Tweede wendag

Donderdag was het Farid's tweede wendag op het kinderdagverblijf.

S'ochtends vroeg kriebelde het al in mijn buik, ik zou voor het eerst in zijn leven Farid toevertrouwen aan iemand anders dan familie, en dat voor een paar uur!

Okey het zou maar voor 2 uurtjes zijn..

Toen we klaar waren met het ontbijt en gewassen en aangekleed waren, leek het me verstandig om Farid een dutje te laten doen, vorige keer was hij ook zo moe en hij had zijn energie wel nodig vandaag.

Hij sliep ruim 2 en halve uur!

Goed uitgerust gingen we op weg naar het kinderdagverblijf.

Toen we aankwamen waren alle kindjes al gebracht en het was gezellig druk, Farid taste nog even af en ik was niet van plan om meteen weer weg te gaan!

De leidster vroeg of ik haast had, waarop ik natuurlijk 'Nee!' antwoorde en nog maar even mijn jas uit deed.

Ik bleef tot Farid rustig met de kindjes ging spelen en uiteindelijk moesten de leidsters zelfs aandringen dat ik zou gaan!

Ik was bang dat de tranen in mijn ogen zouden springen als Farid zou gaan huilen, Samira tilde hem op en hij vond het gelijk prettig.

Ik zei hem gedag en Samira ging met hem rondlopen, toen ik de deur achter me dicht had gedaan zei ze dat ik nog wel even via het raampje mocht kijken, maar als hij ging huilen dat ik moest doorzetten en weg moest gaan zodat zij hem konden troosten.

Langzaam liep ik de gang uit naar buiten, ik kreeg op dat moment meer het idee dat ik getroost moest worden, ik kreeg een brok ik mijn keel, mijn kleine mannetje al weer zo groot...

Toen ik thuis kwam ontdekte ik dat ik zijn drinkbeker was vergeten te geven, ik vond het een heerlijk idee dat ik een excuus had om te bellen!

Ik belde en vertelde dat zijn beker nog in mijn tas zat, 'dat is niet erg, we hebben hier tuitbekers' zei Samira.

Daarop vertelde ze me dat Farid nog steeds rustig op schoot zat en niet eens had gehuild!

Ik was zo opgelucht dat alles goed ging, ik was eerst bang dat het een heel drama zou worden.

'Zal ik hem om 12 uur komen ophalen?' Vroeg ik.

'Nee, hij mag ook wel tot half 1 blijven.' Zei Samira daarop.

Ik was immers zo lang gebleven, Farid en de leidsters moesten echt de kans krijgen aan elkaar te wennen.

Gelukkig had ik veel om handen, de badkamer was nog steeds niet af, vandaag zou de loodgieter komen om de wastafel, verwarming en het water weer aan te sluiten.

Voor die tijd gingen mijn moeder en ik nog snel naar de praxis om de laatste dingen te halen.

Voor ik het wist was het al weer tijd om hem op te halen, ik at snel wat en sprong op om snel naar mijn kleine mannetje te fietsen.

Alsof ik haast had ontweek ik een auto die op de weg gepakeerd stond en fietste over de stoep om nog sneller naar mijn mannetje te kunnen, ik kon gewoon niet wachten!

Eindelijk kwam ik aan, ik deed mijn fiets op slot en ging snel naar binnen.

Het waren 2 uurtjes maar ik had hem zo gemist!

Mijn binnenkomst was hartverwarmend, Farid zat op de grond te spelen met een baby in een wipper en het eerste dat ik hoorde was zijn schaterlach, echt zo lief!

Alles was goed gegaan, hij had braaf zijn broodje gegeten maar weinig gedronken, 'Hij heeft maar 1 broodje gegeten, en 4 slokjes melk gedronken.'

1 Broodje? Dat is al veel, en 4 slokken melk ook wel, Farid drinkt normaal geen melk bij zijn brood dus ik was trots op hem.

Voor ik weg ging keek ik nog rond, de dag ervoor viel het me ook al op, maar ook nu was er weer een kindje met een groene snotneus...

'Het zal wel niks ernstigs zijn.' Zei ik tegen mezelf, Farid is een sterke jongen die echt bijna nooit ziek word, zelfs niet toen ik zware griep had!

Maar helaas, bij thuis komst bleef Farid maar huilen, en aan het einde van de dag begon ik een loopneusje te zien. Hij was zelfs zo beroerd dat hij bijna spontaan in zijn box in slaap viel!

Pas laat op de avond brak het door, Farid lag in bed en had het heel benauwd, zijn neus zat vol en zijn longetjes rochelde!

Hij heeft dus een flinke kou te pakken.

Wat ik dus niet kan begrijpen is 1, waarom neemt het kinderdagverblijf kinderen aan die zwaar ziek zijn?

2 Welke moeder laat in hemelsnaam haar kind met hoge koorts en een zware kou achter?

'Ja maar daar krijgen ze weerstand van.'

Is het algemene excuus van moeders die hun werk belangrijker dan hun kind vinden.

Mijn antwoord hierop, word jij wel eens verkouden?

Algemeen antwoord. ' Ja we worden allemaal wel eens verkouden.'

Nou dan, daar heb je het, weet je hoeveel verkoudheden er bestaan, je bouwt weerstand op tegen de ene, maar niet tegen de duizende andere vormen die in omloop zijn!

Sorry dat ik zo vel klink, maar ik kan niet begrijpen waarom een moeder haar kind, terwijl ze weet dat 'ie doodziek is, naar een creche of school laat gaan.

Ik begrijp het niet!

Voor het werk? Voor het geld?

Ik zou Farid als het echt niet anders kon ten minste bij familie onderbrengen, want een ziek kind, en al helemaal een BABY!!! heeft troost nodig, en zou zo ziek niet eens de straat op moeten!

Misschien is het grootpraat van mijn kant, misschien ben ik echt wel een overbezorgde moeder, maar als ik ziek was vond ik het fijn dat mijn moeder er altijd voor me was, en mijn moeder heeft ook gewerkt, maar zei altijd haar werk af als een van ons ziek werd.

Het komt misschien door een van de moeders die ik haastig sprak op de eerste wendag.

'Is die van jou ook aan het wennen? Mijn dochter is nu op haar derde wendag, ze is 5 maanden, maar ze zat eerst al op een andere creche, hoppa met 3 maanden de creche in hoor!'

Ze zag mijn blik koud worden, en enigzins kwaad.

'Tja mama moet werken! Hahaha!'

Ik keek haar nog steeds aan zonder een woord te zeggen, maar ik denk dat mijn ogen wel duizende woorden spraken.

Waarom neem je een kind als je het meteen al voor 5 dagen in de week dumpt, en al helemaal een baby?

Wie voed je kind dan op?

Uiteindelijk gaat je kindje naar school en dan kun je misschien weer fulltime gaan werken, maar de eerste levensjaren, en al helemaal het eerste jaar zijn zo belangrijk voor de band tussen moeder en kind.

Farid gaat ook naar de creche, hij is nu bijna 1 (jippie nog maar een weekje en dan is hij jarig!) en hij was er ook echt aan toe om met andere kindjes om te gaan, voor mezelf is het belangrijk dat ik een paar daagjes meer de tijd heb om te lessen en trainen.

Maar ik kan wel terug kijken op een fijn jaar die we volledig samen hebben doorgebracht.

Deze succesvolle dag, buiten dat hij ziek geworden is, was volgens de crecheleidster nog geen garantie dat het de volgende keer weer zo goed zal gaan, het kan natuurlijk altijd voorkomen dat Farid wel gaat huilen of dat het mis gaat als hij daar een hele dag is, maar dan is mama er weer om hem meteen op te halen!

Nog een pluspuntje van de creche, voordat we weg gingen kreeg Farid een kadootje mee, omdat hij er niet op Sinterklaas zelf zou zijn, gaven ze nu alvast zijn kadootje.

Toen we thuiskwamen pakten we hem samen uit, hij vond hem helemaal leuk!

Houd mama maar vast!

Het is grappig hoe iedere keer als ik een foto van Farid wil maken terwijl hij ergens mee bezig hij op het moment dat de flits gaat, snel iets anders gaat doen!

Hatsjoe! Ik denk dat ik het zelf ook een beetje te pakken krijg...