Update `diagnose van mijn vader`

Vandaag kreeg mijn vader EINDELIJK met al die feestdagen ertussen te horen wat de scans aan de artsen hebben laten zien. 

We zijn met het hele gezin naar de arts geweest, maar goed ook want bij thuiskomst wisten mijn ouders al niet meer wat er gezegd was.

De arts zei vrijwel meteen dat er GEEN uitzaaiingen in andere organen te zien waren, wat een blijdschap. Raar, want hij heeft nog steeds slokdarmkanker natuurlijk, maar er valt een last van je schouders af als je te horen krijgt dat het te behandelen is. Ze willen in Utrecht gaan bekijken of het dmv een gastroscopie te verwijderen is, daar gaan specialisten nu over beslissen of ze er uberhaupt aan willen beginnen op die manier, dus in eerste instantie zonder chemo of bestralen. Als ze voor deze 'simpele' methode  kiezen, moet nog blijken hoe diep de tumor echt zit. Er zijn 4 lagen in de slokdarm. Zit het in een van de buitenste lagen (vanuit de slokdarm zelf) dan is het op die manier te verwijderen. Zit het in de buitenste lagen of ook net daarbuiten, dan wordt het toch een operatie (en dus ook reconstructie van slokdarm met een deel van de maag) met waarschijnlijk chemo/bestralen. Ook worden dan de omringende lymfenklieren onderzocht en weggehaald. Het resultaat tot nu toe is positief, want hij wordt behandeld, iets wat maar een derde van de patienten met deze soort van slokdarmkanker te horen krijgt. Ik ben blij voor hem!

Waar ik dan weer minder tegen kan is het feit dat mijn moeder nu alweer praat alsof hij eigenlijk al weer helemaal gezond is, want volgens haar gaan ze het uitlepelen en dan is het weg. Tja, iedereen doet het op zijn manier, maar dan heb je echt niet geluisterd. Daarom zijn mijn broer en ik erg blij dat we erbij waren, want anders hadden wij het met dat verhaal moeten doen. Het scheelt denk ik ook wel dat we beide wat theorie hebben meegekregen vanuit onze opleiding. We weten vragen te stellen waar anderen niet over na zouden denken. 

Gelukkig heb ik een knop weten te vinden de afgelopen dagen om er vanuit een andere positie tegenaan te kijken, bijna zakelijk soms. Maar ik ben iemand die wat dat soort dingen betreft feiten wilt hebben en het daar dan over te hebben. Ik denk ook een soort zelf bescherming, want als ik voelde dat mijn 'muur' zwak werd, kwamen de tranen. Iedereen doet het op zijn manier; ergens mee omgaan. Dat was de afgelopen 2,5 week zo ontzettend duidelijk. Mijn vader vond het juist fijn om er over te praten, terwijl hij anders echt een binnenvetter is. Mijn moeder stopt het weg en wil er niets van horen, terwijl ze anders zo van het praten is. Mijn broer en ik konden na wat tranen er haast zakelijk (ander woord is moeilijk te vinden) mee omgaan met een vleugje humor, natuurlijk wanneer het kon. En dat terwijl ik van mezelf had gedacht dat ik in een hoopje ellende zou veranderen. Zo zie je maar; je bent soms sterker dan je had gedacht en het komt uit onverwachte hoek. Maar goed het is nog maar net 2,5 week geleden dat de diagnose bekend is. Mijn vader gaat dus hoe dan ook een traject in en daarbij komen weer alle emoties aan de orde denk ik zo. Hij zal ook als hij geneest van dit alles, waarschijnlijk ook altijd de angst hebben dat het terug zal komen.

Het is zoals het is, het enige wat hij kan doen is accepteren. De controle moet hij uit handen geven, hij kan niet anders. Dat valt hem zwaar, maar het moet, er is geen andere keuze, want hij wilt leven.