Gedachtegangen

Mamma is erbij
Vier jaar geleden is mijn moeder overleden. Na het afscheid heb ik nog wel eens gedacht dat ze nooit bij mijn afstuderen (ik deed verlaat mijn opleiding) zou zijn of elke andere stap die ik zou zetten zoals trouwen of kinderen. Gek genoeg dacht ik eigenlijk eerder dat ze nooit oma zou zijn geworden.
Nu dit alles gaat gebeuren, had ik graag haar vragen willen stellen. Ik kom uit een heel groot gezin en ik had willen vragen wat haar geheim was. Natuurlijk is dat onzin, gezien onze situatie had ik niets aan haar geheim gehad. Maar toch, ik had het graag willen doen, al was het maar voor het gevoel. 
Op drie september zou ze jarig zijn geweest. Op 3 september hadden we onze eerste afspraak met de fertiliteitsarts. Op 30 september was ze overleden, op 30 september hadden we onze tweede afspraak met de fertiliteitsarts. Ik ben helemaal geen zweverig type, maar ergens vind ik dit toch wel een fijne gedachte. Alsof ze wilt zeggen: 'ik ben erbij'. 

Pappa vertellen?
Ik kom uit een groot gezin en de meeste kinderen zijn jongens. Het is een macho-cultuur waarin ik ben opgegroeid. Totaal niet hoe ik ben, net zoals mijn man dat niet is. We zijn een beetje softies in hun ogen, een beetje braverikken en een beetje saai. Ondanks dat worden we wel door de familie gerespecteerd en geaccepteerd, maar begrijpen is een heel ander verhaal. 
Ik heb daarom ervoor gekozen om alléén mijn oudste broer en zijn vrouw te vertellen. Zij kennen mij het best, zij weten hoe ik ben en zij begrijpen mij. Maar de rest van het gezin weet niets. Dat in tegenstelling tot het gezin van mijn man, want we hebben ervoor gekozen om wel open te zijn naar hen. 
Maar ik vind het moeilijk om met geheimen rond te lopen. Ik wil dat helemaal niet, maar ik denk dat het erger zou zijn als zij een oordeel klaar hebben (wegens gebrek aan inleving). 
Maar vandaag realiseerde ik me ineens iets. De oudste broer van mijn vader heeft maar één kind... en volgens mij... was er ook iets met vruchtbaarheidsproblemen. Ik weet alleen niet wat. Daar wordt gewoon niet over gesproken. Daar vraag je niet naar, dat hoort niet. Maar is het echt zo is, dan staat mijn vader misschien toch ietsjes opener voor onze situatie. 
Zal ik het mijn vader vertellen?
Ik denk niet dat ik veel steun van hem zou krijgen. Hij houdt niet van dat soort dingen om erover te praten... Als ik het vertel, is dat puur omdat ik het haat om met geheimen rond te lopen. 

Officiële nadenktijd
We zitten in onze officiële nadenktijd (zoals ik vertelde in mijn vorige blog). Mijn man houdt absoluut niet van praten over moeilijke onderwerpen en al helemaal niet over emotionele onderwerpen. Hij kijkt niet naar de toekomst, maar leeft vandaag. Hij haat doomscenario's te bespreken. Een beetje struisvogelpolitiek. Alles wat moeilijk is, dat bestaat niet. Je begrijpt natuurlijk wel dat dit soort gedrag het me heel erg moeilijk maakt! 
Maar... toch is het niet helemaal zoals hij altijd reageert. Hij weet dat we nu moeten praten en nadenken over dingen en beslissingen maken. En hij is opvallend open in alles. Zijn gedachten zijn bijna hetzelfde als die van mij. Ook grenzen, tot hoever we willen gaan (nu ja, voor zover we er nu voor in staan) is gewoon bespreekbaar. Alles is bespreekbaar en hij is totaal anders dan normaal. Niks niet de struisvogel uithangen. 
Dat is fijn, heel fijn. Want praten is denk ik wel echt heel belangrijk in dit stuk van ons leven. Ik denk dat hij dat zich ook wel realiseert. Hij is ook lief en hoopvol en geeft ook mij heel veel steun. We gaan uit van het meest optimistische scenario. Dat sowieso. Maar ik hoef gelukkig niet meer steeds maar één stap tegelijkertijd te doen. Wat als scenario's zijn gelukkig bespreekbaar. Niet dat ik doomdenkerig wil zijn, maar omdat ik gewoon een beetje zekerheid wil hebben waar we staan. We kunnen nu tenminste alvast van elkaar weten wat we willen. En hij wilt (verrassing voor mij) best heel ver gaan als dat nodig moest zijn. 
Om hem een beetje tegemoed te komen bespreken we steeds maar kleine stukjes. Steeds even één klein (sub)onderwerp per keer en steeds eventjes tussendoor. Niet 'zo beladen ervoor zitten'. Op deze manier is het voor hem ook een stuk behapbaarder en luchtiger. Hij raakt snel emotioneel, sneller dan ik dat doe. En hij vind het verschrikkelijk om emotioneel te worden, daarom dat hij liever de struisvogel uithangt. Dat doet minder pijn. 
Vandaag zei hij iets heel liefs. 
Ik zei: 'Ik hoop op veel cryo's, maar ik hoop ze niet te hoeven gebruiken.'
Hij zei: 'Ik hoop van wel.'
Ik keek hem even verbaasd aan en probeerde te achterhalen wat hij bedoelde. 
Hij zei: 'Eén keer een kindje van een verse embryo en één keer zwanger van een cryo.'
Ik vond dat zó lief van hem! Ik smolt gewoon.
Ik moet wel even uitleggen waar deze uitspraak vandaan komt. In een eerder gesprekje hadden we over invriezen van embryootjes. We bedachten ons dat we moesten vragen hoe lang ze bewaard zouden blijven en of ze ook bewaard zouden blijven na een zwangerschap. In weer een ander gesprekje zeiden we tegen elkaar dat we niet te lang moesten wachten voor een eventuele tweede. Ja, we lopen erg ver vooruit op de feiten en we moeten nog maar hopen dat de eerste slaagt, maar we hadden een artikel gevonden waarin heel duidelijk te zien was dat het na je 36e wel erg snel achteruit ging. Ik ben 34, in maart 35. Als we een eventuele 2e willen, moeten we niet al te lang wachten na de 1e. Zo zijn we erop gekomen, niet van 'o, dan doen we ook wel eventjes een 2e erbij'. Dat klinkt voor geen meter. Ik hoop dat het een beetje overkomt hoe we aan deze gedachten komen.
In iedere geval, ik ben erg blij dat hij het zo oppakt en dat hij ineens veel opener is en aanspreekbaarder is over dit moeilijke onderwerp. Zoals het nu gaat, gaat het goed. We hebben een fijn evenwicht gevonden met elkaar.