens echt ongesteld ben geworden. Ik wilde eerst dit embryootje een echte kans geven en nu begin ik het los te laten. Langzaam en ongewild. Ik wilde dit zo ontzettend graag.