De diagnose van mijn vader

Vandaag moest mijn vader om 11.00 uur in het ziekenhuis zijn voor een zogenaamd controlegesprek. Een uur later was was hij aan de beurt. Mijn moeder en ik waren meegegaan, omdat ik een sterk vermoeden had dat het geen controlegesprek was, maar een uitslag van de biopten.

Dan is hij eindelijk aan de beurt, ik loop met mijn ouders mee.....Toen we gingen zitten legde de arts uit wat er voorafgaand was gebeurd en hij zei dus als snel dat hun vermoeden is bevestigd: 'slokdarmkanker'. Dat hakt er echt in moet ik zeggen, ook al had ik het wel verwacht. Ik heb mijn vader voor het eerst in heel mijn leven zien huilen en ook dat doet veel met me. Mijn vader is niet zo van het gevoel, maar toen we naar buiten liepen naar de auto, sloeg hij een arm om me heen en begon hard te huilen. Daar hebben we een tijdje gestaan; elkaar omhelst en gehuild. Mijn moeder had geen idee, want zij liep vooruit om het kaartje te betalen. 

Nu zitten we allemaal in die fase van 'het komt en het gaat', het ene moment kan je janken en het andere moment is het alsof je het over een ander hebt.

De opmerkingen die ik eerder heb gehad van 'het is meer iets tussen je ouders en jij moet er afstand van nemen' is nu helemaal dikke kul. Daar kan ik werkelijk helemaal niets mee. 

De bekende emoties die bij rouw horen, komen allemaal langs. Hij is gelukkig nog gewoon bij ons. Maar nu is het wachten op de PET-scan, uitzaaiingen of voor de rest schoon. In het laatste geval is het goed te behandelen, als dat niet zo is, dan is het zo dat ze op een bepaalde manier gaan behandelen om het leven zo prettig en lang mogelijk te maken. 

Door dit soort nieuws ga je toch wel heel anders naar bepaalde dingen in het leven kijken, zo vond ik het een paar weken geleden nog heel interessant om de jackpot te winnen 31 december, nu kan me dat gestolen worden (om maar iets te noemen). Zo vond ik het verkeer ook heel irritant, alles en iedereen deed wel iets verkeerd. Nu denk ik 'waar heb ik me nou druk om gemaakt, man man man!'

Ik kan nog wel even doorgaan, maar dat doe ik niet. 

Liefs