Mijn buikoperatie staat gepland.

Eind oktober liet ik mijn spiraaltje zetten bij de huisarts. Ik had mezelf niet goed voorbereid wat kleding betreft, ik had dus gewoon een normaal shirtje aan en dus sta je net wat eerder in je blote kont dan wanneer je een langer iets aantrekt haha. Na het zetten van het spiraal, wanneer je dus op je rug ligt, begon hij over mijn buik. 'Heb je er al eens aangedacht om iets aan je buik te laten doen?' vroeg hij. Ik heb altijd gedacht dat ik mezelf aanstelde en dat ik maar moest leren leven met de gedachte 'maar ik heb er toch iets moois voor terug gekregen?!' Mijn buik is gewoon erg uitgerekt en als ik lig dan zie je een gat, mijn navel puilt ook uit als ik sta en als ik lig dan valt hij in het gat zeg maar. Ik had(/heb) er ook last van, maar besteedde daar niet zo veel aandacht aan. De huisarts zei dat ik het gewoon moest proberen.

Drie weken later stond er in het ziekenhuis mijn eerste afspraak bij de plastisch chirurg. Eerst een medische foto en daarna naar de poli. Het was een tante van duidelijk taal, geen gemiep, gewoon zeggen waar het op staat. Brilletje op, nog net geen knotje haha. Eerst moest ik staand mijn shirt omhoog doen en haar reactie verbaasde me echt! Ik moest maar even gaan liggen, maar ze had al een sterk vermoeden. En ja hoor, ik ging liggen en meteen kwam de rolmaat van pas. 'Een gat van 8 bij 15 cm', zei ze in het normale Nederlands, daarna nog wat medische termen die ik niet meer onthouden heb naar de assistente die er ook bij was. De pijn kwam van het feit dat mijn buikspieren nooit meer gesloten zijn na de zwangerschappen en dat ook echt niet meer vanzelf gaan doen. Ik voel ook dus mijn darmen gewoon zitten en ook dat is niet prettig. Buiten dat alles was het ook gewoon een lelijke buik zei ze eerlijk. Eindelijk iemand die ook hetzelfde dacht als ik. Waarop ze later zei: 'Meid je bent 29 jaar, hartstikke strak, je weegt 60 kilo en dan zo'n buik! Eeuwig zonde!' Dat had ik dus niet verwacht, ik dacht met een enigzins teleurgesteld gevoel naar huis te gaan. Nu ging ik verward naar huis, heel raar. Het kwam er dus op neer dat ze mij wilde gaan opereren en dat ze de boel aan wilde gaan vragen en dat ze haar best ging doen om het voor elkaar te krijgen. Ze was allang blij dat ik niet bij CZ verzekerd was, aangezien dat een hele moeilijke verzekering is wat dit soort dingen betreft. Hun criteria is dus dat je buik tot halverwege de bovenbenen moet hangen. Toen ze dat vertelde, tikte ze tegelijkertijd met haar vinger op haar voorhoofd, onvoorstelbaar noemde ze het. De aanvraag werd in gang gezet en ik moest wachten op een oproep van de poli zodat ik aan kon geven wat ik wilde. Ik mocht 2 weken later komen en daar ben ik akkoord gegaan met een operatie. Het zou ongeveer 8-10 weken duren voordat ik aan de beurt was. Ik moest maar even uit gaan van eind februari, om teleurstellingen te voorkomen. Nu werd ik dus gisteren gebeld door het ziekenhuis, en ik was stomverbaasd: donderdag 29 januari om 07.15 uur moet ik me nuchter melden bij de receptie in het ziekenhuis! Oke dan, dat is over 2 weken. En ineens vind ik het doodeng! Nu moeten we alles regelen voor de kinderen, want ik zal een tijdje niet alleen voor ze kunnen zorgen, zeker de eerste 2 weken niet, omdat de buikspieren ook aan elkaar worden gezet. Extra kinderdagverblijf en BSO is al geregeld, tenminste zo goed als.....Op mijn werk ben ik al 3,5 week uitgepland. En mijn man moet op zijn werk nog de meest ideale tijden door gaan geven. Ook heeft hij 2 dagen zorgverlof. Ik blijf er minstens 2 nachten. Ik heb twee keer een keizersnede gehad en ik weet dus een beetje wat me te wachten staat, alleen schijnt dat reefen van de buikspieren nog iets pijnlijker te zijn. Ik krijg het dus best benauwd; niet recht kunnen lopen, afhankelijk zijn, controle uit handen geven (narcose, bedrust), veel pijn bij hoesten/lachen/niezen. Uiteindelijk is dit iets waar ik zelf voor kies, i know. Maar eng vinden mag natuurlijk gewoon. Het enige voordeel nu is dat ik niet net bevallen ben, dus geen nachtvoedingen, niet uitzoeken wat je baby bedoeld met ieder huiltje, geen last van die vreselijke hormonen. Iemand toevallig nog tips? 

Liefs van mij