Eerste gesprek fertiliteitsarts.

Hoi iedereen,

Eigenlijk wilde ik dit bericht posten in de desbetreffende topic, maar ik besefte dat dit wel een heel lang verhaal werd. Ik wil even mijn excuus maken, want ik heb me een behoorlijke tijd niets van me laten horen. Dat kwam eigenlijk een beetje omdat er gewoon nog niets echt op gang was gekomen. 

Inmiddels zijn we naar de fertiliteitsarts geweest en ik was zo blij na dat gesprek! Het heeft zoveel hoop gegeven. Nu weet ik dat er vast een heleboel dames zijn die proberen mij te waarschuwen en me netjes terug op aarde zullen proberen te zetten, maar dit was het eerste echte goede nieuws wat we in maanden hebben gehoord... en zelfs in anderhalf jaar als je ons probeerperiode meetelt. 

We hebben een heel fijn gesprek gehad en ze nam heel rustig de tijd om dingen uit te leggen. Ik was echt heel alert en vroeg een beetje bij alles: 'wat betekend dat?'. Niet omdat ik niets wist... vaak wist ik het wel, maar ik wilde gewoon alles heel goed begrijpen. Ze had zoveel geduld en legde zoveel uit. Zo fijn! 

We weten nu eindelijk wat er aan de hand is en geloof me, ook al veranderd dat niets aan de situatie, ik vond het zo fijn om het nu te weten. Manlief trouwens ook. Hij zegt letterlijk: 'Oké, ik kan er dus niets aan doen.' Hij was zo bang dat hij er wel wat aan had kunnen doen. Dat had hij nooit verteld. Schaamte. Maar hiervoor schaamt hij zich niet. Het is namelijk zo dat zijn balletjes als klein kind teruggeschoten waren. Dat had niemand gezien totdat er een schoolarts ernaar keek. Hij was toen 9 jaar oud. Dat was nog voor zijn pubertijd, maar de schade was al toegebracht. Het weefsel is hierdoor niet goed ontwikkeld. Hij heeft wel cellen, maar echt maar een klein beetje en dat wat hij heeft, dat beweegt ook nog eens de helft minder als normaal. Dat is de reden dat hij verminderd vruchtbaar is. Nu moet ik er nog even bij vertellen dat hij nog éénmaal zijn zaad moest laten testen bij een speciaal IVF-lab omdat ze alles willen uitsluiten. Maar die uitslag krijgen we pas de 30e. 

Ik ben gaan sporten... en hierdoor viel ik bijna niet af. (Even een korte uitleg: ik weeg te zwaar. Omdat de kansen verhoogd worden, moet ik 2 BMI punten in gewicht zakken (=6kg), ook al ben ik zelf niet degene die verminderd vruchtbaar is. Hiervoor heb ik me eerder bij het team aangemeld dan normaal de route is. In dit team zit namelijk ook een diëtist). Ik voelde me echt heel onzeker hierdoor. Ik was gezonder gaan eten, meer gaan bewegen, maar omdat BMI werd gebruikt als maatstaaf, had ik er weinig aan. Maar de diëtist steunt me zo hard! Ze zei dat ze de arts op de hoogte zou brengen en dat ik me echt geen zorgen hoefde te maken. De arts was hier inderdaad op teruggekomen. Ze zei dat ik zo gemotiveerd was dat ze denkt nog voor 2014 met ons aan de slag te gaan. Het enige wat ik zei was: 'echt?' Ik kon het bijna niet geloven wat ze zei. Dat wilde ik zo graag horen. Ik wilde zo graag horen dat ze ons konden helpen. Ik werd er een beetje emotioneel van. Ik zweefde voor enkele secondes. Zo fijn was dat om te horen. 

Ik heb mijn eerste inwendige onderzoek gehad. Maf te zien hoe je blaas zo groot is naast je baarmoeder. Ze zei dat mijn baarmoeder er goed uit zag. Ik denk steeds terug aan dat beeld. Ik heb me nooit beseft hoe mooi je kunt zien hoe dik je baarmoederwand eigenlijk wel wordt. Je leert zoiets wel op school, maar dat is toch anders. Mijn linker eierstok vond ik maar een vage vlek. Mijn rechter eierstok was lastiger te vinden en dat was wel een beetje onaangenaam. Niet pijnlijk, maar soort rare druk die ik natuurlijk nooit eerder gevoeld had. Maar ook dat vond ik maar een rare vage vlek. Het is omdat ze het zei dat dat een eierstok was. Ik vraag me een tikkeltje af hoe ze dat straks gaan doen… 

Omdat er erg weinig zaad is en ze ook nog eens weinig bewegen, krijgen we waarschijnlijk een IVF behandeling. Dat moet helemaal in een andere plaats waar een IVF-lab is. Maar zij blijft ons begeleiden. We krijgen nog uitleg en dergelijke en ik krijg ook dingen te leren over prikken en we krijgen een presentatie en al dat soort dingen. Eng… Toch wel. Maar ook wel fijn dat er tegenwoordig dit soort hulp geboden kan worden. 

Op de derde dag van mijn ongesteldheid moet ik bloed laten prikken voor hormoononderzoek. Er wordt trouwens ook gekeken voor mijn schildklier, want dat was de vorige keer niet goed. Man, ik kan je zeggen dat ik nog nooit zo verlangd heb op mijn ongesteldheid! Ik wil ongesteld worden! Vanaf vandaag (29e dag) verwacht ik het. Kom dan. Kom. Kom maar. Please! HAHAHA! Natuurlijk krijg ik meer wachtmomenten, maar ik vind het ook wel erg grappig dat ik voor het eerst niet kan wachten om ongesteld te worden. Niet dat de uitslag er dan eerder is, want de afspraak staat immers op de 30e. Ik denk dat het meer een soort beginnersenthousiasme is. Ik ben nog fris en met volle moed. 

Inmiddels weet mijn baas het ook. Hij reageerde zo lief! Ik werk er nog maar een jaar en ik schaam me een beetje (heb een beetje een schuldgevoel). Maar hij zegt dat dat helemaal niet hoeft. Hij was eerst bang dat ik elders een baan had gevonden, maar dat was niet zo. Ik vind mijn baan veel te leuk om ergens anders een baan te gaan zoeken! Maar toen het hoge woord er eindelijk uit was (IVF, veel ziekenhuisbezoeken, misschien zware emotionele last), reageerde hij zo lief! Hij zegt gewoon letterlijk: “ik ben blij dat het mogelijk is.” Dat is voor mij echt een hele opluchting. 

Nou, ik ga maar eens naar buiten, hardlopen, want ik geloof dat het droog is. Op naar die minus zes kilogram! 

Edit: O ja! Wat ik vergeten was te vertellen: het tempen hoeft nog maar tot aan mijn ongesteldheid. Daarna mag ik stoppen. Eindelijk na bijna 4 maanden. Dat tempen was niet mijn fijnste hobby. Iedere dag je wekker zetten op 6:15, ook in het weekend, ook in de vakantie. Maar dat is echt het minste wat ik kon doen, dus tegelijkertijd vond ik het ook fijn om te doen. Maar nu vind ik het ook wel fijn dat ik mag stoppen. :)