Tweede gesprek fertiliteitsarts.

Het is nog vers, het kan zijn dat ik een beetje gefragmenteerd schrijf. Gisteren gesprek gehad met fertiliteitsarts over de uitslag van de laatste testen.

Toen we in de wachtkamer zaten, zei ik nog tegen manlief: 'Weet je nog dat je vorig jaar zei dat ik met kerst zwanger zou zijn? Wie weet is het dit jaar wel...'

Mijn hormonen zijn goed, ook van mijn schildklier. Het zaad is van minder kwaliteit. Het is nèt voldoende voor een ICSI. (Nu dat ik dit schrijf sluit ik mijn ogen en wordt ik een beetje emotioneel). De arts wilt ons meteen inschrijven voor de eerste voorlichtingsavond. We hebben ook een stapel folders meegekregen. Toen ik vroeg hoe het zat met mijn gewicht zei ze dat ze er alle vertrouwen in had dat dat volgende maand in orde was.

Mijn emoties zijn een soort achtbaan. Ik voelde eerst blijdschap. We kunnen vooruit! We kunnen voor een kindje gaan! Eindelijk... Maar nu ben ik vooral bang. Het gaat ineens toch heel snel. En ICSI... dat is nog heftiger dan IVF. Ik heb me voorbereid op IVF... Nu ja, voor zo ver dat kan natuurlijk.

Ik ben geestelijk uitgeput. Ik denk er continu aan. Mijn werk gaat ook gewoon door. De leerlingen (waarmee ik werk) kosten al genoeg energie, maar nu ben ik al halverwege de dag geestelijk doodop.

Ik heb een afspraak gemaakt met mijn directe collega's. Ik ga het ze persoonlijk vertellen. Eentje is op zwangerschapsverlof, ik heb gevraagd of zij ook wilde komen. Mijn baas weet er al wel van, maar ik vind het belangrijk dat mijn directe collega's het ook weten. Omdat ik dacht dat het pas ging gebeuren zodra ik op gewicht zou zijn, heb ik besloten om het pas na de zwangerschapsverlof van mijn collega te vertellen, maar nu gaan we al.

Ik ben eigenlijk best bang. Eerst was ik zo blij, maar nu ben ik zo bang.

Citaat die ik op internet tegen kwam: 'Ik heb een dochter uit 3e icsi, ons 2e wonder is ook een meisje (cryo 3e icsi)'

Ik deelde deze citaat met manlief. Hij zei dat dat een mens moed geeft. Ik zei dat ik eigenlijk ook zo zou moeten denken, maar dat het me eerder bang maakt dan opgelucht. Hij zei lief: 'Knuf, komt goed schatje. Jij word moeder van een wolk van een baby.'

Gisteren ben ik heel boos geweest op hem (over iets anders). Veel bozer dan nodig was. Maar ik was zo boos. Volgens mijn schoonmoeder zijn het allemaal emoties die nu los komen. Ze is begripvol en lief.

Volgende week woensdag krijgen we die voorlichting en anders (als het vol is) volgende maand.

Ik voel me zo onzeker.

Na deze voorlichting en prikcursus krijgen we nog een mogelijkheid om te gaan kiezen. Is dit wat we werkelijk willen?